Η περιοχή της Αρχαίας Θουρίας περιλαμβάνει τις κεντροδυτικές παρυφές του Ταυγέτου και μέρος του Μεσσηνιακού κάμπου, μέχρι τον ποταμό Πάμισο. Υπάρχουν ενδείξεις κατοίκησης ανθρωπίνων όντων ήδη από την εποχή των παγετώνων. Την Μυκηναϊκή εποχή άνθησε σαν Άνθεια και αργότερα εμφανίζεται στην ιστορία με τους Μεσσηνιακούς πολέμους. Η πλούσια βιοποικιλότητα της περιοχής δικαιολογεί την ύπαρξη δύο Ασκληπιείων (το ένα για παιδιά).
Η βιοποικιλότητα της περιοχής που συνάδει σε γενικές γραμμές με αυτήν της Ελλάδος αποτελείται από φαρμακευτικά φυτά – βότανα.
Από τα παλιά χρόνια τα βότανα απετέλεσαν την βάση της θεραπευτικής, η οποία στηριζόμενη στην μακρόχρονη εμπειρία, δρούσε με αντικειμενική επίδραση στην νόσο, ή και με αυθυποβολή της προσωπικότητας του θεραπευτή στα μεγάλα μαντεία – θεραπευτήρια της αρχαιότητας στον Ελλαδικό χώρο, με επικεφαλής τα Ασκληπιεία. Ο Ιπποκράτης στα συγγράμματα του αποδίδονται στην εμπειρία του, αναφέρει 400 δείγματα φαρμακευτικών ουσιών από φυτά. Με τον Θεόφραστο στο βιβλίο του «Περί Φυτών Ιστορίαι», που σώζεται, θεμελιώνονται οι βάσεις της βοτανικής. Μάζευε από παντού πληροφορίες και στα 450 φυτά που περιγράφει, αναφέρει και τις φαρμακευτικές του εφαρμογές . Ο Διοσκουρίδης ακόμη θεωρείται ο «θεμελιωτής της φαρμακολογίας». Οι γνώσεις του για την θεραπευτική δράση των φυτών, δεν ξεπεράστηκαν για αιώνες. Ο άλλος μεγάλος γιατρός της αρχαιότητας, ο Γαληνός παρασκεύασε τα φυσικά θεραπευτικά σχήματα, που ονομάστηκαν «Γαληνικά σκευάσματα» που ίσχυαν έως τον 18α αι. Συνέγραψε 300 περίπου βιβλία.
Η ηλεκτρονική αυτή βάση σχεδιάστηκε με τρόπο ώστε να παρέχει πληροφορίες σχετικά με τα βότανα της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας, περιοχής με μεγάλη ποικιλότητα φαρμακευτικών φυτών. Ο μελετητής μπορεί να ανασύρει πληροφορίες σχετικές με τις επίσημες και λαϊκές ονομασίες των φυτών, τη μορφή τους, τις δραστικές ουσίες που περιέχουν, τις φαρμακολογικές ιδιότητες και εφαρμογές καθώς και τις ανεπιθύμητες ιδιότητες και την ενδεχόμενη τοξικότητά τους. Μπορεί επίσης, να βρει και ενδεικτική βιβλιογραφία για περαιτέρω μελέτη. Τέλος επιλέγοντας μία ασθένεια στο δεξί μέρος μπορεί να οδηγηθεί στα βότανα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την θεραπεία της αλλά κυρίως μπορεί να μελετήσει τις σχετικές μελέτες των Πανεπιστημίων πάνω στις φαρμακευτικές ιδιότητες κάθε φυτού
Δρ Θεοδώρα Σκούρα
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ | Leave a Comment »
Το Crepis vesicaria είναι ένα διετές φυτό του κεντροδυτικού ταϋγέτου (Αρχαία Θουρία, Αριοχώρι) που φθάνει στα 0,8 μέτρα.
Crepis vesicaria , Αριοχώρι, Ουγγρέϊκα, 10 Ιούνη 2020
Crepis vesicaria , Αριοχώρι, Ουγγρέϊκα, 10 Ιούνη 2020
Ένα διετές φυτό είναι ένα ανθοφόρο φυτό που απαιτεί δύο χρόνια για να ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο ζωής. Τον πρώτο χρόνο, το φυτό υφίσταται πρωτογενή ανάπτυξη, στην οποία αναπτύσσονται τα φύλλα, οι μίσχοι και οι ρίζες του (φυτικές δομές). Συνήθως, το στέλεχος του φυτού παραμένει κοντό και τα φύλλα είναι χαμηλά στο έδαφος, σχηματίζοντας ροζέτα. Μετά το πρώτο έτος, το φυτό εισέρχεται σε περίοδο αδράνειας για τους ψυχρότερους μήνες.
Crepis vesicaria , Αριοχώρι, Ουγγρέϊκα, 3 Απρίλη 2019
Κατά την επόμενη άνοιξη ή καλοκαίρι, το στέλεχος του διετούς φυτού επιμηκύνεται πολύ και ανεβαίνει προς τα πάνω. Στη συνέχεια, το φυτό ανθίζει, παράγοντας καρπούς και σπόρους πριν τελικά ξεραθεί. Το Crepis vesicaria είναι ερμαφρόδιτο (έχει αρσενικά και θηλυκά όργανα) και επικονιάζεται από έντομα. Συναντάται σε ελαφρά (αμμώδη), μεσαία (αργιλώδη) και βαριά (πηλώδη) εδάφη. Κατάλληλο pH εδάφους: όξινο, ουδέτερο και βασικό (αλκαλικό).
Μπορεί ακόμη να αναπτυχθεί σε ημισκιερά εδάφη . Προτιμά ξηρό ή και υγρό έδαφος. Τα φύλλα του ειναι επιμήκη ολίγο οδοντωτά στη περιφέρεια, περίβλαστα και εναλλάξ φυούμενα . Συνήθως από τη μασχάλη των φύλλων αναδύεται διακλάδωση βλαστού.
Crepis vesicaria, Galeria de Fotos Artisticas
Άνθη κίτρινα με πολλά φυλλάρια στη περιφέρεια.Επίσης ανά φυτό ,υπάρχουν πολλά άνθη στη κορυφή που μπορεί να φθάσουν έως είκοσι ανάλογα την ευρωστία του.
1616 print of Crepis vesicara by Fabio Colonna, in Descriptions of Lesser Known Plants (Ecphrasis minus cognitarum stirpium), then named Cichorium pratense vesicarium.
Πηγή:researchgate.net
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ: Τρώγεται ωμό στις σαλάτες αλλά και μαγειρεμένο.
The manuscript illustration of Crepis vesicaria taraxacifolia. The four flowers are depicted both as flowerbuds and in bloom on their sides, depicting the rising sun. The flowerbuds also point toward earth, air, sunlight and water. One leaf has been removed for chewing as described in line 5 of the text. The root is depicted as four braids of hair (and ears of wheat) to symbolise the gods and goddesses of earth, air, sunlight and water.
Πηγή:researchgate.net
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Το φυτό χρησιμοποιείται στον καθαρισμό του αίματος. Επιπλέον δρα αναζωογονητικά και διουρητικά σύμφωνα με έρευνα του Department of Biological, University of Bologna της Ιταλίας
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες αποδείχθηκαν από συνδυασμένη έρευνα του Université de Béjaïa της Αλγερίας, και του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις ίδιες έρευνες βρέθηκε μεγάλος αριθμός φαινολών στο φυτό
Journal of Ethnobiology and Ethnomedicine volume 10, Article number: 69 (2014)
researchgate.net
Αναρτήθηκε στις Asteraceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αιμοκαθαριστικά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Δικοτυλήδονα | 1 Comment »
Ο Rubus fruticosus είναι ένας πολύ τραχύς, πολυδαίδαλος, ξυλώδης θάμνος με πολυετές ριζικό σύστημα και διετή στελέχη. Συναντάται συχνά στον κεντροδυτικό Ταΰγετο, στην περιοχή της Αρχαίας Θουρίας (Αριοχώρι).
Rubus fruticosus, Αρχαία Θουρία , Αριοχώρι, Ουγγρέϊκα 4 Ιούνη 2020
Rubus fruticosus, Αρχαία Θουρία , Αριοχώρι, Ουγγρέϊκα 4 Ιούνη 2020, Θέση φυτού
Μεγαλώνει έως 2 μέτρα ή περισσότερο και είναι εξαιρετικά μεταβλητό σε σχήμα φύλλου και σε μορφή φυτού. Τα στελέχη είναι μεταβλητά, ημι-όρθια καλάμια, τα οποία μεγαλώνουν έως και 8 ή 10 μέτρα μήκος. Τα καλάμια μπορεί να είναι πράσινα, μωβ ή κόκκινα και έχουν γενικά προς τα πίσω αγκάθια, και είναι μέτρια τριχωτά, στρογγυλά ή γωνιακά, μερικές φορές φέρουν μικρούς, αδένες. Είναι τοξοειδή , μπλεγμένα και ξυλώδη. Οι μίσχοι μπορούν να ριζωθούν στις άκρες για να σχηματίσουν νέα φυτά και νέοι μίσχοι μεγαλώνουν από τη βάση κάθε χρόνο. Οι ρίζες είναι ανθεκτικές, διακλαδισμένες, σέρνονται υπόγεια, αναπτύσσονται κάθετα σε μέγιστο βάθος 1,5 μέτρο ανάλογα με τον τύπο του εδάφους, από μια ξυλώδη κορώνα διαμέτρου έως 20 εκατοστά. Οι δευτερεύουσες ρίζες αναπτύσσονται οριζόντια από την κορώνα για 30-60 εκατοστά και στη συνέχεια αναπτύσσονται κάθετα. Πολλές λεπτές ρίζες αναπτύσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις από τις δευτερεύουσες ρίζες. Τα εναλλακτικά φύλλα χωρίζονται σε 3 ή 5 οδοντωτά, σύντομα καταληκτικά, ωοειδή φυλλαράκια, τα οποία είναι τοποθετημένα σε παλαμοειδή διάταξη, χρωματισμένα σκούρο πράσινο στην κορυφή και ανοιχτό κάτω. Οι μίσχοι και τα μεσαία πλευρά είναι τραχιά.
Rubus fruticosus, Άνθος, http://www.splantsam.com
Τα λουλούδια είναι λευκά έως ροζ, διαμέτρου 2-3 εκατοστά με πέντε πέταλα και πολλούς στήμονες, σε πολλά άνθη. Ο καρπός είναι ένα συσσωματωμένο μούρο, μήκους 10-20 χιλιοστά, που αλλάζει χρώμα από πράσινο σε κόκκινο σε μαύρο καθώς ωριμάζει, αποτελούμενο από περίπου είκοσι έως πενήντα «κουκούτσια» ενός σπόρου. Οι σπόροι έχουν βαθιές και ακανόνιστες κοιλότητες, οβάλ, χρωματιστό ανοιχτό έως σκούρο καφέ και μήκος 2,6-3,7χιλιοστά και πλάτος 1,6-2,5 χιλιοστά.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Οι καρποί του τρώγονται ωμοί ή και μαγειρεμένοι. Είναι δυνατή η απόκτηση ώριμων φρούτων από τα τέλη Ιουλίου έως τον Νοέμβριο. Ο καρπός γίνεται επίσης κομπόστα, μαρμελάδα και διάφορα γλυκά. Η ρίζα τρώγεται μαγειρεμένη και έχει πολύ ωραία γεύση. Ένα τσάι παρασκευάζεται από τα αποξηραμένα φύλλα. Τα φύλλα χρησιμοποιούνται συχνά σε μείγματα τσαγιού από βότανα . Οι νέοι βλαστοί τρώγονται ωμοί σκέτοι ή σε σαλάτες.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Οι Ρωμαίοι αντιμετώπιζαν διάφορες ασθένειες με τη χρήση τσαγιού από τα φύλλα του φυτού. Ο Ιπποκράτης συνιστούσε μίσχους και φύλλα βατόμουρου εμποτισμένα με λευκό κρασί για την ανακούφιση των δυσκολιών κατά τον τοκετό και ως στυπτικό κατάπλασμα στις πληγές . Εξωτερικά χρησιμοποιείται ως γαργάρες για τη θεραπεία φλεγμονών των ούλων, των πονόλαιμων και των ελκών του στόματος [79,80]. Το αφέψημα των φύλλων χρησιμοποιείται ως γαργάρες ή στοματικό διάλυμα και χρησιμοποιείται επίσης για τη θεραπεία της άφθας . Ο χυμός φρούτων χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του άσθματος . Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται επίσης σε διάφορα αναπνευστικά προβλήματα. Ο χυμός βατόμουρου συνιστάται στην κολίτιδα, ενώ το τσάι που παρασκευάζεται από τις ρίζες του χρησιμοποιείται για ανακούφιση από τον πόνο. Το κατάπλασμα είναι φύλλα που εφαρμόζονται σε έλκη του δέρματος. Τα φρούτα και ο χυμός συνιστώνται στην αναιμία. Ένα εκχύλισμα μεθανόλης των εναέριων μερών έχει χρησιμοποιηθεί για την επούλωση τραυμάτων, ως αντισηπτικό και απολυμαντικό και για τη θεραπεία του βήχα . Ένα αφέψημα από τις κορυφές του κλαδίσκου καταπραΰνει τις έμμηνες διαταραχές και χρησιμοποιείται επίσης για τη θεραπεία της διάρροιας. Τα φύλλα του μασιόνταν για να ενισχύσουν τα ούλα. Οι μαρμελάδες R. fruticosus, που παρασκευάζονται χωρίς ζάχαρη, συνταγογραφούνται για τη θεραπεία παθήσεων του λαιμού στα παιδιά. Ο φλοιός της ρίζας και τα φύλλα είναι έντονα στυπτικά, τονωτικά και διουρητικά. Χρησιμοποιείται ακόμη κατά της διάρροιας, της δυσεντερίας, της κυστίτιδας και των αιμορροΐδων.
Έρευνες΄διαφορετικών Πανεπιστημίων δείχνουν ότι το φυτό ειναι: αντιμικροβιακό, αντικαρκινικό, αντιδιασταλτικό, αντιδιαβητικό, αντιδιαρροϊκό, και επίσης καλό αντιοξειδωτικό.
Το φυτό περιέχει τανίνες, γαλλικό οξύ, βιλσίνη και σίδηρο. Ο καρπός περιέχει βιταμίνη C, νιασίνη (νικοτινικό οξύ), πηκτίνη, σάκχαρα και ανθοκυανίνες και περιέχει επίσης αλβουμίνη μούρων, κιτρικό οξύ, μηλικό οξύ και πηκτίνη.
Οι Αντιμικροβιακές ιδιότητες των φύλλων του φυτού τεκμηριώθηκαν από έρευνα του Πανεπιστημίου Dipartimento Farmaco Chimico Tecnologico, Università di Siena της Ιταλίας
Οι Aντιοξειδωτικές ιδιότητες των φύλλων του φυτού μελετήθηκαν και αποδείχθηκαν από το Beltsville Agricultural Research Center, U.S. Department of Agriculture, Maryland της Αμερικής
Η δυνατότητα του φυτού στην αντιμετώπηση του Διαβήτη αποδείχθηκε σε σχετικά πειράματα του Πανεπιστημίου Department of Pharmaceutical Sciences, Aston University της Αγγλίας, του Πανεπιστημίου Food Engineering Department, Ege University της Τουρκίας και του Πανεπιστημίου Department of Clinical Biochemistry, The Jagiellonian University, της Πολωνίας
Η Αντιφλεγμονώδη δράση του φυτού τεκμηριώθηκε με πολλές Πανεπιστημιακές έρευνες (University of Novi Sad της Σερβίας, Universidad de los Andes της Βενεζουλέλας,το University of Naples Federico II της Ιταλίας κ.α . Το φρούτα βρέθηκε να είναι αντιφλεγμονώδες σε μοντέλο ποντικού in vivo, με τις ανθοκυανίνες να είναι υπεύθυνες για αυτήν τη δραστηριότητα . Ένα εκχύλισμα νερού φρούτων του φυτού έδειξε ισχυρότερη αντιφλεγμονώδη δράση ακόμη και από την ασπιρίνη αναστέλλοντας το ένζυμο υαλουρονιδάσης in vitro επιβεβαιώνοντας έτσι την παραδοσιακή χρήση του φυτού στην αντιφλεγμονώδη θεραπεία. Σε μια άλλη μελέτη, η αναστολή του ενζύμου υαλουρονιδάσης συνδέθηκε με την τανίνη τύπου GOD.
Ακόμη μια φυτική σύνθεση για τη ρύθμιση των κυτοκινών στη ρύθμιση των φλεγμονωδών ή ανοσολογικών ασθενειών περιλαμβάνει ένα εκχύλισμα βατόμουρου. Η κυανιδίνη-3-Ο-γλυκοσίδη που υπάρχει στο εκχύλισμα βατόμουρου καταστέλλει την παραγωγή ΝΟ που οδηγεί σε αντιφλεγμονώδη αποτελέσματα. Ο μηχανισμός αυτής της αναστολής οφείλεται σε δράση στην δραστικότητα του ενζύμου. Χρησιμοποιείται πρακτικά στην πρόληψη και θεραπεία ανοσολογικών, φλεγμονωδών και μεταβολικών ασθενειών. Οι Sangiovanni et al., Διερεύνησαν τις επιδράσεις των εκχυλισμάτων εμπλουτισμένων με allagitannin (ETs) του φυτού για τον έλεγχο της γαστρικής φλεγμονής με in vitro και in vivo μοντέλα. Τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν τις προστατευτικές επιδράσεις των ΕΤ στη γαστρική φλεγμονή.
Η αντικαρκινική δράση του φυτού τεκμηριώθηκε με πειράματα του πανεπιστημίου The Ohio State University της Αμερικής ,του Ινστιτούτου National Institute for Occupational Safety της ίδιας χώρας και του Genetic Improvement of Fruit and Vegetable Laboratory της Αμερικής
Η Αντιιική δράση του φυτού εξ αιτίας των πολυφαινολών αποδείχθηκε από σχετικές έρευνες του University of Basrah, στο Ιράκ
ΠΗΓΕΣ:
Corao G.M., Marquina M., Buitrago D., Araujo L., Sosa M., Araujo L., Buitrago Y.D. “Actividad antiviral de la mora Antiviral activity of blackberries (Rubus fruticosus B.) mediante electroforesis en geles”. (Rubus fruticosus B.) by gel electrophoresis. Revista Latinoamericana de Química. Rev. Lat. Am. Quim. 2002;30:17–23
J Evid Based Complementary Altern Med. 2017 Jan; 22(1): 166–174.Published online 2016 Apr 6. doi: 10.1177/2156587216641831
Food Chemistry Volume 107, Issue 3, 1 April 2008, Pages 1261-1269
Jurnal of Biological Chemistry. 2006 Jun 23;281(25):17359-68.doi: 10.1074/jbc.M600861200. Epub 2006 Apr 17.
Nutr Cancer. 2006; 54(1): 33–46.doi: 10.1207/s15327914nc5401_5
Nitric Oxide. 2006 Aug;15(1):30-9.doi: 10.1016/j.niox.2005.10.003. Epub 2006 Mar 6.
Randolph R.K., Roh-schmidt H. Cytokine Modulators and Related Methods of Use. US 11/508343. U.S. Patent. 2007 Feb 08
Nakakara K., Miyagawa K., Kodama T., Fujii W. Hyaluronidase Inhibitor Containing God-Type Ellagitannin as Active Ingredient. US 5843911. U.S. Patent. 1998 Aug 21;
Fitoterapia . 2002 Dec;73(7-8):727-9. doi: 10.1016/s0367-326x(02)00222-8
Antioxidant Phytochemicals Against Type 2 Diabetes Aldona Dembinska-Kiec, Otto Mykkänen, Beata Kiec-Wilk, Hannu Mykkänen
British Jurnal of Nutrition 2008 May;99 E Suppl 1:ES109-17 doi: 10.1017/S000711450896579X.
Journal of Science and Food Agriculture. 2014 Sep;94(12):2393-400.doi: 10.1002/jsfa.6564. Epub 2014 Feb 13.
The British Jurnal of Nutrition. 2008 May;99 E Suppl 1:ES109-17 doi: 10.1017/S000711450896579X.
Plant Foods of Human Nutrition,2008 Mar;63(1):27-33 doi: 10.1007/s11130-007-0065-5. Epub 2008 Jan 9.
Molecules. 2014 Aug; 19(8): 10998–11029.Published online 2014 Jul 28. doi: 10.3390/molecules190810998
Traditional Plant Medicines as Treatments for Diabetes, C J Bailey 1 , C Day
Diabetes Care. 1989 Sep;12(8):553-64.doi: 10.2337/diacare.12.8.553.
Jurnal of Agricultural and Food Chemistry. 2000 Feb;48(2):140-6.doi: 10.1021/jf9908345.
International Journal of Antimicrobial Agents. 2009 Jul;34(1):50-9.doi: 10.1016/j.ijantimicag.2009.01.010. Epub 2009 Apr 21.
Pharmacogn Review. 2014 Jul-Dec; 8(16): 101–104.
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αντι-ιικά, Αντιπροσληπτικό, Αντισηπτικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντικαρκινικά, Αντιλευχαιμικά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Διάρροια, Διαβήτης, Δικοτυλήδονα, Επούλωση πληγών, Ελκη, Ελκη στομάχου, Καρκίνος οισοφάγου, Καρκινική θεραπεία, Καθαρισμός ήπατος, Καθαρισμός αίματος, ΜΑΥΡΟ, Στομάχι, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Rosaceae | Leave a Comment »
Το Δειλινό (Mirabilis jalapa) είναι αυτοφυές φυτό της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας (κεντροδυτικός Ταΰγετος) και συναντάται σε ποικιλία χρωμάτων. Το Δειλινό κατάγεται από τις Άνδεις και πιστεύεται ότι έφθασε στην Ευρώπη το 1525. Mirabilis στα λατινικά σημαίνει υπέροχο και Jalapa είναι ένα σύνηθες τοπωνύμιο στην κεντρική και βόρεια Αμερική.
Mirabilis jalapa Αρχαία Θουρία, Αριοχώρι, Ουγγρέϊκα 4 Ιούνη 2020
Το φυτό Mirabilis jalapa είναι ένας φυλλώδης, πολυετής θάμνος, με πυκνά διακλαδιζόμενα κλαδιά, που παράγει λουλούδια όλο το καλοκαίρι. Αναπτύσσεται προς τα πάνω, φτάνοντας το 1 μέτρο.. Έχει πολυάριθμα κλαδιά, με αντικριστά φύλλα που καταλήγουν σε μύτη και έχουν 5-10 εκατ. μήκος. Τα αρωματικά άνθη μεμονωμένα ή σε συστάδες, μπορεί να είναι κόκκινα, πορφυρά, ροζ, κίτρινα ή λευκά, μερικές φορές με περισσότερα από ένα χρώμα στο ίδιο φυτό. Οι διχρωμίες των λουλουδιών είναι επίσης δυνατές. Τα λουλούδια έχουν σχήμα τρομπέτας, περίπου 2.5 εκατ. διάμετρο και περίπου 5 εκατ. μήκος. Ανοίγουν το βράδυ και μαραίνονται το επόμενο πρωινό, αλλά το φυτό συνεχίζει να παράγει νέα άνθη από τα τέλη της άνοιξης μέχρι το φθινόπωρο. Οι ρίζες του είναι κόνδυλοι που μοιάζουν με μεγάλο, μαύρο καρότο και το μήκος τους μπορεί να φτάσει τα 30 εκατ. ή και περισσότερο.
Στην περιοχή της Αρχαίας Θουρίας το επιφανειακό μέρος του φυτού καταστρέφεται με τους πρώτους παγετούς, για να ξαναεμφανιστεί την επόμενη άνοιξη από τις κονδυλώδεις ρίζες του. Οι καρποί του διαθέτουν ένα μόνο σπόρο, είναι σφαιρικοί, με ρυτιδωμένη επιφάνεια και γίνονται μαυριδεροί καθώς ωριμάζουν, ξεκινώντας από πρασινοκίτρινο χρώμα.
Σπόρος του φυτού. Foto: Wikimedia Commons
Ένα ιδιαίτερο γνώρισμα αυτού του φυτού είναι ότι άνθη διαφορετικού χρώματος, συνυπάρχουν ταυτόχρονα στο ίδιο φυτό. Επίσης, ένα μόνο άνθος μπορεί να είναι πιτσιλωτό με διάφορα χρώματα. Μια επιπλέον ενδιαφέρουσα πτυχή είναι το φαινόμενο της αλλαγής του χρώματος. Για παράδειγμα, στην κίτρινη ποικιλία, καθώς το φυτό ωριμάζει, μπορεί να εμφανίσει λουλούδια που αλλάζουν σταδιακά σε σκούρο ροζ χρώμα. Ομοίως τα λευκά λουλούδια μπορεί να αλλάξουν σε έντονο βιολετί. Τα λουλούδια συνήθως ανοίγουν αργά το απόγευμα και προς το βράδυ, παράγοντας στη συνέχεια ένα έντονο, ευωδιαστό άρωμα, και από αυτό το χαρακτηριστικό προκύπτει η κοινή ονομασία του (Δειλινό). Τα λουλούδια στην πραγματικότητα δεν έχουν πέταλα και αυτό που μοιάζει με στεφάνι άνθους, είναι μόνο ο κάλυκας.
From Wikipedia, the free encyclopedia
Γύρω στο 1900, ο Carl Correns χρησιμοποίησε το Mirabilis ως πρότυπο οργανισμό για τις μελέτες του σχετικά με την κυτταροπλασματική κληρονομικότητα. Χρησιμοποίησε τα διαφοροποιημένα, ποικιλόχρωμα φύλλα τού φυτού για να αποδείξει ότι προκαθορισμένοι παράγοντες έξω από το πυρήνα επηρεάζουν το φαινότυπο, κάτι που εξηγείται με έναν τρόπο από τις θεωρίες του Μέντελ. Κατά τον Correns το χρώμα των φύλλων του Mirabilis πέρασε στην επόμενη γενιά, μέσω της μονογονεϊκής μεθόδου της κληρονομικότητας.
Επίσης, όταν διασταυρώνονται φυτά που έχουν κόκκινα άνθη, με φυτά που έχουν λευκά άνθη, δίνουν απογόνους με ροζ άνθη, και όχι με κόκκινα. Αυτό θεωρείται ως μια εξαίρεση στο νόμο της επικράτησης του Μέντελ, διότι στην περίπτωση αυτή το κόκκινο και το λευκό είναι γονίδια ίσης ισχύος, και κανένα δεν κυριαρχεί απόλυτα στο άλλο. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως ελλιπής κυριαρχία.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Όλα τα μέρη του φυτού είναι δηλητηριώδη και δεν πρέπει να τρώγονται ωμά. Μια βρώσιμη βυσσινί χρωστική που προέρχεται από τα λουλούδια, χρωματίζει κέικ και μαρμελάδες. Τα φύλλα μπορούν επίσης να καταναλωθούν μαγειρεμένα, σαν τροφή έκτακτης ανάγκης. Ο σπόρος σπάζεται και χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο πιπεριού.
ΧΡΗΣΕΙΣ:Το εκχύλισμα λουλουδιών Mirabilis Jalapa χρησιμοποιείται ως φυσικός δείκτης , αντίστοιχος της Φαινολοφθαλεϊνης, σε διαφορετικούς τύπους ογκομετρήσεων οξέος-βάσης.Ο φυσικός αυτός δείκτης βρέθηκε να είναι πολύ χρήσιμος, οικονομικός, απλός και ακριβής.
Ο σπόρος του φυτού σε σκόνη χρησιμοποιείται ως καλλυντικό. Χρησιμοποιείται επίσης για χάντρες και ως πηγή βυσσινής βαφής.
Το φυτό μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση της κατάστασης των εδαφών που έχουν μολυνθεί με βαρέα μέταλλα όπως το κάδμιο.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
Το φυτό χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του οιδήματος (Οίδημα είναι η περίσσεια υγρού σε έναν οποιονδήποτε ιστό του ανθρώπινου σώματος είτε ενδοκυττάρια είτε εξωκυττάρια). Ο χυμός της ρίζας χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της διάρροιας, της δυσπεψίας και των πυρετών . Η ρίζα σε σκόνη, αναμεμιγμένη με αλεύρι καλαμποκιού (Zea mays) ψήνεται και χρησιμοποιείται στη θεραπεία των εμμηνορροϊκών διαταραχών. Επιπρόσθετα τα φύλλα είναι διουρητικά. Ο χυμός φύλλων χρησιμοποιείται για τη θεραπεία πληγών.Η ρίζα δρα αφροδισιακά, διουρητικά και καθαρτικά.
D.G.J.M. Bois (1896-1897). Missouri Botanical Garden, St. Louis
Η ρίζα είναι αφροδισιακή, διουρητική και καθαρτική. Χρησιμοποιείται στη θεραπεία της υδρωπικίας. Μια πάστα φτιαγμένη από τη ρίζα εφαρμόζεται ως κατάπλασμα για τη θεραπεία ψώρας και μυϊκού οιδήματος. Ο χυμός της ρίζας χρησιμοποιείται στη θεραπεία της διάρροιας, της δυσπεψίας και του πυρετού. Κονιορτοποιημένη ρίζα, αναμιγνύεται με άλευρο αραβοσίτου (Zea mays), ψήνεται και χρησιμοποιείται για τη θεραπεία διαταραχών της εμμήνου. Τα φύλλα είναι διουρητικά. Χρησιμοποιούνται για την μείωση φλεγμονών. Ένα αφέψημα από αυτά χρησιμοποιείται για τη θεραπεία αποστημάτων. Ο χυμός των φύλλων χρησιμοποιείται για τη θεραπεία πληγών. Μέσα στη φυσική ζώνη του στη Νότια Αμερική, η ρίζα του φυτού χρησιμοποιείται ως φαρμακευτικό και ως παραισθησιογόνο.
Η Αντιφλεγμονώδης δράση του Mirabilis Jalapa Linn τεκμηριώθηκε από τους ερευνητές( μεταξύ των οποίων και ο Prof. Sason S. Shaik) του The Hebrew University of Jerusalem.
Η νεφροπροστατευτική δράση των φύλλων του φυτού μπορει να περιλαμβάνει ακόμη και την προστασία από την ακεταμινοφαίνη (παρακεταμόλη) Η Αντιφλεγμονώδης δράση του φυτού τεκμηριώθηκε ακόμη από το Πανεπιστήμιο Karnataka, India, Dept of Pharmacognosy and Phytochemistry, μετά από σχετικές έρευνες των Lekshmi R Nath , K P Manjunath , R V Savadi , K S Akki Dept of Pharmacognosy and Phytochemistry, Karnataka, India
Στα ίδια συμπεράσματα αλλά με διαφορετική έρευνα κατέληξαν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Moga της Ινδίας.
Η Αντιμικροβιακή δραστηριότητα αποδείχθηκε από το Πανεπιστήμιο Laboratorio Central de Farmacología, Facultad de Medicina της Κούβας. Η έρευνα έδειξε ξεκάθαρα ότι το φυτό Mirabilis jalapa με κόκκινα άνθη έχει ισχυρό αντιβακτηριακό δυναμικό και είναι ενεργό ενάντια σε ένα ευρύ φάσμα μικροοργανισμών. Στα ίδια συμπεράσματα για την έντονη αντιμικροβιακή και αντιβακτηριακή δράση του φυτού κατέληξαν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Department of Pharmaceutical Chemistry,MADURAI της Ινδίας.
Στα ίδια συμπεράσματα μέσα από φωτοχημική ανάλυση του φυτού , κατέληξαν και οι ερευνητές του Πανεπιστημίου University of Port Harcourt , Nigeria. Η έρευνα έδειξε ότι το φυτό είναι πλούσιο σε μια μεγάλη ποικιλία δευτερογενών μεταβολιτών όπως τανίνες, τερπενοειδή, αλκαλοειδή και φλαβονοειδή που έχουν βρεθεί ότι έχουν in vitro αντιμικροβιακές ιδιότητες.
Frances W. Horne for Flora Borinqueña,, Watercolor illustration of a Puerto Rican plant collected by N. L. & E. G. Britton. NYBG ,
Η Αντισπασμωδική δράση των λουλουδιών του φυτού μελετήθηκε και αποδείχθηκε από το Πανεπιστήμιο Universidad Autónoma Metropolitana-Xochimilco του Μεξικού.
Η Αντιεπιληπτική επίδραση του Mirabilis Jalapa τεκμηριώθηκε με σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου Universidade Federal de Sergipe,της Βραζιλίας.
Η Αντιιική δραση του φυτού τεκμηριώθηκε από το Πανεπιστήμιο The Pennsylvania State University της Αμερικής.Μελετήθηκαν διάφορα αντιιικά συστατικά που προέρχονται από το φυτό. Σε ανάλογη έρευνα ο Zipf κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι αντιιικές ενώσεις ομαδοποιούνται μαζί ως φουροκουμαρίνες, τερπενοειδή, αλκαλοειδή και άλλες ειδικές πρωτεΐνες όπως οι πρωτεΐνες αδρανοποίησης ριβοσώματος (RIPs)
Στα ίδια συμπεράσματα με διαφορετικά πειράματα κατέληξε και το Πανεπιστήμιο Central Research Institute της Ιαπωνίας.
Τέλος σε ανάλογα συμπεράσματα κατέληξε και το Πανεπιστήμιο Università degli Studi Bari, της Ιταλίας.
Ανθελμινθική δράση .Η δράση των φαρμάκων που εκδιώκουν τα παρασιτικά σκουλήκια (έλμινθες) και άλλα εσωτερικά παράσιτα από τον οργανισμό αναισθητοποιώντας ή σκοτώνοντας τα και χωρίς να προκαλέσουν σημαντική ζημιά στον ξενιστή ονομάζεται ανθελμινθική δράση. Τα εναέρια μέρη του Mirabilis jalapa έδειξε ανθελμινθική δράση σε σχετικέ έρευνες 4 ερευνητών του Amrita School of Pharmacy της Ινδίας.
Η Αντιμυκητιασική δράση του φυτού μελετήθηκε και τεκμηριώθηκε από 7 ερευνητές του Ινστιτούτου Phytera των ΗΠΑ
Ferdinand Vietz Icones Plantarum 1800-1822, Panteek
Η Αντιοξειδωτική δράση του Mirabilis Jalapa επιβεβαιώνεται μέσω αρκετών μελετών των Πανεπιστημίων National Institute of Technology, της Ινδίας, του amrita School of Pharmacy της Ινδίας και του Sc.College Hinjilicut.
Το εκχύλισμα αιθανόλης από τις ρίζες του Mirabilis Jalapa έχει αντιδιαβητική δράση. Αυτό τεκμηριώθηκε από ερευνητές του Vinayaka Missions Sikkim University της Ινδίας.
Στα ίδια συμπεράσματα όσον αφορά την αντιδιαβητική δράση του φυτού, κατέληξαν και οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Third Military Medical University της Κίνας.
Τα αντιφυματικά φάρμακα προκαλούν ηπατοτοξικότητα. Οι μελέτες για την αντι-φυματιώδη δραστηριότητα του Mirabilis jalapa του Department of pharmacology, Krishna Teja Pharmacy Colle της Ινδίας οδήγησαν στο συμπέρασμα τα φύλλα του Mirabilis Jalapa εχουν προστατευτική επίδραση στην ηπατοτοξικότητα που προκαλείται από τα αντιφυματικά φάρμακα.
Πηγές:
Asian journal of pharmaceutical and clinical research 2013, Vol 6, Issue 1, pp: 87-91. 4
Evid Based Complement Alternat Med. 2012; 2012: 257374.Published online 2012 Feb 27. doi: 10.1155/2012/257374
Antidiabetic activity of ethanolic extract of Mirabilis jalapa roots.Piyali Sarkar ; Mahmud, A. K. ; Mohanty, J. P.
International Journal of Pharmacy and Technology 2011 Vol.3 No.1 pp.1470-1479 ref.15
ijser.org: lower pigment analysis of mirabilis jalapa ,Sujata Mahapatra and Bhaskar Padhy
International Journal of Scientific & Engineering Research, Volume 4, Issue 11, November-2013 1257
International Research Journal of Pharmacy, Issue 3, p.187-191. (2012)
International Journal of Pharma and Bio Sciences 3(4):440-446 · October 2012
American Chemical Society and American Society of Pharmacognosy, J. Nat. Prod. 2001, 64, 3, 313–317
Publication Date:February 15, 2001
Asian Journal of Pharmaceutical and Clinical Research, Volume 5, Number 3, p.115-120 (2012),Dr. Subin Mary Zachariah; Dr. Vidya Viswanad; Aleykutty, N.A.b; Jaykar, B.c; Halima, O.A.a
Plant Cell Reports. 1987 Jun;6(3):216-8.doi: 10.1007/BF00268483
Plant Disease, Published by The American Phytopathological Society, 1999 Dec;83(12):1116-1121.doi: 10.1094/PDIS.1999.83.12.1116.
International Journal of Chemical Sciences: 8(1), 2010, 559-564
J Ethnopharmacol 1996 Jul 5;52(3):171-4.doi: 10.1016/0378-8741(96)01405-5.
J Ethnopharmacol. 2008 Feb 28;116(1):96-101. doi: 10.1016/j.jep.2007.11.004. Epub 2007 Nov 17.
Antinociceptive Effect of Mirabilis Jalapa on Acute and Chronic Pain Models in Mice , Universidade Federal de Sergipe Brazil
J Ethnopharmacol. 2013 Oct 7;149(3):685-93. doi: 10.1016/j.jep.2013.07.027. Epub 2013 Jul 29. PMID: 23906783
Pharmacognosy Res. 2010 Nov;2(6):364-7. doi: 10.4103/0974-8490.75456. PMID: 21713140 Free PMC article.
Nephroprotective activity of leaves of Mirabilis Jalapa.L by acetaminophen induced nephrotoxicity
Shaik S, Dhanalakshmi M, Jayasree T. Nephroprotective activity of leaves of mirabilis jalapa.l by acetaminophen induced nephrotoxicity. Int J Farm & Technol 2012; 4 Suppl 2:2075-84.
Article in International Journal of Pharmacy and Technology 4(3):4616-4629 · July 2012
Shaik S, Dhanalakshmi M, Jayasree T. Nephroprotective activity of leaves of mirabilis jalapa.l by acetaminophen induced nephrotoxicity. Int J Farm & Technol 2012; 4 Suppl 2:2075-84.
https://pfaf.org/user/Plant.aspx?LatinName=Mirabilis+jalapa
Uphof. J. C. Th. Dictionary of Economic Plants. Weinheim 1959
Usher. G. A Dictionary of Plants Used by Man. Constable 1974 ISBN 0094579202
Duke. J. A. and Ayensu. E. S. Medicinal Plants of China Reference Publications, Inc. 1985 ISBN 0-917256-20-4
Chopra. R. N., Nayar. S. L. and Chopra. I. C. Glossary of Indian Medicinal Plants (Including the Supplement). Council of Scientific and Industrial Research, New Delhi. 1986
Manandhar. N. P. Plants and People of Nepal Timber Press. Oregon. 2002 ISBN 0-88192-527-6
International Journal of Pharmacological Research, Pharmacological and biological activities of Mirabilis jalapa L.,Rozina Rozina Quaid I Azam University Islamabad, Pakistan
Αναρτήθηκε στις Caryophyllales, Αποχρεμπτικά, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αντι-ιικά, Αντισπασμωδικά, Αντισηπτικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντιεπιληπτικά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ, Δ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ, Διαβήτης, Δικοτυλήδονα, Καθαρισμός ήπατος, Πεπτικό σύστημα | Leave a Comment »
Contumyces vesuvianus, Αρχαία Θουρία, Παραλία Αριοχωρίου, Λίμνες 8 Δεκέμβρη 2018
Μη εδώδιμο μανιτάρι της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας. Πήρε το όνομά του από τον σύγχρονο ερασιτέχνη Ιταλό μυκολόγο Marco Contu και αντικατέστησε το προηγούμενο γενικό όνομα Jacobia
Από τους Μανιταρολόγους Ελλάδας περιγράφεται: «Το μάλλον συνηθισμένο, μη εδώδιμο Contumyces vesuvianus (F. Brig.) Redhead, Moncalvo, Vilgalys & Lutzoni. που αναφέρεται από την Ιταλία και τη Βόρεια Αφρική καρποφορεί κοπαδιαστά από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο σε αμμώδεις, χορτώδεις θέσεις, συχνά ανάμεσα σε βρύα, σε ξέφωτα και βοσκοτόπια και παράγει μικρά ομφαλοειδή βασιδιώματα με κυρτό έως επίπεδο με πιεσμένο κέντρο, αδιαφανές ή αμυδρώς γραμμωτό και υγροφανές σε υγρό καιρό, πορτοκαλί ή πορτοκαλοκόκκινο καπέλο (0,5-2 εκ, διάμ.), λεπτά, αραιά, κατερχόμενα, λευκά, λευκοκρέμ, κιτρινοκρέμ ή σολομόχρωμα ελάσματα, κυλινδρικό, σχεδόν λείο, κιτρινοπορτοκαλί, πιο ανοιχτόχρωμο από το καπέλο πόδι (0,5-2 x 0,1-0,15 εκ.), λευκωπή έως ρόδινη σάρκα, απροσδιόριστη μυρωδιά και γεύση, ελλειπτικά έως υποκυλινδρικά (Α-Ν), λεία, λεπτότοιχα βασιδιοσπόρια , ατρακτόμορφα, λιγοστα, ατρακτόμορφα, λεπτότοιχα, ραμφοφόρα, οξύληκτα κυστίδια (40-60 x 6-7,5 μm), πιλιδιοδερμίδα τύπου δερμίδας, με κρουστώδη εξωτερική χρωστική και παρόμοια (με τα υμενιακά κυστίδια) πιλιδιοκυστίδια και παρόμοια (με τα υμενιακά κυστίδια) καυλοκυστίδια. Κρίκοι παρόντες. »
Πηγή: Γιώργου Κωνσταντινίδη: Agaricales – Αγαρικοειδή (αδημοσίευτο αρχείο)
Contumyces vesuvianus, Αρχαία Θουρία, Παραλία Αριοχωρίου, Λίμνες 8 Δεκέμβρη 2018
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ: Δεν ανευρέθηκαν σχετικές μελέτες
Αναρτήθηκε στις Agaricaceae, Hymenochaetales, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΒΑΣΙΔΙΟΜΥΚΗΤΕΣ, ΚΑΦΕ, ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | Leave a Comment »
Calvatia cyathiformis
Μανιτάρι της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας (Αριοχώρι Παραλία, Λίμνες) που ταυτοποιήθηκε από τον Γιώργο Κωνσταντινίδη, πρόεδρο των Μανιταρόφιλων Ελλάδας.
Το όνομα Calvatia προέρχεται από τη λατινική λέξη «calvus» που σημαίνει φαλακρός και «calvaτia» σημαίνει φαλακρό κρανίο. Το όνομα cyathiformis (κυαθόμορφος) προέρχεται από το ελληνικό ρήμα κυέω (κυοφορώ). Κυαθόμορφος δηλαδή σημαίνει «φουσκωτός» – «φλασκόμορφος».
«Το μάλλον ασυνήθιστο, φαγώσιμο και νόστιμο (C) , σε νεαρή ηλικία, όσο ο θρόμβος παραμένει λευκός Calvatia cyathiformis καρποφορεί σχεδόν όλο το χρόνο, σε ανοιχτές περιοχές, σε αμμώδεις θέσεις, συχνά και σε μεγάλα υψόμετρα, και παράγει μέτρια έως μεγάλα, σφαιρικά, στροβιλόμορφα ή πιεσμένα βασιδιώματα ((4) 6-11 (14) εκ. διάμ.) με ή χωρίς ψευδοβάση, με μυκηλιακές χορδές στη βάση, αρχικά λευκοβιολετί και τελικά γκριζοπορφυρό εξωπηρίδιο που διασπάται σε εφήμερα λέπια, γκριζοροδοκαφετί ενδοπηρίδιο με βιολετιούς τόνους, που το ανώτερο τμήμα εξαφανίζεται στην ωριμότητα, βιολετή θρόμβο με θαλάμους και συμπαγή -στο ανώτερο τμήμα- και με θαλάμους -στο κατώτερο τμήμα- άγονη βάση, μεγάλα, πορφυρά βασιδιοσπόρια ((5) 6-7 (9) μm, FMI3: 5-7 μm) με τραχιά, σχεδόν ακιδωτά φύματα (έως 0,5 μm), χωρίς ουρά και υφές διαπλέγματος κόμης (3-5 μm), με διαφράγματα και στρογγυλούς πόρους.» Πηγή: Αδημοσίευτο αρχείο Γ. Κωνσταντινίδη.
Calvatia cyathiformis (Bosc) Morgan | Μανιταρόφιλοι Ελλάδας
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Το μανιτάρι είναι εδώδιμο και πολύ νόστιμο όσο είναι η σάρκα του λευκή ή υπόλευκη. Όταν η σάρκα του γίνεται κίτρινη ή υποκίτρινη δεν πρέπει να τρώγεται. Το ίδιο συμβαίνει και όταν το μανιτάρι αποκτά στο εσωτερικό του βιολετιά σκόνη (σπόρια). Προσοχή! Η σάρκα του είναι μαλακή και κόβεται όπως το ψωμί. Δεν είναι πυκνή. Εάν είναι πολύ πυκνή, κοιτάξτε προσεκτικά για να δείτε αν υπάρχει ένας ανώριμος πυρήνας μανιταριών που αναπτύσσεται. Εάν ναι, πετάξτε το αμέσως!
Σε σχετική μελέτη δύο Πανεπιστημίων του Σουδάν (Department of Agriculture, Alzaiem Alazhari University και Department of Botany, Sinnar University, Sudan) που αφορούσε τα εδώδιμα μανιτάρια, διαπιστώθηκε ότι το Calvatia cyathiformis περιέχει την μεγαλύτερη ποσότητα πρωτεϊνών (40,73%).
Calvatia cyathiformis, Καλβάτια η κυαθόμορφη,
Αρχαία Θουρία (Παραλία Αριοχωρίου θέση Λίμνες) 18 Οκτώβρη 2018
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Σύμφωνα με το τμήμα Μικροβιολογίας του, Federal University of Technology, Nigeria, το μανιτάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην θεραπεία της Λευκόρροιας του Λόξιγκα και της Στειρότητας.
Το μανιτάρι περιέχει την ουσία Καλβασίνη (Calvacin) η οποία αποδείχθηκε ότι αναστέλλει το σάρκωμα σε εργαστηριακά ποντίκια. Το Calvacin αναφέρεται τώρα ως μία από τις πρώτες ουσίες με αντικαρκινική δράση που απομονώθηκαν από ένα μανιτάρι.
Οι ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής, χρησιμοποιούσαν το μανιτάρι σαν αιμοστατικό.
A New England and Eastern Canada Edible and Medicinal Mushroom Resource
Medicinal Uses of Mushrooms in Nigeria: Towards Full and Sustainable Exploitation
Αναρτήθηκε στις Agaricaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αιμορραγία, Αιμοστατικά, Αντικαρκινικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, ΒΑΣΙΔΙΟΜΥΚΗΤΕΣ, Λόξιγκας, Λευκόρροια, ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ, Στειρότητα | Leave a Comment »
Chlorophyllum molybdites
Chlorophyllum molybdites. Παραλία Αριοχωρίου, Αμμοι, 9 Οκτώβρη 2018
Το δηλητηριώδες και πολύ σπάνιο Μανιτάρι της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας, (Παραλία Αριοχωρίου θέση Άμμοι) που ταυτοποιήθηκε από τον Γιώργο Κωνσταντινίδη :
«Το σπάνιο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τοξικό, Chlorophyllum molybdites (G. Mey.) Καρποφορεί καλοκαίρι και φθινόπωρο κοπαδιαστά, σχηματίζοντας κύκλους, σαπροτροφικά, στο έδαφος σε κλειστούς, εσωτερικούς χώρους, πάρκα, ζαρντινιέρες ή τεχνητά αρδευόμενους γρασιδότοπους, σε θερμά, ως επί το πλείστον σε υποτροπικά οικοσυστήματα.
Παράγει ποικιλόμορφα, μέτρια έως μεγάλα βασιδιώματα με κρεμ-λευκωπό, ινώδες υπόβαθρο (της σάρκας που φαίνεται) και λιγοστά, ομόκεντρα, βελούδινα, γκριζοκαφετιά ή σοκολατιά λέπια στο αρχικά ημισφαιρικό και αργότερο επιπεδόκυρτο καπέλο (Ø (3) 6-12 (22) εκ.) με χαμηλό, καφετή ύβο, πυκνά, ελεύθερα, αρχικά λευκά και αργότερα γκριζοπρασινωπά ελάσματα με επί μέρους καφετιές ακμές, αρχικά γεμιστό και αργότερα κούφιο, κυλινδρικό-ροπαλόμορφο, λείο, χωρίς τεθλασμένες, λευκωπό πόδι (Ø 5-10 x 1-2 εκ.) με διογκωμένη, βολβώδη βάση (Ø -3 εκ.), επίμονο, παχύ, μεμβρανώδες δαχτυλίδι με διπλή, καφετιά περίμετρο, λευκή μεταχρωματιζόμενη ροδοπορτοκαλιά ή κοκκινωπή (στη βάση του ποδιού) σάρκα, ασθενή οσμή, πλατιά ελλειπτικά, ελλειπτικά ή ελαφρώς αμυγδαλμορφα, λεία, παχύτοιχα, υαλώδη ή ελαφρώς πρασινωπά, δεξτρινώδη βασιδιοσπόρια (K11438 α’ καρπόσωμα: 9,30-13,35 (13,65) x 6,9-8,7 µm, K11438 β’ καρπόσωμα: 8-12,45 (13,65) x 6,-8,85 (9,05) µm), με κολοβό βλαστητικό πόρο (-2 µm), γκριζοπρασινωπό, πρασινωπό ή πράσινο σποριοαποτύπωμα, 4σπορα βασίδια χωρίς βασικό κρίκο, λεία, λεπτότοιχα, υαλώδη, ροπαλόμορφα, αχλαδόμορφα ή σφαιρικά με ουρά χειλοκυστίδια (K11438: 29,1-39 x 15-20,7 µm) κατά πυκνές δέσμες και πιλοδερμίδα με κρικοφόρες υφές.
Πηγή: Γιώργου Κωνσταντινίδη: Agaricales – Αγαρικοειδή (αδημοσίευτο αρχείο)
ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ:
Το Chlorophyllum molybdites είναι το δηλητηριώδες μανιτάρι που είναι υπεύθυνο για τις περισσότερες δηλητηριάσεις από μανιτάρια στη Βόρεια Αμερική. Τα συμπτώματα, συχνά σοβαρά, είναι κατά κύριο λόγο γαστρεντερικά , με εμετό, διάρροια και κολικούς, που εμφανίζονται 1-3 ώρες μετά την κατανάλωση. Αν και αυτές οι δηλητηριάσεις μπορεί να είναι πολύ σοβαρές, καμμία δεν έχει ακόμη οδηγήσει σε θάνατο.
Από το βιβλίο του James Kimbrough, «Κοινά Μανιτάρια της Φλόριντα» ,σελίδα 325 :
«Το Chlorophyllum molybdites, είναι υπεύθυνο για τον μεγαλύτερο αριθμό περιστατικών δηλητηριάσεων από μανιτάρια στη Βόρεια Αμερική και στη Φλόριντα, γεγονός που οφείλεται πιθανώς στο γεγονός ότι μπορεί εύκολα να συγχέεται με τα βρώσιμα είδη όπως το Lepiota procera και L. rhacodes και είναι ένα από τα πιο κοινά μανιτάρια που βρέθηκαν σε χλοοτάπητες και βοσκοτόπους σε ολόκληρη τη χώρα, με εξαίρεση τον Βορειοδυτικό Ειρηνικό. Όταν καταναλώνονται ωμά προκαλούνν σοβαρά συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένων αιματηρών κοπράνων, μέσα σε λίγες ώρες, Οι ερευνητές (Elaners and Nelso, 1974) βρήκαν μια θερμικά ευαίσθητη πρωτεΐνη υψηλού μοριακού βάρους που έδειξε δυσμενή επίδραση όταν δόθηκε με ενδοπεριτοναϊκή έγχυση σε πειραματόζωα.»
https://en.wikipedia.org/wiki/Chlorophyllum_molybdites
Chlorophyllum molybdites. Παραλία Αριοχωρίου, Αμμοι, 9 Οκτώβρη 2018
Η τοξικότητα του μανιταριού μελετήθηκε από πολλά Πανεπιστήμια και περιγράφεται σε πολλά βιβλία:
Department of Microbiology, Medical College of Ohio
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1271954/
https://www.sciencedirect.com/topics/agricultural-and-biological-sciences/chlorophyllum-molybdites
Mushroom poisoning by Chlorophyllum molybdites in the Midwest United States
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Σε σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου: Nelson Mandela University, South Africa συγκεντρώσεις εκχυλίσματος του μανιταριού IC50: 49.7 μg/mL αναστέλλουν τη δράση της πρωτεάσης HIV1 για αυτό το μανιτάρι Chlorophyllum molybdites χρησιμοποιείται στην καταπολέμηση του ιού του AIDS
Οι αντιβακτηριδιακές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες του μανιταριού αποδείχθηκαν μετά από σχετικές έρευνες των Πανεπιστημίων : Ernst-Moritz-Arndt-University Greifswald, Germany και Aden University, Aden, Yemen
Σε σχετικές έρευνες με συνεργασία τεσσάρων Πανεπιστημίων (Manipur University, India; China Agricultural University, China;The Chinese University of Hong Kong; Leiden University of Applied Science,The Netherlands) αποδείχθηκαν οι αντιπολλαπλασιαστικές και αντικαρκινικές δράσεις προς τα κύτταρα όγκου, οι υποτασικές ιδιότητες και οι ανοσορυθμιστικές δραστικότητες, του μανιταριού
Σε σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου: Stephen F. Austin State University, Texas, United States, απομονώθηκαν 15 φαρμακευτικές ουσίες από το μανιτάρι. Οι 9 από αυτές δεν έδειξαν κυτοτοξικότητα σε δύο είδη καρκινικών κυττάρων (Πνευμονιού και Παγκρέατος) με την δοξορουβικίνη σε θετικό έλεγχο.
Οι αντιβακτηριδιακές ιδιότητες του μανιταριού ενάντια στο Escherichia coli αποδείχθηκαν μετά από σχετικές έρευνες των Πανεπιστημίων της Αυστραλίας : School of Pharmacy and School of Biological Sciences, The University of Queensland and Department of Employment, Economic Development and Innovation
Lectins from Edible Mushrooms, Manipur University, India; China Agricultural University, China;The Chinese University of Hong Kong; Leiden University of Applied Science,The Netherlands
Biological activities of selected basidiomycetes from Yemen
Nelson Mandela University, South Africa
https://www.researchgate.net/publication/258920382_Chemical_Constituents_from_the_Fruit_Body_of_Chlorophyllum_molybdites
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24273852
https://www.facebook.com/ManitarofiloiElladas/photos/a.441739072552139/2088866571172706/?type=3&theater
http://www.asergeev.com/pictures/k/Chlorophyllum_Molybdites.htm
Αναρτήθηκε στις Agaricaceae, AIDS HIY1, Αντιβακτηριακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, ΒΑΣΙΔΙΟΜΥΚΗΤΕΣ, Δ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ, Καρκίνος μαστού, Καρκίνος οισοφάγου, Καρκινική θεραπεία, ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ, Πίεση | Leave a Comment »
Το Αγριομάρουλο είναι ένα μονοετές ή διετές βότανο της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας που μπορει να φθάσει τα 1,8 m. Το όνομα Lactuca προέρχεται από την λατινική λέξη για το γάλα επειδή περιέχει ένα ισχυρό γαλακτώδες κόμμι το οποίο ονομάζεται συχνά «όπιο του μαρουλιού» και όχι τυχαία. Μοιάζει και μέχρι ενός σημείου δρα όπως το όπιο που αποστάζεται από την παπαρούνα.
Είναι ανθεκτικό στη ζώνη 6 δηλαδή παγώνει κάτω από τους 10 0C. Είναι σε άνθιση από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο, και οι σπόροι του ωριμάζουν από τον Αύγουστο έως τον Σεπτέμβριο. Τα λουλούδια του είναι ερμαφρόδιτα (έχουν αρσενικά και θηλυκά όργανα) και είναι επικονιάζονται με τα έντομα. Φύεται σε ελαφρά (αμμώδη) και μεσαία (αργιλώδη) εδάφη και προτιμά τα καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Ευδοκιμεί σε όλα τα pH: όξινα, ουδέτερα και βασικά (αλκαλικά) εδάφη. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί στη σκιά. Προτιμά το υγρό χώμα.
Το στέλεχος του ειναι άκαμπτο και φυλλώδες, καστανωπό, ενίοτε αγκαθωτό στη βάση. Περιέχει γαλακτώδη χυμό. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, λεία, πρασινοκίτρινα, επιμήκη, ενίοτε έλλοβα, ελαφρώς ακανθωτά στην κορυφή τους, πολύ αγκαθωτά στην κεντρική νεύρωση. Οι ανθοταξίες του είναι κεφάλια υποκίτρινα, στενά, πολυάριθμα, διαταγμένα σε φόβη.
Είναι ο πρόγονος του κηπευτικού μαρουλιού.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
Το βότανο ήταν γνωστό από την αρχαιότητα. Ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης αποκαλούσαν το μαρούλι Θριδακίνη και το αγριομάρουλο το ονόμαζαν Θρίδαξ η αγρία. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος αρρώστησε σοβαρά θεραπεύτηκε με το βότανο αυτό. Επειδή επέζησε χάρη στο φυτό έχτισε ένα ναό στον οποίον έστησε ένα άγαλμα που αναπαριστούσε το φυτό για να το τιμήσει.
Πριν την Βικτωριανή εποχή το θεωρούσαν παυσίπονο και ηρεμιστικό βότανο.
Τον 16ο αιώνα ο John Gerarde έγραφε στο The Herball or Generall Historie of Plantes (1597) ότι «το φυτό προκαλεί ύπνο, υποχωρεί τον πόνο, μειώνει γυναικεία προβλήματα και δρα κατά των δαγκωμάτων των σκορπιών και αραχνών».
Το κόμμι του μαρουλιού έχει χρησιμοποιηθεί σε αντιβηχικά μείγματα αντί του οπίου.Το συνέλεγαν σε μπάλες γνωστές ως Λακτικάριουμ και τις χρησιμοποιούσαν όπως το όπιο. Το βότανο χρησιμοποιήθηκε τον 19ο αιώνα από τους γιατρούς, όταν δεν μπορούσαν να προμηθευτούν το όπιο.Μελετήθηκε εκτενώς από το Συμβούλιο της Φαρμακευτικής Εταιρείας της Μεγάλης Βρετανίας το 1911. Τότε ανακάλυψαν δύο ουσίες στις οποίες απέδωσαν τις ιδιότητες του φυτού. Την Λακτουκοπικρίνη και την Λακτουκίνη.
Ο αποξηραμένος γαλακτώδης χυμός του βοτάνου πουλιόταν άλλοτε στα φαρμακεία με το όνομα Lactucarium.
Συστατικά-χαρακτήρας:
Στο φυτό βρίσκουμε την γαλακτώδης ουσία (που περιέχει λακτουκικό οξύ, λακτουκοπικρίνη, λακτουκίνη, σεκριτερπένια, λακτόνη, φλαβονοειδή που περιέχουν κερκετίνη, κουμαρίνες, κικχορίνη και εσκουλίνη, ν-μέθυλο –β- φενεθυλαμίνη και 60% ελαστική ουσία που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα ως εναλλακτική πηγή καουτσούκ) ίχνος αλκαλοειδούς, σίδηρο, βιταμίνες Α, Β1, Β2 και C. Το κόμμι έχει δριμεία οσμή, γεύση πικρή και ενέργεια προσόμοια με αυτή του οπίου.
Το φυτό αποτελείται από 94,93% νερό, 0,41% αζωτούχες ουσίες, 0,31% λιπαρές ουσίες, 2,19% κόμμι, άμυλο κλπ, 0,73% κυτταρίνη και 1,03% τέφρα.
Το αποτέλεσμα της κατάποσης του χυμού του φυτού είναι παρόμοιο με αυτό που προκαλεί το όπιο αν και δεν περιέχει οπιούχα συστατικά. Τα ενεργά συστατικά της ουσίας αυτής είναι η Λακτουκίνη είναι ένας υποδοχέας αδενοσίνης ενώ η Λακτουκοπικρίνη δρα ως αναστολέας της ακετυλοχολινεστεράσης. Τα συμπτώματα της χρήσης κρατούν από 30 λεπτά μέχρι λίγες ώρες.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ: Τα φύλλα τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα . Συνιστάται προσοχή, διότι ειναι τοξικό σε πολύ μεγάλες ποσότητες. Ένα ελαφρύ αρωματικό έλαιο, που χρησιμοποιείται στο μαγείρεμα, λαμβάνεται από τους σπόρους
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Το σύνολο του φυτού είναι πλούσιο σε ένα γαλακτώδες χυμό που ρέει ελεύθερα από οποιαδήποτε πληγή. Αυτό σκληραίνει και στεγνώνει όταν έρχεται σε επαφή με τον αέρα. Ο γαλακτώδης χυμός περιέχει σεσκιτερπενικές λακτόνες: λακτουκοπικρίνη (5% του ξηρού οπού), η οποία ενζυματικά δίνει λακτουκίνη (2% του ξηρού οπού) και παρα-υδροξυφαινυλο-οξικό οξύ, λακτουκερίνη (50-60%), μίγμα οξικών εστέρων των α-λακτουκερόλη (=ταραξαστερόλη), β-λακτουκερόλη. Φλαβονοειδή: 7-μονογλυκοσίδες της λουτεολίνης και απιγενίνης, καθώς και κερκετινο-3-γλυκοσίδη. Κουμαρίνες:κιχωρίνη. Άλλα συστατικά είναι η μαννιτόλη, β-αμυρίνη και ισοπουλεόλη.
H λακτουκερίνη που περιέχεται στο φυτό χρησιμοποιείται στην ιατρική για την ανυδρική, αντισπασμωδική, πεπτική, διουρητική, υπνωτική, ναρκωτική και κατασταλτική του ιδιότητα . H λακτουκερίνη έχει τα αποτελέσματα ενός αδύνατου οπίου, αλλά χωρίς την τάση του να προκαλεί πεπτικές διαταραχές], ούτε είναι εθιστική . Λαμβάνεται εσωτερικά για τη θεραπεία της αϋπνίας, του άγχους, των νευρώνων, του ξηρού βήχα, του μαύρου βήχα, του ρευματικού πόνου κ.λπ. >Οι συγκεντρώσεις της λακτουκερίνης είναι χαμηλές στα νεαρά φυτά και συγκεντρώνονται περισσότερο όταν το φυτό έρθει στο λουλούδι.Συλλέγεται εμπορικά με κοπή των κεφαλών των φυτών και απόξεση του χυμού σε δοχεία από πορσελάνη αρκετές φορές την ημέρα έως ότου εξαντληθεί το φυτό . Αυτός ο τρόπος είναι ίσως η πλουσιότερη προμήθεια γαλακτοκορίου.Το φυτό περιέχει επίσης υοσκυαμίνη που χρησιμοποιούνται ως συμπληρωματικά φάρμακα στην αντιμετώπιση: του πεπτικού έλκους και του συνδρόμου Zollinger-Ellison.>Το φυτό πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή και ποτέ χωρίς την επίβλεψη ενός ειδικευμένου ιατρού.Ακόμη και οι κανονικές δόσεις μπορεί να προκαλέσουν υπνηλία ενώ η περίσσεια προκαλεί ανησυχία και υπερδοσολογία μπορεί να προκαλέσει θάνατο μέσω καρδιακής παράλυσης . Ο χυμός του φυτού έχει επίσης εφαρμοστεί εξωτερικά στη θεραπεία των κονδυλωμάτων]. Ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο γίνεται από το φυτό που χρησιμοποιείται στη θεραπεία χρόνιου καταρράκτη, βήχα, πρησμένου ήπατος, μετεωρισμού και παθήσεων του ουροποιητικού συστήματος.
Ως αντισπασμωδικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μέρος της ολιστικής θεραπείας του κοκκύτη και γενικά του ξηρού ερεθιστικού βήχα. Ανακουφίζει του κολικούς των εντέρων και της μήτρας και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επώδυνη εμμηνόρροια. Ανακουφίζει τους μυϊκούς πόνους που έχουν σχέση με τους ρευματισμούς. Μειώνει τους πόνους στις αρθρώσεις και στους μυώνες, αλλά δεν συνιστά θεραπεία των αιτίων που τους προκαλούν.
Το University of Colorado Health Science Center, Denver, USA ανέδειξε το φυτό σαν το μοναδικό φάρμακο στη θεραπεία της δύσκολης και μεταδοτικής πάθησης Hooping-Cough (Pertussis) που προσβάλει τις αναπνευστικούς οδούς.Η Pertussis προκαλείται από ένα βακτήριο που ονομάζεται Bordetella pertussis. Αυτό είναι πολύ μικρό και μπορεί να εξαπλωθεί από άτομο σε άτομο μέσω κυστιδίων στον αέρα, τα οποία μεταδίδονται με τον βήχα ή το φτέρνισμα.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ: Σήμερα χρησιμοποιείται σε σαπούνια, σαμπουάν και άλατα μπάνιου.
University of Colorado Health Science Center, Denver, USA
Plants For A Future
John Gerarde, The Herball or Generall Historie of Plantes, Publisher, John Norton 1597 London
Δίανθος
Launert. E. Edible and Medicinal Plants. Hamlyn 1981 ISBN 0-600-37216-2
Lust. J. The Herb Book. Bantam books 1983 ISBN 0-553-23827-2
Emboden. W. Narcotic Plants Studio Vista 1979 ISBN 0-289-70864-8
Weiner. M. A. Earth Medicine, Earth Food. Ballantine Books 1980 ISBN 0-449-90589-6
Αναρτήθηκε στις Asteraceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αϋπνία, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγχολυτικά, Αντισπασμωδικά, Αντιβηχικά, Αντιεφιδρωτικά, Αναλγητικά, Ανθιδρωτικό, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ, Γαστρεντερικό σύστημα, Δ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ, Διεγερτικά, Δικοτυλήδονα, Διουρητικά, Εφιδρωτικά, Ηπατίτιδα, Ηρεμιστικά, ΚΙΤΡΙΝΟ, Κατασταλτικά, Κοκίτης, Κολικός νεφρού, Ναρκωτικά, Νευρολογικές παθήσεις, Οραση, Ουρική αρθρίτιδα, Ουρολειμώξεις, Πεπτικό σύστημα, Ρευματισμοί, Σπασμοί, Σικώτι, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Υπνωτικά, Φρενίτιδα | Με ετικέτα Θρίδαξ ο τοξικός, αγριομάρουλο, Lactuca virosa | Leave a Comment »
Lactuca serriola , Πετρομάρουλο, Αρχαία Θουρία, Αριοχώρι, 25 Ιούνη 2017
Η Lactuca serriola είναι ετήσιο ή διετές φυτό της ευρύτερης περιοχής της Αρχαιας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, που το ύψος του κυμαίνεται από 60 έως 180 εκατοστά. Έχει πλούσιο γαλακτώδη χυμό (λατέξ), ελαφρά πικρό και ιξώδη που όταν εκτεθεί στον αέρα πήζει παίρνοντας μια όψη κολλώδη. Το γαλακτώδες αυτό κόμμι ονομάζεται συχνά «όπιο του μαρουλιού» γιατί έχει τις ιδιότητες του οπίου σε μικρότερο όμως βαθμό και για τον λόγο αυτό δεν δρα αθροιστικά ούτε προκαλεί εθισμό.
Στη βάση, ρόδακας με φαρδιά φύλλα, γλαυκά, λοβωτά, καλυμμένα στο κάτω μέρος, πάνω και γύρω από την κεντρική νεύρωση, με σκληρές, αγκαθωτές τρίχες.
Τα άνθη βγαίνουν σε κεφαλωτές ταξιανθίες. Αυτά που χαρακτηρίζουμε άνθη στην πραγματικότητα είναι ταξιανθίες, με πολλά γλωσσοειδή ανθίδια, σε κίτρινο ανοικτό χρώμα, που ανοίγουν το βράδυ για να ξανακλείσουν το πρωί με την ανατολή του ήλιου. Οι ταξιανθίες αυτές φύονται σε μακριούς ανθοφόρους βλαστούς που διακλαδίζονται. Οι καρποί περιέχουν πολλούς μικρούς, επιμήκεις σπόρους, που έχουν στην κορυφή τους μία ίνα, που καταλήγει σε μια ακτινωτή δέσμη ινών, σχηματίζοντας ένα σκιάδιο, που παρασύρεται μαζί με τον σπόρο από τον άνεμο, διευκολύνοντας τη διασπορά και τον πολλαπλασιασμό του φυτού. Τα φύλλα έχουν την ιδιότητα να περιστρέφονται, όσο είναι δυνατό λοξά προς τον ήλιο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η ιδιότητα αυτή έδωσε στο φυτό τις ονομασίες «Μπούσουλας» ή «Πυξίδα».
Ανθίζει από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο.
Ιστορικά στοιχεία:
Αναφέρεται από τον Θεόφραστο και τον Ιπποκράτη (ο οποίος γνώριζε πως οι ιδιότητες του χυμού του φυτού, μοιάζουν με αυτές του οπίου).
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο πικάντικος χυμός του φυτού θεράπευε οφθαλμικά έλκη ενώ οι Πυθαγόριοι το ονόμασαν το «μαρούλι-ευνούχος» γιατί προκαλούσε διούρηση και μείωνε την σεξουαλική επιθυμία.
Στη ιερό της Ήρας στην Σάμο βρέθηκαν σπόροι του φυτού που χρονολογούνται από τον 7ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με την μυθολογία η Αφροδίτη ξάπλωσε με τον Άδωνι σε κρεβάτι φτιαγμένο από το φυτό αυτό. Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη Πεδάνιο, (1ος αιώνας), το αγριομάρουλο διώχνει τις φιλήδονες εικόνες των ονείρων.
Ο Πλίνιος τον 2ο αιώνα αναφέρεται στην ιδιότητα του φυτού να αποθαρρύνει την σεξουαλική επιθυμία. Στη «Φυσική Ιστορία» αναφέρει συγκεκριμένα πως παγώνει την σεξουαλική επιθυμία όπως ο πυρετός. Καθαρίζει το στομάχι και αυξάνει τον όγκο του αίματος σε αυτό. Αναφέρει επίσης ότι κάποιος γιατρός θεράπευσε με το βότανο αυτό, τον αυτοκράτορα Αύγουστο από μια πάθηση του συκωτιού.
Οι αρχαίοι Έλληνες μπορεί να θεωρούσαν πως το φυτό κατευνάζει τις «ζωηρές» σκέψεις, αλλά ευρήματα δείχνουν πως οι Αιγύπτιοι αντίθετα το θεωρούσαν αφροδισιακό.
Τοιχογραφίες στην Αίγυπτο απεικονίζουν τον Μιν (θεό της γονιμότητας και της σεξουαλικότητας) να κρατά ένα μάτσο αγριομάρουλα. Για περισσότερο από ένα αιώνα οι αρχαιολόγοι αναρωτιόντουσαν γιατί ο Αιγύπτιος θεός κρατά το συγκεκριμένο φυτό που ηρεμεί και κατευνάζει την σεξουαλικότητα.
Ο ιταλός βοτανολόγος Τζιόρτζιο Σαμορίνι, συντάκτης του περιοδικού Έλευσις, του Μουσείου στο Ροβερέτο, έλυσε το αίνιγμα. Προσδιόρισε πως ο τύπος του φυτού, που κρατά ο θεός είναι το Lactuca serriola. Ο Σαμορίνι εξέτασε τα συστατικά του χυμού του φυτού και ανακάλυψε πως το αγριομάρουλο δρα με δύο τρόπους ανάλογα με τη δοσολογία. Οι έρευνές έδειξαν πως 1 γραμμάριο λακουκάριο έχει παυσίπονο και ηρεμιστική δράση. Σε υψηλότερη δόση όμως, 2 έως 3 γραμμαρίων, τα τονωτικά αποτελέσματα των αλκαλοειδών τροπανίου που περιέχει επικρατούν.
Τον Μεσαίωνα το συνιστούσαν σαν διευκολυντικό του ύπνου.
Το χρησιμοποιούσαν επίσης σε ασθένειες που εκδηλώνονται με σπασμούς, όπως το άσθμα, ο κοκίτης, το μόνιμο άγχος, η ταχυκαρδία και η υστερία. Το χυμό τον είχαν χρησιμοποιήσει και στη θεραπεία ακροχορδώνων.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ: Τα νεαρά φύλλα και οι τρυφεροί βλαστοί του φυτού τρώγονται σαλάτα ή μαγειρεμένα. Έχουν πικρή γεύση . Τα νεαρά τρυφερά φύλλα είναι ήπια και κάνουν μια εξαιρετική σαλάτα, αλλά όλο το φυτό γίνεται πικρό καθώς γερνάει, ειδικά όταν βγαίνει το λουλούδι . Ως ορεκτικό χρειάζεται πολύ λίγο μαγείρεμα . Μεγάλες ποσότητες μπορεί να προκαλέσουν πεπτικές διαταραχές. 
Χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο του σπαραγγιου. Ένα βρώσιμο έλαιο με πολύ ευχάριστη γεύση λαμβάνεται από τους σπόρους το οποίο πρέπει να καθαριστεί πριν να είναι βρώσιμο .
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Ο γαλακτώδης χυμός του φυτού περιέχει: Σεσκιτερπενικές λακτόνες (λακτουκοπικρίνη, λακτουκερίνη, μίγμα οξικών εστέρων των α-λακτουκερόλη, β-λακτουκερόλη), φλαβονοειδή (7-μονογλυκοσίδες της λουτεολίνης και απιγενίνης, καθώς και κερκετινο-3-γλυκοσίδη), κουμαρίνες (κιχωρίνη). Άλλα συστατικά είναι η μαννιτόλη, β-αμυρίνη, ισοπουλεόλη, ίχνος αλκαλοειδούς, τριτερπένια, σίδηρο, βιταμίνες Α, Β1 Β2 και C.
Το κύριο συστατικό του χυμού, το λακτουκάριο έχει ως ενεργό συστατικό τη λακτουκίνη από την οποία προέρχεται η λακτουκοπικρίνη. Η λακτουκοπικρίνη έχει χρησιμοποιηθεί στην ιατρική για τις ιδιότητές της. Η ουσία αυτή γλυκαίνει τον πόνο και δρα ως αντισπασμωδικό, χωνευτικό, διουρητικό, υπνωτικό, ναρκωτικό και καταπραϋντικό. Επιδρά όπως το όπιο, χωρίς όμως να προκαλεί πεπτικά προβλήματα ή εθισμό.
Εσωτερικά λαμβάνεται για θεραπεία αϋπνίας, ανησυχίας, νευρώσεων, υπερευαισθησία παιδιών, ξηρό βήχα, βήχα λόγω κοκίτη, ρευματικούς πόνους.
Η συγκέντρωση της ουσίας είναι μεγαλύτερη όταν το φυτό είναι ανθισμένο. Το λακτουκάριο το παρήγαγαν οι φαρμακοβιομηχανίες μέχρι την δεκαετία του ’40.
Η δυνατότητα του φυτού να βοηθά στις γαστρεντερικές, αναπνευστικές και αγγειακές παθήσεις τεκμηριώθηκε από τα Πανεπιστήμια Bahauddin Zakariya και University of Karachi στο Pakistan, University of Salerno, Italy
Ο χυμός του φυτού έχει χρησιμοποιηθεί σε αντιβηχικά μείγματα αντί του οπίου. Όλο το φυτό είναι ηρεμιστικό, βοηθά στον καλό ύπνο και γαληνεύει την ανησυχία και το άγχος. Δρα ηρεμιστικά στο αναπνευστικό και χρησιμοποιείται κατά του παροξυσμικού κοκίτη και κατά του νευρικού, ερεθιστικού, ξηρού βήχα.
Οι ευεργετικές επιδράσεις στους ασθενείς με καρδιολογικά προβήματα τεκμηριώθηκαν από το Πανεπιστήμιο Mashhad University of Medical Sciences, Iran
Το Πετρομάρουλο, είναι ωφέλιμο σε βλεννόρροια, παθήσεις των ματιών και χρόνιες πληγές. Είναι διουρητικό και καθαρτικό. Δεδομένου ότι το φυτό έχει καταπραϋντικές, ηρεμιστικές και ελαφρά ναρκωτικές ιδιότητες, κατευνάζει ακόμα και τις σεξουαλικές ορέξεις.
Το έλαιο των σπόρων του φυτού, έχει αντιπυρετικές και υπνωτικές ιδιότητες.
Στην ομοιοπαθητική χρησιμοποιείται για την θεραπεία χρόνιου κατάρρου, βήχα, πρησμένου συκωτιού, φουσκώματα και ασθένειες ουροποιητικού συστήματος.
Bahauddin Zakariya και University of Karachi στο Pakistan, University of Salerno, Italy
Facciola. S. Cornucopia – A Source Book of Edible Plants. Kampong Publications 1990 ISBN 0-9628087-0-9
Faculty of Pharmacy, Bahauddin Zakariya University, Pakistan
Tanaka. T. Tanaka’s Cyclopaedia of Edible Plants of the World. Keigaku Publishing 1976
Αναρτήθηκε στις Asteraceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αφροδισιακά, Αϋπνία, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγχολυτικά, Αντισπασμωδικά, Αντιφλεγμονώδη, Δ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ, Διεγερτικά, Δικοτυλήδονα, Διουρητικά, Ηρεμιστικά, ΚΙΤΡΙΝΟ, Καρδιά, Καρδιοκινητικά, Κοκίτης, Πεπτικό σύστημα, Ρευματισμοί, Σπασμοί, Στύση, Στηθάγχη, Στομάχι, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Τονωτικά, Υπνωτικά, Χωνευτικά | 2 Σχόλια »
Scorpiurus muricatus Αρχαία Θουρία, Μπουφόραχη 25 Απρίλη 2017
Το Scorpiurus muricatus είναι μία μονοετής πόα της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας που μπορει να φθάσει σε ύψοςι 30cm. Οι βλαστοί απλωμένοι ή ανερχόμενοι, ελαφρά τριχωτοί και γωνιώδεις, τρυφεροί και πράσινοι οι νεαροί, πορφυροί οι γηραιότεροι. Τα φύλλα του ειναι κατ εναλλαγή, απλά, ακέραια, αντωειδή ή σπατουλοειδή που στενεύουν προς τη βάση, έμμισχα, ελαφρά τριχωτά, ιδίως στην περιφέρεια και στο μίσχο και με λογχοειδή και τριχωτά παράφυλλα. Τα άνθη του ειναι μικρά, μασχαλιαία και ερμαφρόδιτα, σε ομπρελλοειδείς δέσμες με 2-4 άνθη. Η στεφάνη του έχει μεγάλο και υποκυκλικό πέτασο με κίτρινο ( ή ρόδινο εξωτερικά) χρώμα και εμφανείς πορφυρές νευρώσεις. Οι πτέρυγες του έχουν στρογγυλεμένες κορυφές με κίτρινο χρώμα, στην αρχή ενωμένες στην κορυφή αλλά αργότερα διαχωρίζονται ώστε να περάσει ενδιάμεσα η κυρτή και με μυτερό ράμφος τρόπιδα.
Ο κάλυκας του ειναι 5μερής ( όμως τα 2 από τα 5 σέπαλα συμφύονται εκτός από την κορυφή), πράσινος και τριχωτός με λογχοειδείς κορυφές. Οι στήμονες του είναι 10 ( 9 συμφυείς και 1 ελεύθερος). Οι ποδίσκοι των ανθέων πορφυροί και τριχωτοί. Ανθίζει Φεβρουάριο – Ιούνιο. 
Ο καρπός ειναι μακρύς με κατά μήκος ανάγλυφες ραβδώσεις, περιστρεφόμενος ή περιελιγμένος αδιάρρηκτος λοβός με κοκκινωπές αγκιστροειδείς άκανθες.
Μπορεί και δεσμεύει Άζωτο στο έδαφος. Ειναι κατάλληλο για: ελαφρά (αμμώδη), μεσαία (αργιλώδη) και βαριά (πηλό) εδάφη και προτιμά το καλά αποστραγγιζόμενο χώμα. Κατάλληλα pH: όξινα, ουδέτερα και βασικά (αλκαλικά) εδάφη. Μπορεί να αναπτυχθεί σε ημι-σκιά (ελαφρύ δάσος) ή χωρίς σκιά. Προτιμά το ξηρό ή υγρό χώμα. Φύεται σε άγονες περιοχές.
Μεγάλες ποσότητες σπόρων του φυτού έχουν βρεθεί στα παλάτια και τα σπίτια της Αρχαίας Αιγύπτου και εικάζεται ότι το φυτό αποτελούσε βασική τροφή των κατοίκων.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ: Εδώδιμο χόρτο. Στην αρχή της άνοιξης χρησιμοποιείται σε χορτόπιτες μαζί με άλλα χόρτα. Τα τρυφερά σπόρια τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα . Μολονότι έχουν αδιάφορη γεύση περιλαμβάνονται ως είδος τροφής κυρίως επειδή μοιάζουν πολύ με μια κάμπιες και μπορεί ως εκ τούτου να εντυπωσιάσουν στο τραπέζι.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ: Σύμφωνα με σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου University of Tlemcen ,Algeria το φυτό μπορει να χρησιμοποιηθεί στα τσιμπίματα του σκορπιού
Kunkel. G. Plants for Human Consumption. Koeltz Scientific Books 1984 ISBN 3874292169
Hedrick. U. P. Sturtevant’s Edible Plants of the World. Dover Publications 1972 ISBN 0-486-20459-6
University of Tlemcen , University of Dr Tahar Moulay Saida, Algeria
Αναρτήθηκε στις Fabaceae, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Δικοτυλήδονα, ΚΙΤΡΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, Τσιμπήματα εντόμων, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | Με ετικέτα Άγριο σπανάκι, Σκορπίουρος ο εχινόδερμος, Scorpiurus muricatus | Leave a Comment »
Η Αγριολεβάντα (Lavandula stoechas, Λεβάντα η στοιχιάς) ειναι αειθαλής ,γναφαλώδης, αρωματικός θάμνος της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας. Η αγριολεβάντα ξεχωρίζει από τα άλλα είδη, από τα πορφυροϊώδη άνθη του, που σχηματίζουν πυκνούς ωοειδείς στάχεις και γιατί προτιμά τα ελαφρώς όξινα πετρώδη εδάφη. Τα φύλλα της είναι γραμμοειδή, γκριζωπά, εριώδη με αναδιπλωμένες άκρες. Η Ταξιανθία της εχει 2-3 εκατοστά μήκος, σε πυκνό στάχυ, έμμισχη, με σπονδύλους των 6-10 ανθέων στη μασχάλη, τριχωτών, ρομβοειδών και καρδιοειδών βρακτίων. Η κορυφή του στάχυ της στέφεται από μεγάλα ωοειδή μακρουλά βράκτια λευκοβιολετιά. Τα Άνθη της ειναι 6-8 χιλιοστά, δίχειλα, σκουροβιολετιά. Ο κάλυκάς της έχει 5 οδόντες, από τους οποίους οι ανώτεροι είναι μεγαλύτεροι. Μπορει να φθάσεις έως 100 cm . Τα Φύλλα της ειναι 10-40 mm, γραμμοειδή προς επιμήκη λογχοειδή, ακέραια, συνήθως γκρι- γναφαλώδη. Ο Μίσχος της ειναι κοντύτερος του στάχυ. Ο Στάχυς ειναι συνήθως 2-3 cm. Τα Γόνιμα βράκτια ειναι 4-8 mm, ρομβικά-καρδιοειδή, γναφαλώδη. Τα Ανώτερα
βράκτια είναι 10-50 mm, επιμήκη- αντωοειδή, συνήθως πορφυρά, χωρίς άνθη στους άξονές τους. Οι Σπονδυλώδεις ταξιανθίες έχουν 6-10 άνθη. Τα κατώτερα βράκτια ειναι οξέα.
Αγριολεβάντα, Αρχαία Θουρία 23 Απρίλη 2017 : δρόμος Αριοχώρι – Πλατύ
Το βότανο ειναι γνωστό από την αρχαιότητα. Αναλύσεις υπολειμμάτων που έγιναν με σύγχρονές μεθόδους έδειξαν ότι σε πήλινα αγγεία υπήρχε κρασί με ρητίνη και με ένα από τα βότανα, λεβάντα, δάφνη, φασκόμηλο. Ο Διοσκουρίδης (1ος αι. μΧ.) αναφέρει το κρασί της λεβάντας (στοιχαδίτης οίνος) και το ξύδι (στοιχαδικό ξύδι). Το θεωρούσε φάρμακο για την επιληψία αλλά και για την ψύξη των πλευρών και των νεύρων.
Η ονομασία της λεβάντας προέρχεται από το λατινικό ρήμα Lavare που σημαίνει πλένω. Οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να ρίχνουν άνθη αγριολεβάντας στα νερά των λουτρών τους για τον αρωματισμό τους. Τη συνήθεια αυτή λέγεται ότι την πήραν από τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι αποκαλούσαν το φυτό «νάρδο» ή «ναρδόσταχυ», όνομα που προήλθε από την πόλη της Συρίας Naarda.
Η ονομασία Stoechas προέρχεται από το όνομα των νησιών που βρίσκονται έξω από την Μασσαλία και οι αρχαίοι Έλληνες τα ονόμαζαν Στοιχάδες (σειρές).
Το χρησιμοποιούσαν ακόμη για τα αρωματίσουν τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα. Κατά τον μεσαίωνα το βότανο χρησιμοποιήθηκε για την περιποίηση των τραυμάτων και πληγών του δέρματος.
Ο Τζον Πάρκινσον έγραφε το 1640 για την Λεβάντα
‘‘…ιδιαίτερα καλή για την ψυχική οδύνη και όλους τους πόνους του κεφαλιού και του μυαλού.’’
Η αγριολεβάντα ήταν περιζήτητο αντίδοτο δηλητηριάσεων στα παλιά χρόνια.
Με αυτήν παρασκευαζόταν ένα από τα πιο γνωστά θεραπευτικά έλαια, που ήταν σε ευρεία χρήση μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Στην Κρήτη το έλεγαν Καραμπάχι. Αυτό το έπαιρναν οι πάσχοντες στάζοντας σταγόνες του ελαίου πάνω σε ζάχαρη, για οποιονδήποτε πόνο.
Σύμφωνα με μελέτες του Πανεπιστημίου Charles Sturt University, Wagga , Australia, η λεβάντα έχει χρησιμοποιηθεί από καιρό ως αναλγητικό, αντιβακτηριακό, αντιμυκητιασικό , αντικαταθλιπτικό, αντισπασμωδικό, επιθηλιακό και καταπραϋντικό βότανο.Τα εκχυλίσματα έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία καταστάσεων που κυμαίνονται από την ακμή έως τις ημικρανίες. Λεβάντα χρησιμοποιήθηκε στην Ινδία και το Θιβέτ για τη θεραπεία ψυχιατρικών καταστάσεων και από τους αρχαίους Αιγυπτίους ως μέρος της διαδικασίας της μουμιοποίησης. Στην Ευρώπη του δέκατου έκτου αιώνα, τα κλαδιά της λεβάντας πιστεύονταν ότι αυξάνουν τη νοημοσύνη.
Αν και το φυτό είναι γνωστό ότι αυξάνει την ροή της χολής και εισρέει στο έντερο, η μέγιστη τιμή του δεν είναι στη θεραπεία των χολικών καταστάσεων. Η λεβάντα έχει χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα ως αντιδιαβητικός παράγοντας στην Ισπανία και περιλαμβάνεται σε μερικά εμπορικά αντιδιαβητικά παρασκευάσματα βοτάνων. Φρέσκα φύλλα και άνθη εφαρμόζονται στο μέτωπο για την ανακούφιση των πονοκεφάλων και των αρθρώσεων για τη θεραπεία του ρευματικού πόνου σύμφωνα με σχετικές μελέτες του Πανεπιστημίου King Saud University, Abha Saudi Arabia . Οι ατμοί των ατμών λουλουδιών χρησιμοποιούνται ως κρύο φάρμακο. Στη Χιλή, το τσάι χρησιμοποιείται για να προκαλέσει ή να αυξήσει την εμμηνόρροια ροή σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου University of Santiago of Chile.
Το φυτό περιέχει αιθέριο λάδι, βουτυρικούς και βαλεριανικούς αιθέρες της λιναλλύλης και της γερανύλης, γερανιόλη, κινόλη, λιναλόλη, κινεόλη, D-μπορνεόλη, λινονίνη, L πινένιο, καρυοφυλλίνη, κουμαρίνη και τανίνη. Η λεβάντα συνήθως χορηγείται με τη μορφή έγχυσης, αφέψημα ή έλαιο και είτε λαμβάνεται εσωτερικά είτε εφαρμόζεται τοπικά για την ανακούφιση της νευραλγίας. Σήμερα, το λάδι λεβάντας και τα εκχυλίσματα χρησιμοποιούνται ως φαρμακευτικά αρώματα και βρίσκονται στα καλλυντικά. Απομίμηση λαδιούι λεβάντας χρησιμοποιείται συχνά σε σαπούνια τουαλέτας επειδή είναι φθηνό, αλλά χαμηλότερης ποιότητας από το πραγματικό λάδι λεβάντας. Το λάδι Lavandin, η απόλυτη λεβάντα (ένα εκχύλισμα) και το λάδι λεβάντας ακίδων χρησιμοποιούνται σε συγκεντρώσεις μέχρι 1,2% στα αρώματα. Για τη γεύση των τροφίμων χρησιμοποιούνται μικρές ποσότητες (0,002% έως 0,004%) του ελαίου. Η λεβάντα χρησιμοποιείται επίσης σε άλλα προϊόντα μπάνιου και ντους, προϊόντα περιποίησης μαλλιών και απορρυπαντικά.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Το φυτό ανθίζει τέλος Μαΐου με αρχές Ιουνίου. Συλλέγουμε προς το τέλος της ανθοφορίας, όταν τα πέταλα έχουν αρχίσει να μαραίνονται. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα άνθη και τα φύλα του βοτάνου.
Το βότανο δρα ως αντισηπτικό, βακτηριοκτόνο, αναλγητικό, εμμηναγωγό, ηρεμιστικό, σπασμολυτικό, υποτασικό, αποχρεμπτικό, τονωτικό, διεγερτικό, εφιδρωτικό, χολαγωγό, αντιρρευματικό, ανθελμινθικό και ως αντίδοτο δηλητηριάσεων.
Βοηθά σε ευερεθιστικότητα, μελαγχολία, νευρασθένεια, ναυτία, νευρώσεις, σπασμούς, αϋπνίες, αρρώστιες του αναπνευστικού συστήματος, άσθμα, γρίπη, βρογχίτιδα, κοκίτης, φυματίωση. Καταπραΰνει την εγκεφαλονωτιαία σπαστικότητα, σύμφωνα με τους Candeac και Meunier.Χρησιμοποιείται ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις (βοηθητικό) σε δαγκώματα από ζώα και φίδια και σε τσιμπήματα εντόμων.Το αφέψημα με φύλλα και λουλούδια αγριολεβάντας ανακουφίζει από ημικρανίες, πονοκεφάλους, ιλίγγους, λιποθυμία, αλλά και διώχνει την αϋπνία.
Με εξωτερική χρήση επουλώνει πληγές (απλές, άτονες, μολυσμένες, συρίγγια, χρόνια εκζέματα, εγκαύματα, ακμή, δερματίτιδες, ψώρα, αλλά και αλωπεκία) και με εσωτερική χρήση κυστίτιδες, το αφέψημα της σφίγγει τα ούλα. Αυξάνει την έκκριση γαστρικών υγρών και την κινητικότητα την εντέρων (σε γαστρική ατονία και μετεωρισμό, κακή χώνεψη).
Η λεβάντα αποτελεί ήπιο φυσικό ηρεμιστικό, για την αντιμετώπιση του άγχους, της αϋπνίας και της κατάθλιψης. Το έγχυμα είναι χωνευτικό, τονωτικό, αντισπασμωδικό και χρησιμεύει στην απολύμανση πληγών και τραυμάτων. Χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις άσθματος, γρίπης, παθήσεων ήπατος και σπλήνας, ίκτερου, συμφόρησης, λευκόρροιας και εξασθένισης της όρασης. Ένα λουτρό με λεβάντα ανακουφίζει από τους ρευματισμούς και την ουρική αρθρίτιδα, χαλαρώνει τα νεύρα και τους τεντωμένους μύες, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό σε περιπτώσεις μωλωπισμού, πρηξίματος, διαστρέμματος, εξάρθρωσης και θλάσεων. Το αιθέριο
έλαιο συμβάλλει στη θεραπεία του κρυολογήματος, της γρίπης, της στηθάγχης, της βρογχίτιδας, του πονοκέφαλου και συμπεριφορικών διαταραχών. Σε γαργάρες απολυμαίνει τις στοματικές αμυχές και βοηθά σε περίπτωση παράλυσης της γλώσσας ή τραυλισμού. Εντριβές του στήθους επισπεύδουν τη θεραπεία της πνευμονίας, της
πλευρίτιδας και της πνευμονικής συμφόρησης, ενώ οι εντριβές της κεφαλής θεωρούνται ότι καταπολεμούν την
αλωπεκία.
Οι αντιδιαβητικές ιδιότητες του βοτάνου τεκμηριώθηκαν μετά από σχετικέ έρευνες του Πανεπιστημίου Universidad de Granada της Ισπανίας
Η αρωματοθεραπεία με λεβάντα έχει χρησιμοποιηθεί για να αυξήσει την ψυχική ικανότητα , να μειώσει την κόπωση και να βελτιώσει τη διάθεση και τα αντιληπτά επίπεδα άγχους σύμφωνα με μελέτες του Royal Bershire Hospital NHS Trust, Reading, England. Λάδια διαφορετικών ειδών λεβάντας αποφέρουν διαφορετικά αποτελέσματα. Η German Commission E Monographs αναφέρει τη θεραπεία της ανησυχίας και των δυσκολιών στον ύπνο μεταξύ των χρήσεων της λεβάντας. Σύμφωνα με μελέτες των Πανεπιστημίων Chiba and Osaka University Japan οι μελέτες ηλεκτροεγκεφαλογραφίας λεβάντας, οι οποίες έχουν δείξει διάφορες αποκρίσεις άλφα κύματος σε διαφορετικές οσμές, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση της ψυχοφυσιολογικής απόκρισης. Από το Πανεπιστήμιο University of British Columbia – Okanagan, Kelowna, Canada έχει τεκμηριωθεί ότι η λεβάντα έχει παρόμοια δράση με τις βενζοδιαζεπίνες επηρεάζοντας τους υποδοχείς γάμμα-αμινοβουτυρικού οξέος. Οι βενζοδιαζεπίνες αποτελούν μια κατηγορία φαρμάκων με ηρεμιστικές, υπνωτικές, αγχολυτικές, αντισπασμωδικές, αναισθητικές και μυοχαλαρωτικές ιδιότητες. Οι βενζοδιαζεπίνες χρησιμοποιούνται συχνά για να προσφέρουν ανακούφιση σύντομης διάρκειας στις καταστάσεις σοβαρού άγχους ή αϋπνίας.
Σύμφωνα με μελέτες του National Cancer Institute (NCI), Bethesda, USA η περιγλυκολική αλκοόλη, μια ένωση που αποστάζεται από λεβάντα, αλλά βρίσκεται και στα κεράσια, στη μέντα και στους σπόρους σέλινου, διαθέτει αντικαρκινικές δραστηριότητες και συντελεί στη χημειοπροφύλαξη και τη θεραπεία του καρκίνου.
Οι αντιμικροβιακές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από το Πανεπιστήμιο Saurashtra University, India
Η μείωση της χοληστερόλης του ορού από το φυτό τεκμηριώθηκε από το University of Wisconsin, Madison USA
Οι γαστρο-προστατευτικές επιδράσεις από τα έλαια του βοτάνου τεκμηριώθηκαν από το Πανεπιστήμιο Università di Parma, Italy.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ: Τα εκχυλίσματα λεβάντας χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη ως εντομοαπωθητικά. Αυτό το φαινόμενο φαίνεται να σχετίζεται με τις ενώσεις στο πτητικό έλαιο του φυτού. Τα ευρήματα από μία μελέτη του Πανεπιστημίου University of Shahrekord, Iran δείχνουν ότι τα αιθέρια έλαια τοθ φυτού αποτελούν μια αποτελεσματική μέθοδο για τον έλεγχο των κροτώνων (τσιμπουριών).
Σε συγχρονισμένη έρευνα του University of Queensland, Australia διαπιστώθηκε ότι τα αιθέρια έλαια της αγριολεβάντας εξουδετερώνουν τις ψείρες της κεφαλής.
Δίανθος
Denner SS. Drexel University USA: Lavandula angustifolia Miller: English lavender. Holist Nurs Pract . 2009;23(1):57-64
Weiss RF. Herbal Medicine . Meuss AR, trans-ed. Gothenburg, Sweden: A.B. Arcanum; 1988
Gámez MJ, Jiménez J, Risco S, Zarzuelo A. Universidad de Granada, España: Hypoglycemic activity in various species of the genus Lavandula . Part 1: Lavandula stoechas L. and Lavandula multifida L. Pharmazie . 1987;42(10):706-707.
Abulafatih HA. King Saud University, Abha BranchAbhaSaudi Arabia: Medicinal plants in southwestern Saudi Arabia. Econ Bot . 1987;41(3):354-360.
drugs.com
San Martín JA. University of Santiago of Chile: Medicinal plants in central Chile. Econ Bot . 1983;37(2):216-227.
Lamparsky D. Lavender. Perfumer & Flaverist . 1986;11:7-8, 10, 12-13, 15-20
Leung AY. Encyclopedia of Common Natural Ingredients Used in Food, Drugs and Cosmetics . New York, NY: J Wiley and Sons; 1980.
Secoy DM, Smith AE. Use of plants in control of agricultural and domestic pests. Econ Bot . 1983;37(1):28-57
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αρωματικά, Ασθμα, Αϋπνία, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγχολυτικά, Αλεργική ρινίτιδα, Αντισπασμωδικά, Αντισηπτικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντιεφιδρωτικά, Αντικαρκινικά, Αντιλευχαιμικά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Αναπνευστικό, Αναλγητικά, Ανθελμινθικά, Ανθιδρωτικό, Ανοσοποιητικό, Βρογχίτιδα, Βήχας, Γαστρίτιδα, Γαστρεντερικό σύστημα, Δυσπεψία, Δυσκοιλιότητα, Δυναμωτικά, Δερματίτιδα, Δερματικές παθήσεις, Δηλητηριάσεις, Διαβήτης, Διεγερτικά, Δικοτυλήδονα, Επούλωση πληγών, Ερπητας, Εφιδρωτικά, Εγκαύματα, Ελκη, Ελκη στομάχου, Ηρεμιστικά, Κρυολόγημα, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, Καρκινική θεραπεία, Κατάθλιψη, Κοκίτης, Μώλωπες, ΜΠΛΕ, Μελισσοκομικό, Οραση, Ουλίτιδα, Πυοδερμία, Πεπτικό σύστημα, Πονόδοντος, Πονόλαιμος, Πονοκέφαλος, Ρευματισμοί, Σπασμοί, Στηθάγχη, Στομάχι, Στοματίτιδα, Συνάχι, Σάκχαρο, Τσιμπήματα εντόμων, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Φυματίωση, Χολή, Χολαγωγά, Χοληστερόλη HDL, Lamiaceae | Με ετικέτα Αγριολεβάντα, Λεβάντα η στοιχιάς, Lavandula stoechas | Leave a Comment »
Το Όνοσμα το θαμνώδες (Onosma frutescens) είναι ενδημικό φυτό της ανατολικής μεσόγειου και στην Ελλάδα θα το βρούμε στην Νότια Ελλάδα στα νησιά του Αιγαίου και στην περιοχή της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας.Το όνομα του γένους Onosma προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις όνος και οσμή.
Onosma frutescens, Αρχαία Θουρία, Σουρεύλι 26 Μάρτη 2017
Είναι ένα πολυετές φρύγανο με πολύ όμορφα κίτρινα (και ερμαφρόδιτα) άνθη, γονιμοποιούμενα από έντομα, τα οποία αργότερα φέρνουν κόκκινες αποχρώσεις. Καλύπτεται με πολύ πυκνό λευκό τρίχωμα και οι βλαστοί του έχουν ένα κοκκινωπό χρώμα. Το ύψος του μπορεί να φτάσει τα 25-30 cm.
Τα άνθη διατάσσονται σε βοστριχοειδή κύματα.Ο κάλυκας διαιρείται ως τη βάση σε πέντε γραμμοειδείς λοβούς. Η στεφάνη είναι σχεδόν κυλινδρική, με πέντε πολύ μικρούς λοβούς και έντονα χρωματισμένη, κίτρινη στο κάτω μέρος, πορτοκαλί ή κόκκινη στην κορυφή. Η άνθησή του κρατάει περίπου έως τα μέσα Μάη, οπότε σιγά σιγά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού το φυτό μαζεύεται στη βάση του με τα πολύ σκληρά και χνουδωτά φύλλα για να περάση τις αντίξοες καιρικές συνθήκες με τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ: Μολονότι οι χνουδωτοί βλαστοί και τα φύλλα μπορεί να προκαλέσουν ερεθισμό στο δέρμα, το φυτό δεν ειναι δηλητηριώδες.
Onosma frutescens, Αρχαία Θουρία, Σουρεύλι 26 Μάρτη 2017
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ: Μολονότι όλα τα φυτά εμπεριέχουν φαρακευτικές ενωσεις και ιδιαίτερα αυτά που ανήκουν στην οικογένεια Onosma, στην οποία ανήκει και το φυτό, δεν έχουν γίνει σχετικές Πανεπιστημιακές μελέτες ακόμη
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ: Μια κόκκινη χρωστική λαμβάνεται από τη ρίζα του φυτού η οποία είναι ένα υποκατάστατο της Αλκάνας της βαφικής.
Onosma frutescens, Αρχαία Θουρία, Σουρεύλι 26 Μάρτη 2017
Λάσπη στ’ αστέρια
Plants For A Future
alpinegardensociety.net
Φωτογραφικοί περίπατοι
Αναρτήθηκε στις Boraginaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Δικοτυλήδονα, ΚΙΤΡΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | Με ετικέτα ancient thouria, ΄Ονοσμα το θαμνώδες, Μελίχορτο, Ξυλόθρουμπο, αρχαία Θουρία, Onosma frutescens | 2 Σχόλια »
Η Volvariella gloiocephala (βολβαριέλλα η γλοιοκέφαλη) είναι ένα εδώδιμο μεγάλο μανιτάρι της ευρύτερης περιοχής της Μυκηναϊκής Άνθειας – Αρχαίας Θουρίας. Συναντάται, μοναχικά ή σε μικρές ομάδες, μέσα κι έξω από τα χωράφια, ανάμεσα σε γρασίδι και φυτά, σε πάρκα και σε κήπους. Ονομάζεται και «λαρδίτης», από την λιπαρή αίσθηση που αφήνει η αφή του.
Μολονότι δεν είναι δηλητηριώδες έχει μία δυσάρευστη γεύση.
Το καπάκι του είναι μεταξύ 5 και 15 cm σε διάμετρο , και είναι περισσότερο ωοειδές ή κωνικό όταν το μανιτάρι είναι μικρό. Η επιφάνεια είναι σημαντικά κολλώδης με χρώματα από το καθαρό λευκό σε γκρι ή γκρι- καφέ . Τα βράγχια είναι γεμάτα. Η οσμή και η γεύση μοιάζου σαν ραπανάκι ή με τις αποφλοιωμένες πατάτες . Τα σπόρια είναι ροζ-καφέ.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Το Volvopluteus gloiocephalus είναι βρώσιμο, αν και αναφέρεται ως μέτριας ή κακής ποιότητας. Παλιά το πωλούσαν στις αγορές της Αυστραλίας. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή σούπας, ή προστίθεται σε πιάτα όπου τα άγρια μανιτάρια χρησιμοποιούνται, όπως πίτες και πίτσες. Με μια ελληνική μελέτη (Ouzini PK, Riganakos KA. (2007)) προσδιορίστηκε η διατροφική σύνθεση του μανιταριού: πρωτεΐνη 1,49 g/100 g νωπού βάρους (fw), 18.36 g/100 g ξηρού βάρους (dw),λίπος 0,54 g/100 g fw, 6.65 g/100g dw, υδατάνθρακες 5,33 g/100g fw, 65.64 g/100 g dw
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Σε σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων διαπιστώθηκε έντονη φαρμακευτική δράση του μανιταριού που οφείλεται κυρίως στην μεγάλη περιεκτικότητά του σε μαγνήσιο Mg . Η παρουσία του Mg ενεργοποιεί ακόμη τις πολυμεράσες του RNA στους πυρήνες των κυττάρων συμβάλλοντας στη βιοσύνθεση του. Το RNA, παίζει καθοριστικό ρόλο στην πρωτεϊνοσύνθεση μέσω της συμβολής του στη μεταφορά και την αποκωδικοποίηση των γενετικών πληροφοριών που περιέχονται στα χρωματοσώματα. Επομένως, η ανεπάρκεια Mg οδηγεί στην μείωση των ρυθμών σύνθεσης RNA, με αποτέλεσμα να αναστέλλεται και η πρωτεϊνοσύνθεση.
Επιπρόσθετα τη βασική χημική σύσταση ολοκληρώνει η κατηγορία των υδατανθράκων, στους οποίους απαντώνται η χιτίνη και οι β-γλυκάνες, που αποτελούν τους βασικούς τύπους φυτικών ινών στους μακρο- και μικρομύκητες. Η χιτίνη είναι υψιλοπολυμερές παράγωγο της χυτοβιόζης, έχει δομή ανάλογη της κυτταρίνης και αποτελεί συστατικό των οστρακόδερμων και του εξωσκελετού των εντόμων. Δυνητικά θεωρείται προβιοτικό, επιδρώντας στη μείωση των επιπέδων της χοληστερόλης στον ορό του αίματος.
Αντίστοιχα, οι β-γλυκάνες (Σχ.1) είναι πολυμερή της γλυκόζης, ενωμένα με β-1,3 και β-1,6 γλυκοζιδικούς δεσμούς, που φαίνεται σε in vitro πειράματα να έχουν επιδείξει ευθεία κυτταροτοξική δράση εναντίον των καρκινικών κυττάρων, ενώ σε in vivo μελέτες σε πειραματόζωα, αντικαρκινική δράση μέσω ενίσχυσης του ανοσοποιητικού συστήματος.
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αντικαρκινικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Καρκινική θεραπεία, ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ, Pluteaceae | Leave a Comment »
Πρόκειται για ένα περιζήτητο για την νοστιμιά του μανιτάρι της περιοχής αρχαίας Άνθειας – Θουρίας. Το συναντάμε όλο το χρόνο σε λιβάδια και βοσκότοπους σε μανιταροαποικίες κυκλικού σχηματισμού.
Το καπέλο του που μπορεί να φτάσει και τα 12 εκατοστά διάμετρο με χρώμα λευκό, γκριζωπό ή ωχρωπό κατά την ωριμότητα, συχνά εμφανίζει λέπια ινώδη σε αποχρώσεις του γκρι. Αναγνωρίζεται από το βιότοπό του, τα ροζ βράγχια του (που καλύπτονται από μια λεπτή λευκή μεμβράνη, όταν το μανιτάρι είναι νέο) τα οποία γίνονται σοκολατί οταν το μανιτάρι ωριμάζει. Το λευκό δαχτυλίδι του καρταρρέι καθώς το μανιτάρι μεγαλώνει.
Η περίμετρος εμφανίζει κρόσσια. Το δακτυλίδι του μεμβρανώδες, υπανάπτυκτο και πολλές φορές δυσδιάκριτο σε ώριμη ηλικία. Είναι από τα πλέον περιζήτητα και νόστιμα μανιτάρια.
Η σάρκα έχει οσμή ευχάριστη. Ο μίσχος έχει δαχτυλίδι απλό.
Το καπέλο έχει ελάσματα στο κάτω μέρος του.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Είναι περιζήτητο εδώδιμο μανιτάρι και τρώγεται ακόμη και από εκείνους που δεν τρώνε κανονικά άγρια μανιτάρια. Δεν καλλιεργείται διότι έχει πολύ ταχεία ωρίμανση (δεν συντηρείται) και σύντομη διάρκεια ζωής. Τα μανιτάρια τρώγονται σοταρισμένα ή τηγανητά, σε σάλτσες, ή ακόμα και ωμά σε φέτες και μέσα στις σαλάτες.
Πρέπει να ξεπλένονται πολύ καλά, και επίσης πρέπει να ελέγχονται για μικρές, λευκές προνύμφες που τυχόν βρίσκονται σε σήραγγες μέσα από τους μίσχους και τα καλύμματα.
ΣΥΝΤΑΓΕΣ: wildmushroomrecipes.org
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Το φαρμακευτικό σκεύασμα του μανιταριού
Agaricus campestris
Το Agaricus campestris είναι ένα φαρμακευτικό μανιτάρι που περιέχει μια ειδική κατηγορία πολυσακχαριτών που είναι γνωστή ως β-γλυκάνες. Μελέτες δείχνουν ότι η Βήτα γλυκάνη διεγείρει τη δραστηριότητα των φυσικών «φονικών» κυττάρων, τα οποία αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος. Το Agaricus σε αυτό το προϊόν εκχυλίζεται με την προτιμώμενη μέθοδο θερμού νερού / αλκοόλης για την αύξηση της πεπτικότητας του και για να ενισχυθεί η βιοδιαθεσιμότητα των πολυσακχαριτών. Αρχικά ανακαλύφθηκε στη Βραζιλία αλλά τώρα καταναλώνονται ευρέως σε πολλές χώρες, όπου θεωρείται ως υγιεινή διατροφή λόγω των θεραπευτικών ιδιοτήτων του.
Επιπρόσθετα είναι σε εξέλιξη έρευνα σε μυκητιακούς επιδέσμους για τη θεραπεία των ελκών και των πληγών που δημιουργούνται από μόνιμη κατάκλιση.Στο παρελθόν, οι φέτες του Α.campestris εφαρμόσθηκαν σε ζεματίσματα και εγκαύματα.
Ακόμη εκχυλίσματα του Agaricus campestris περιέχουν το ένζυμο τυροσινάση. Η τυροσινάση μειώνει την αρτηριακή πίεση των υπερτασικών ζώων όταν χορηγείται ενδοφλεβίως. Τα μυκητώδη παρασκευάσματα ενζύμων έχουν χρησιμοποιηθεί για τις ασθένειες του πεπτικού συστήματος.
Οι Αντιφλεγμονώδεις και Ανοσορρυθμιστικές ιδιότητες του μανιταριού αποδείχτηκαν από το Πανεπιστήμιο Wageningen University της Ολανδίας.
Σε συνδυασμένες έρευνες των Πανεπιστημίων: Virginia University, USA και Al Azhar University, Egypt τεκμηριώθηκε η αντιοξειδωτική δράση και η κυτταροτοξικότητα σε καρκινικά κύταρα του μανιταριού.
Το μανιτάρι χρησιμοποιείται στη διαχείρηση του σακχάρου του αίματος διότι δρα αντιϋπεργλυκαιμικά, επειδή αποδεσμεύει ουσίες παρόμοιες με την ινσουλίνη που δρουν οπως αυτή σύμφωνα με το Αγγλικό Πανεπιστήμιο University of Ulster, Coleraine.
Biomedical Sciences, University of Ulster, Coleraine, UK
Virginia Commonwealth University, Richmond, USA – Al Azhar University, Cairo, Egypt
Αναρτήθηκε στις Agaricaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αρτηριοσκλήρωση, Αντιφλεγμονώδη, Αντικαρκινικά, Αντιοξειδωτικά, Ανοσορρυθμιστικό, Διαβήτης, Ελκη, Καρκινική θεραπεία, ΛΕΥΚΟ, ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ, Σάκχαρο, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, ΧΛΩΡΙΔΑ | Με ετικέτα Agaricus campestris, Κουκουβάκι, Πρόβειο | 1 Comment »
Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι CAPSELLA Bursa-pastoris (Καψάκιον το βαλάντιον ή Καψέλα ο ποιμενόσακκος). Το όνομα του γένους το πήρε από τους χαρακτηριστικούς καρπούς της που έμοιαζαν με τα πουγκιά των ιερωμένων της Αναγέννησης ή με τα πουγκιά που είχαν κάποτε οι βοσκοί. Πρόκειται για βότανο της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας που ανήκει στην οικογένεια των Σταυρανθών. Στη χώρα μας το συναντούμε με τις ονομασίες Τσουρκιάς, Τραγιά, Αγριοκαρδαμούρα, Αγριοκάρδαμο, Κάψα.
Είναι φυτό διετές, ποώδες και χνουδωτό. Η ρίζα του προχωρά βαθιά στο έδαφος. Τον πρώτο χρόνο, στην κορυφή του εμφανίζεται ο ρόδακας των κατώτερων φύλλων, που είναι επιμήκη, οδοντωτά με μίσχο. Τα επόμενα φύλλα είναι άμισχα, έχουν δύο φαρδιά φυλλάρια στη βάση τους και σχηματίζουν λοβούς. Το δεύτερο χρόνο ξεπροβάλλουν οι όρθιοι ανθοφόροι βλαστοί του, που διακλαδίζονται και μπορεί να φτάσουν σε ύψος τα 50 εκατοστά.
Τα άνθη βγαίνουν πολλά μαζί σε τσαμπιά, είναι πολύ μικρά, λευκά ή ελαφρά ρόδινα, με μακριούς ποδίσκους.
Οι καρποί του φυτού είναι καρδιόσχημοι, πιεσμένοι, πράσινοι, με πολυάριθμα ωοειδή, καφεκίτρινα σπέρματα. Το φυτό μπορεί να δώσει από δύο έως τέσσερις γενιές το χρόνο. Για την ανάπτυξη του χρειάζεται πολύ ήλιο. Eνα φυτό μπορεί να παράγει μέχρι 2000 σπόρους.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Η Καψέλα χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο σαν τροφή από τα αρχαία χρόνια. Σπόροι της έχουν βρεθεί στο στομάχι ανθρώπων της Τολούνδης (500 π.Χ. – 500 μ.Χ.) και στις ανασκαφές στο Κατάλ Χουγιούκ (Τουρκία 5950 π.Χ.).Τα φύλλα του φυτού βράζονται μαζί με άλλα χόρτα και δίνουν στις σαλάτες πιπεράτη γεύση.
Οι ανθοφόροι βλαστοί κόβονται μόλις σχηματιστούν οι πρώτοι καρποί, που μαζί με τα άνθη προστίθενται στις σαλάτες, χαρίζοντας τους ιδιαίτερη γεύση.
Η αγριοκαρδαμούρα είναι άοσμη και η γεύση της θυμίζει σινάπι. Περιέχει βιταμίνες Α, Β, C, K, ακετυλχολίνη, χολίνη, αμινοφαινόλη, τυραμίνη, σαπωνίνες, αδονιτόλη, αραβινόζη, αργινίνη, ασβέστιο, σίδηρο, φωσφόρο, κάλιο, κιτρικό οξύ και το φλαβονοειδές διοσμίνη (που θρομβώνει το αίμα).
Τα φύλλα είναι συνήθως διαθέσιμα όλο το χρόνο, αν και μπορούν επίσης να ξηραίνονται για μετέπειτα χρήση. Τα φύλλα περιέχουν περίπου 2,9% πρωτεΐνη, 0,2% λίπος, 3,4% υδατάνθρακες, 1% τέφρα. Οι νέοι βλαστοί και τα άνθη μπορεί να τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα. Είναι πολύ λεπτοί και μαζεύονται δύσκολα , αλλά η γεύση τους είναι πολύ ευχάριστη. Οι σπόροι τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι. Μπορουν να αλεστούνκαι να χρησιμοποιειθούν σε σούπες κ.λπ. Ο σπόρος περιέχει 35% ενός λιπαρού ελαίου. Το έλαιο αυτό μπορεί να εξαχθεί και να είναι βρώσιμο. Το κέλυφος του σπόρου μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα πιπεράτο καρύκευμα για σούπες και στα βραστά. Η νωπή ή αποξηραμένη ρίζα είναι ένα υποκατάστατο του τζίντζερ.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Ιστορικά
Ο Διοσκουρίδης αναφέρει το βότανο ως ´Θλάσπη´. Το χρησιμοποιούσε για τις αιμοστατικές του ιδιότητες ως φάρμακο για τις αιμοπτύσεις.Στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι στρατιώτες την έβαζαν πάνω στις πληγές τους για να τις γιατρέψουν.
Το βότανο χρησιμοποιήθηκε σε ευρεία κλίμακα τον μεσαίωνα. Στη λαϊκή ιατρική το βότανο χρησιμοποιήθηκε ως αιμοστατικό σε περιπτώσεις μητρορραγίας, μηνορραγίας, ρινορραγίας, αιματουρίας, αιμοπτύσεων σε φυματικούς και για άλλες αιμορραγίες.
Χρησιμοποιήθηκε επίσης το βάμμα του φυτού σε εντριβές σε ατροφία μυών και σε κήλες σπλάχνων για την τόνωση των μυών σε συνδυασμό με αλχεμίλη. Στην Κίνα θεωρούν ότι η γλυκιά της γεύση κάνει καλό στην σπλήνα.
Στην Κρήτη χρησιμοποιούσαν τις ανθισμένες κορυφές και τους σπόρους του φυτού ως καυτήριο κατά των αιμορροΐδων. Το ίδιο και το κατάπλασμα των φύλλων.
Σήμερα
Το φυτό ανθίζει από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται οι ανθισμένες κορφές και όλο το ανθισμένο φυτό φρέσκο. Αποξηραμένο χάνει τις ιδιότητές του. Το φυτό συλλέγεται τρυφερό από την άνοιξη μέχρι και νωρίς το φθινόπωρο.
Η αντιβακτηριδιακή ιδιότητα του φυτού για αποδείχθηκε μετά από συγχρονισμένα πειράματα των Πανεπιστημίων Mashhad University of Medical Sciences και Islamic Azad University, Neyshabur,Iran.
Η αντιφλεγμονώδης και ιδιαίτερα αντιβακτηριδιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε από σχετικές μελέτες του Πανεπιστημίου Chung-Ang University, Seoul Korea.
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού αποδείχθηκαν με σχετικά πειράματα του University of Veterinary and Pharmaceutical Sciences, Czech Republic
Οι αντικαρκινικές και αντιβακτηριδιακές δράσεις του φυτού τεκμηριώθηκαν με σχετικά πειράματα του Πανεπιστημίου Abant Izzet Baysal University, Bolu, Turkey
Την ικανότητα του φυτού στην αντιμετώπιση του καρκίνου του στόματος απέδειξε το Πανεπιστήμιο Chonbuk National University Jeonju, Korea
Το αφέψημα (τσάϊ) του φυτού χρησιμοποιείται ως αιμοστατικό, στυπτικό και αντιδιαρροϊκό. Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό για την αντιμετώπιση της μηνορραγίας, της δυσμηνόρροιας, της μητρορραγίας, ενώ στην ομοιοπαθητική συνιστάται και για την αντιμετώπιση της κυστίτιδας, της νεφρολιθίασης, της αιμορραγίας της ουρήθρας και των αιμορροΐδων. Η τυραμίνη, που περιέχεται στο φυτό, είναι μία συμπαθομιμητική αμίνη, που μπορεί να προκαλέσει έντονη αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Για τον λόγο αυτό απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη χορήγησή του σε υπερτασικούς ασθενείς.
Χορηγείται ως αιμοστατικό υπό τη μορφή αφεψήματος (τσάι: 20-30g ξηρού βοτάνου βράζουν σε 600-900ml νερό, ένα φλυτζάνι κάθε δύο ώρες) για την αντιμετώπιση των εσωτερικών αιμορραγιών, των αιμοπτύσεων και της αιματουρίας. Υπό τη μορφή βάμματος (150-200g ξηρού βοτάνου σε 300ml αιθυλικής αλκοόλης 70%, 120-150 σταγόνες την ημέρα) χορηγείται για την αντιμετώπιση της νεφρολιθίασης. Επίσης, εφαρμόζεται εξωτερικά στο δέρμα υπό τη μορφή καταπλάσματος σε πληγές, που αιμορραγούν, αλλά και κατά των ρευματικών και μυϊκών πόνων.
Το βότανο επιπλέον έχει διουρητικές, στυπτικές και αιμοστατικές ιδιότητες. Η μεγάλη ποσότητα καλίου που περιέχει δρα προκαλώντας συστολή των αγγείων των εσωτερικών οργάνων, αυξάνοντας έτσι την αρτηριακή πίεση.
Το έγχυμα, το αφέψημα ή το βάμμα του χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση ψαμμιάσεων και πετρών των νεφρών, για την αντιμετώπιση διάρροιας, αυξημένης εμμηνορρυσίας και εξωτερικά σε παθήσεις του δέρματος και στις αιμορροΐδες. Το κατάπλασμα των φύλλων (μαζί με λίγο κρόκο και λίγη καμφορά) κάνει καλό στις αιμορροΐδες.
Με κατάπλασμα μόνο των φύλλων θεραπεύεται το καλάγκαθο (χειράγκαθο – άγκαθα πτερόεσσα) και λίγος χυμός πάνω σε μπαμπάκι, όταν τεθεί στο κοίλωμα του ρουθουνιού σταματά και την πιο ακατάσχετη αιμορραγία.
Το βάμμα του φυτού παρασκευάζεται με ψιλοκομμένα φύλλα, βλαστό, άνθη και καρπούς μέσα σε αγνή τσικουδιά ή τσίπουρο 38-40 βαθμών που τοποθετούμε για 10 ημέρες στον ήλιο. Το χρησιμοποιούμε για εντριβές.
Το ομοιοπαθητικό βάμμα ενδείκνυται σε περιπτώσεις αιμορραγιών της μύτης και εσωτερικών αιμορραγιών, καθώς και σε περιπτώσεις κυστίτιδας και λιθίασης των αγωγών του ουροποιητικού.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Επειδή το φυτό ειναι ευαίσθητο στα βαριά μέταλλά να είναι ένα χρήσιμο Βιομόνιτορ , δεδομένου ότι θα μπορει, σύμφωνα με πειράματα που έγιναν στο Bradford στην Αγγλία, να παρακολουθεί τις βραχυπρόθεσμες αλλαγές της ρύπανσης στις αστικές περιοχές.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΤΜΗΜΑ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
γφ βοτανικη
ΔΙΑΝΘΟΣ
Department of Oral Medicine, Chonbuk National University Jeonju, Korea
Department of Biology, Abant Izzet Baysal University, Bolu, Turkey
University of Veterinary and Pharmaceutical Sciences, Czech Republic
Department of Microbiology,Chung-Ang University,Seoul , Korea
University of Erciyes, Department of Biology, Kayseri, Turkey
Mashhad University of Medical Sciences και Islamic Azad University, Neyshabur,Iran
Plants For A Future
wikimedia
Αναρτήθηκε στις Brassicaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αιμορραγία, Αιμορροϊδες, Αιμοστατικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιαιμοπεταλιακό, Αντιαιμορραγικά, Αντιβακτηριακά, Αντικαρκινικά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ, Δυσουρία, Διάρροια, Δικοτυλήδονα, Διουρητικά, Επούλωση πληγών, Κυστίτιδα, Κυκλοφορικό σύστημα, Καρδιοκινητικά, Καρκινική θεραπεία, Κολικός νεφρού, ΛΕΥΚΟ, Μυϊκή αδυναμία, Μελισσοκομικό, Νεφρίτιδα, Νεφρολιθίαση, Σπλήνα, Στυπτικά, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Τονωτικά | Με ετικέτα Capsella bursa-pastoris, Αγριοκάρδαμο, Κάψα, Καψέλα ο ποιμενόσακκος, Τραγιά, Τσουρκιάς, αγριοκαρδαμούρα | Leave a Comment »
Το Origanum vulgare ssp. hirtum, Greek Oregano, Άγρια ρίγανη, είναι φυτό της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας. Το γένος Origanum περιλαμβάνει άτομα ξυλώδη και πολυετή (βότανα) τα οποία μπορούν να φτάσουν το 1 m στο ύψος. Είναι ένα αρκετά εντυπωσιακό φυτό με άνθη λευκά έως ερυθροκυανά. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα άτομα που προέρχονται από σπόρο είναι αρκετά ποικιλόμορφα. Τα φύλλα είναι πράσινα έως γκριζοπράσινα και μπορεί να είναι τριχωτά ή λεία.
Το είδος που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι το Origanum vulgare μιας και είναι αυτό που συναντάται περισσότερο στην Ελλάδα. Ανήκει στην οικογένεια Lamiaceae ή Labiatae την οικογένεια δηλαδή των χειλανθών ή λαμιΐδων.
Η ρίγανη, το όνομα της οποίας προέρχεται από τις λέξεις «όρος» και «γάνος» (λαμπρότητα) και σημαίνει το φυτό που λαμπρύνει το βουνό, δεν είναι ένα είδος που συναντάται αποκλειστικά και μόνο στον Ελλαδικό χώρο.
Η ελληνική ρίγανη αποτελεί ένα πολύ σημαντικό φυτικό είδος διότι περιέχει συστατικά με πολύ σημαντική βιολογική δράση. Οι κύριες ουσίες που βρίσκονται στο αιθέριο έλαιο και στις οποίες αποδίδονται οι βιολογικές δράσεις είναι η καρβακρόλη (5-isopropyl-o-cresol, 5-isopropyl-2-methylphenol – C10H13OH), και η θυμόλη (6-isopropyl-m-cresol – C10H14O) δυο φαινολικές ενώσεις που δρουν συνεργιστικά (συνδιαστικά).
Η ελληνική ρίγανη πλεονεκτεί σε σχέση με τις άλλες στο ότι περιέχει μεγαλύτερη ποσότητα αιθέριου ελαίου, που κυμαίνεται από 1.8-8.2 ml/100gr ξηρού βάρους. Ακόμα όμως και ανάμεσα σε πληθυσμούς του ίδιου είδους παρατηρούνται μεγάλες διαφορές στην ποιοτική και στην ποσοτική σύσταση του αιθέριου ελαίου. Την απόδοση σε έλαιο εκτός από τον γεωγραφικό τόπο, την επηρεάζει και η εποχικότητα της συγκομιδής του φυτού. Το περιεχόμενο έλαιο είναι πολύ λιγότερο το φθινόπωρο από ότι είναι το καλοκαίρι.
Ένα ενδιαφέρον σημείο εστιάζεται στο γεγονός ότι παρόλες τις διαφορές που παρατηρούνται λόγω εποχικότητας και λόγω γεωγραφικής θέσης στη σύσταση, το άθροισμα των συστατικών παραμένει πάντα σταθερό (γ-terpinene + p-cymene + thymol + carvacrol). Από αυτό το τελευταίο φαίνεται ότι τα αιθέρια έλαια του Origanum vulgare ssp. hirtum χαρακτηρίζονται από μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα.
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΡΙΓΑΝΗΣ
Η ρίγανη ευδοκιμεί τόσο στα χωράφια όσο και σε κήπους που έχουμε στα σπίτια μας, πράγμα που υποδηλώνει την ευκολία της καλλιέργειάς της. Η σημαντικότερη απαίτηση που έχει είναι το πολύ καλά στραγγισμένο χώμα, ιδιαίτερα κατά το χειμώνα. Αν και η ρίγανη εντοπίζεται κυρίως σε ξηρικές συνθήκες, η παραγωγή της μπορεί να αυξηθεί αν εφαρμοστεί άρδευση, με την προϋπόθεση ότι η υγρασία δεν θα ξεπερνά το ρόγο του εδάφους.
Τα φυτά μπορούν να εγκατασταθούν είτε από σπόρο είτε με μοσχεύματα. Η βλαστική αναπαραγωγή (αγενής πολλαπλασιασμός) φυτών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προτείνεται σαν μέθοδος μείωσης της ποικιλομορφίας στην ανάπτυξη, την απόδοση και την παραγωγή των αιθέριων ελαίων. Κατά την σπορά πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή διότι εξαιτίας του ότι ο σπόρος είναι πολύ μικρός, απαιτείται αυτός να σπαρθεί σε ειδικά σπορεία και στη συνέχεια τα φυτά που θα βγουν να μεταφυτευτούν.
ΧΡΗΣΕΙΣ:
Η ρίγανη καλλιεργείται είτε για την χρησιμοποίηση της σαν μπαχαρικό είτε για την παραλαβή του αιθέριου ελαίου που όπως προ αναφέρθηκε έχει πολύ σημαντικές βιολογικές δράσεις. Το αιθέριο έλαιο είναι υγρό με κιτρινωπό έως κόκκινο-κιτρινωπό χρώμα και έχει δυνατό άρωμα θυμαριού με έντονη γεύση.
Η κύρια μέθοδος παραλαβής του είναι με απόσταξη με τη βοήθεια ατμού. Περί τα τέλη Ιουνίου κάθε χρόνο τα ώριμα φυτά συγκομίζονται και αφού επιλεχτούν τα καλύτερα αφήνονται να στεγνώσουν για μια με δυο μέρες σε σκιερό και αεριζόμενο περιβάλλον. Στη συνέχεια και αφού δεματοποιηθούν μεταφέρονται στον αποστακτήρα. Η ξηρή μάζα μπαίνει στον κυρίως θάλαμο του αποστακτήρα και καθώς περνάει από μέσα της ο καυτός ατμός παρασύρει τα πτητικά αιθέρια έλαια. Αυτά στη συνέχεια υγροποιούνται και μαζεύονται σε ειδικά δοχεία. Η απόδοση κυμαίνεται 4-6 kg αιθέριου ελαίου ανά 100 kg ξηρής μάζας.
Η ρίγανη σε πολλές περιοχές, κυρίως εκτός Ελλάδος, ονομάζεται «μπαχαρικό της πίτσας» για τον προφανή λόγω που υποδηλώνει ο όρος: χρησιμοποιείται πάρα πολύ στις πίτσες σαν ένα μπαχαρικό που δίνει εξαιρετική γεύση. Στην ελληνική κουζίνα η ρίγανη καταλαμβάνει περίοπτη θέση αφού χρησιμοποιείται πάρα πολύ και κυρίως σε ψητά κρεατικά και σε σαλάτες. Τελευταία μάλιστα έχει επεκταθεί η χρήση της από βιομηχανίες παραγωγής τροφίμων και «σνάκς», οι οποίες χρησιμοποιούν τα αιθέρια έλαια για να προσθέσουν τη γεύση της ρίγανης στα προϊόντα τους (πατατάκια, σάλτσες κ.α.).
Ένας επίσης πάρα πολύ σημαντικός σκοπός για τον οποίο καλλιεργείται η ρίγανη είναι για το αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία φαρμάκων και αρωμάτων, κάνοντας χρήση των εξαιρετικών ιδιοτήτων του που προαναφέρθηκαν.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Οι αντιβακτηριδιακές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά από σχετικά πειράματα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Οι αντιμικροβιακές ιδιότητες του φυτού αποδείχθηκαν από το Πανεπιστήμιο Scottish Agricultural College, Auchincruive, UK
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού καταδείχθηκαν μετά από πειράματα της U. S. Department of Agriculture, Maryland και του Πανεπιστημίου του Illinois.
Σε συχρονισμένες μελέτες των Πανεπιστημίων : University of Athens, University of Pisa, ταυτοποιήθηκαν φασματοσκοπικά 19 ενώσεις στο φυτό:
Απιγενίνη: ένα φλαβονοειδές συστατικό με έντονη αντικαρκινική δράση ,που διαπιστώθηκε ότι έχει την ιδιότητα να «επανεκπαιδεύει» τα καρκινικά κύτταρα τα οποία συμπεριφέρονται ως φυσιολογικά, ακολουθώντας τη διαδικασία της κυτταρικής απόπτωσης – δηλαδή του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου.
ΛουτεολίνηLuteolin, ένα φυσικό φλαβονοειδές, αναστέλλει τις φλεγμονές και έχει ευεργετικές επιδράσεις στους ασθενείς λόγω της αντιφλεγμονώδους και νευροπροστατευτικής δράσης της. Επιπρόσθετα έχει έντονα αντικαρκινικές ιδιότητες σύμφωνα με σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου Lovelace Respiratory Research Institute,USA
Διοσμίνη (diosmin) είναι μία φλεβοτροπική ουσία, μέλος της οικογένειας των φλαβονοειδών. Η διοσμίνη παρατείνει την αγγειοσυσπαστική δράση της νορεπινεφρίνης στο φλεβικό τοίχωμα, με αποτέλεσμα την αύξηση του φλεβικού τόνο και κατά συνέπεια την μείωση της φλεβικής χωρητικότητας, διατασιμότητας και στάσης. Η διοσμίνη βελτιώνει την λεμφική παροχέτευση με την αύξηση της συχνότητας και της έντασης των συσπάσεων του λεμφικού συστήματος, αυξάνοντας το συνολικό αριθμό των λειτουργικών τριχοειδώντου λεμφικού συστήματος. Τέλος, η διοσμίνη μειώνει την έκφραση των μορίων προσκόλλησης στο ενδοθήλιο, και αναστέλλει την προσκόλληση, την μετανάστευση και την ενεργοποίηση των λευκοκυττάρων σε τριχοειδικό επίπεδο. Αυτό οδηγεί σε μια μείωση στην απελευθέρωση των μεσολαβητών της φλεγμονής, κυρίως των ελεύθερων ριζών οξυγόνου και των προσταγλανδίνων
Κουερσετίνη (Quercetin) είναι ένα φλαβονοειδές και η ονομασία του προέρχεται από την Quercetum (δάσος βελανιδιάς) και είναι ένας φυσικός αναστολέας πολικής μεταφοράς αυξίνης. Μία λεπτομερής μελέτη, όπου χρησιμοποιήθηκαν καρκινικά ηπατικά κύτταρα , έδειξε ότι η κουερσετίνη στην ουσία επιβράδυνε σημαντικά τη δραστικότητα του NF-kB, αναστέλλοντας έτσι την χρησιμοποίησή του από τα καρκινικά κύτταρα. Επιπλέον, η κουερσετίνη άμεσα ενεργοποίησε μία σειρά γονιδιακών σημάτων που επάγουν τον κυτταρικό θάνατο σε καρκινικά κύτταρα. Σύμφωνα με το ιατρικό κέντρο του Πανεπιστημίου Maryland στην Βαλτιμόρη η ουσία κουερσετίνη χρεισιμοποιείται στην θεραπεία αλλεργιών, υπέρτασης, άσθματος, κυστίτιδας, προστατίτιδας, καρκίνου, υψηλής χοληστερίνης και ρευματοειδούς αρθρίτιδας.
Στην λαϊκή Ιατρική η ρίγανη χρησιμοποιείται:
με τη μορφή εγχυμάτων για την υπέρταση και την αρτηριοσκλήρυνση, για την ατονία των εντέρων, για την όρεξη και την πέψη, σαν ηρεμιστικό για το νευρικό σύστημα, για τις γυναικολογικές ασθένειες π.χ σαν εμμηναγωγό στα επώδυνα έμμηνα ή στην εμμηνόπαυση,για την οξεία και χρόνια βρογχίτιδα, σαν αποχρεμπτικό για το βήχα, για την βελτίωση του ανοσοποιητικού συστήματος, για την πνευμονία,για την δύσπνοια και τη φυματίωση των πνευμόνων,
για την γρίπη, για το κρυολόγημα, για το βήχα, για τον πονόλαιμο-λόγω των θεραπευτικών και επουλωτικών ιδιοτήτων της χρησιμοποιούμε τη ρίγανη με τη μορφή γαργάρας για τις φλεγμονές και τα έλκη της κοιλότητας του στόματος και των αμυγδαλών, για την ιγμορίτιδα, για την ακμή, για το έκζεμα, για τις αλλεργίες, για το άσθμα, για τον έρπη, για την ψωρίαση, για την αρθρίτιδα, για τις αυτοάνοσες διαταραχές, για την κακή αναπνοή
για τις λοιμώξεις της ουροδόχου κύστης, για τις λοιμώξεις από Candida, για την κολίτιδα, για την νόσο του Crohn,
για τον δάγκειο πυρετό, για την ωταλγία, για την κόπωση, για την τροφική δηλητηρίαση, για την γαστρίτιδα
για την ευεργετική (σπασμολυτική, αντιδιαρροϊκή) δράση της στις ασθένειες των εντέρων και σε περιπτώσεις που συνοδεύονται με δυσκοιλιότητα και τυμπανισμό, για τους σπαστικούς πόνους στο στομάχι και έντερα, στις ασθένειες των εντέρων και των χοληφόρων οδών, για την δυσπεψία, για την σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου,
για την λοίμωξη των νεφρών, για την διαταραχές του προστάτη, για την λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος. Ακόμη στην λαϊκή ιατρική χρησιμοποιούμε τη ρίγανη εξωτερικά με μορφή εμπλάστρων ή με πλυσίματα ή με την μορφή λαδιού για: ακμή, κοψίματα, μώλωπες, φλεβίτιδα, αρθρίτιδα, εγκαύματα, πόνος στους μυς και στους τένοντες, πόνος στην πλάτη, κεφαλαλγίες, πονόδοντος, προβλήματα των ούλων, έκζεμα, ψωρίαση, μυρμηγκιές,
τσιμπήματα εντόμων, έρπης, πιτυρίδα, σμηγματόρροια, πληγές του δέρματος.
University of Maryland Medical Center, Baltimore, USA
Lovelace Respiratory Research Institute, USA
Department of Pharmacognosy and Chemistry of Natural Products, University of Athens, Department of Pharmaceutical Sciences, University of Florence,Department of Chemistry and Industrial Chemistry, University of Pisa,Italy
Laboratory of Systematic Botany and Phytogeography, Aristotele University, Greece
Scottish Agricultural College, Auchincruive, South Ayrshire, UK
Biotechnology Application and Research Center, Atatürk University,Turkey
Agricultural Research Service,U. S. Department of Agriculture, Maryland
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
e-geoponoi
mijntuin.org
sommerfuglehaven.dk
saatgut-vielfalt
dogalhayat
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αποστήματα, Αρωματικά, Αρθριτικά, Ασθμα, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγγειοδιασταλτικά, Αθρίτιδα, Αιμορροϊδες, Αλεργική ρινίτιδα, Αλλεργίες, Αντισπασμωδικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιαλλεργικά, Αντιβακτηριακά, Αντικαρκινικά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ, Δικοτυλήδονα, Επούλωση πληγών, Εμμηναγωγά, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, Καρδιά, Καρδιοκινητικά, Καρκινική θεραπεία, ΛΕΥΚΟ, Μελισσοκομικό, Προστάτης, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Υπέρταση, Lamiaceae | Με ετικέτα Greek Oregano, Άγρια ρίγανη, Origanum vulgare ssp. hirtum | Leave a Comment »
Το Teucrium polium L. subsp. capitatum (L.) Arcangeli, ανήκει στην οικογένεια
Lamiaceae και το γένος Teucrium. Είναι ένας αειθαλής, πολυετής, φρυγανώδης θάμνος με ύψος 20-45 cm.. Τα φύλλα του είναι λογχοειδή–σφηνοειδή, πριονωτά, πολύ χνουδωτά με συστρεφόμενα χείλη. Τα άνθη του είναι μικρά και λευκά και φύονται σε πυκνά, σχεδόν σφαιρικά κεφάλια επάκρια .
Αυτοφύεται σε άγονα, πετρώδη μέρη και λόφους της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας , αλλά εμφανίζεται μέχρι και σε υψόμετρο 2100 m.
Το φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και σερπεντινικά εδάφη . Όλα τα εναέρια μέρη του φυτού καλύπτονται από αδενώδη και μη αδενώδη τριχώματα . Το φύλλωμα απελευθερώνει ένα ευχάριστο άρωμα.
Το φυτό ανήκει στον τομέα Polium. Ο τομέας Polium χαρακτηρίζεται από πυκνή επάκρια (capitate), βοτρυώδη ταξιανθία, ελικοειδώς τοποθετημένα άνθη, υποακτινόμορφο (subactinomorphic) κάλυκα και συστρεφόμενα στα άκρα φύλλα.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
Το Teucrium polium έχει χρησιμοποιηθεί για πάνω από 2000 χρόνια στην παραδοσιακή ιατρική ως χολαγωγικό, τονωτικό, διουρητικό και για διάφορους τύπους παθολογικών καταστάσεων, όπως γαστρεντερικές διαταραχές και φλεγμονές (Abdollahi et al 2003). Το Teucrium polium, παίρνει το όνομά του από το χρώμα του. Πολιός σημαίνει λευκός-υπόλευκος, αυτός που έχει ψαρόλευκα μαλλιά (Μπαμπινιώτης 2005). Ο Διοσκουρίδης κατά την περιγραφή του φυτού αναφέρεται σε ένα λευκό φυτό το οποίο φέρει λευκά τριχίδια ‘ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΙ ΩΣ ΠΟΛΙΑΣ ΤΡΙΧΑΣ’ (Διοσκουρίδης 77μ.Χ.). Κατά μία άλλη εκδοχή παίρνει το όνομά του από τα λευκά του άνθη που φύονται επάκρια και παρομοιάζονται με τα
λευκά μαλλιά.
Το λατινικό όνομα του γένους Teucrium προέρχεται από τον Τεύκρο, βασιλιά της Τροίας, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ο πρώτος που το χρησιμοποίησε σαν θεραπευτικό . Συναντάται με πολλές κοινές ονομασίες όπωςˑ Τεύκριον το πολιόν, Πολιό, Ασπρόχορτο Στομαχοβότανο, Λαγοκοιμιθιά, Πολιόν του βουνού, Αγαποβότανο, Παναγιόχορτο, Σπληνοβότανο, Αντωναΐδα, της Κυράς το χόρτο, Λιβανόχορτο.
Στο φυτολογικό λεξικό του Θεόφραστου , γίνεται μία λεπτομερής περιγραφή του
φυτού και αναφέρεται ότι στην λαϊκή θεραπευτική χρησιμοποιείται για παθήσεις της
αναπνευστικής οδού και για δερματικά προβλήματα. Μια ωραία περιγραφή του πολύχρηστου παναγιόχορτου, μας άφησε και ο Πλίνιος . Κατά τον Μουσαίο και τον Ησίοδο, συνιστάται να αλείφεται με «πόλιον» όποιος επιδιώκει δόξα και αξία και το φυτό να καλλιεργείται και να βρίσκεται πάντα διαθέσιμο για τα δαγκώματα των φιδιών. Οι γιατροί το έδιναν με ξύδι στους σπληνοπαθείς και με κρασί σε αυτούς που υπόφεραν από το συκώτι.
Το κοινό όνομα «παναγιόχορτο» οφείλεται στις θεραπευτικές και προστατευτικές ιδιότητες του φυτού. Στη σύγχρονη λαϊκή ιατρική το έκχυμα του φυτού
συνιστάται για το έλκος του στομάχου και γι αυτό υπάρχει και το όνομα «στομαχοβότανο».
Οι αρχαίοι Έλληνες εκτιμούσαν πολύ τις ευεργετικές θεραπευτικές ιδιότητες του μικρού αυτού αρωματικού βοτάνου και πίστευαν ότι γιατρεύει τα πάντα, ήταν κάτι σαν πανάκεια. Ο Διοσκουρίδης (77μ.Χ.) το συνιστούσε σαν φάρμακο για στομαχόπονους, πυρετούς και κρυολογήματα. Μέσα σε κρασί εθεωρείτο φάρμακο για τον ίκτερο και αποτελεσματικό διουρητικό. Ο Ησίοδος, συμβούλευε να καλλιεργείται το τεύκριο και να είναι πάντα πρόχειρο για δαγκωματιές από φίδια και διάφορα άλλα δηλητήρια.
Το κοινό Ελληνικό όνομα για το τεύκριο «Παναγιόχορτο» – χορτάρι της Παναγίας –
δείχνει πόσο πολύτιμο το θεωρούσαν. Στην Ελλάδα σήμερα χρησιμοποιείται για το ζάχαρο,το βήχα, το κρυολογήμα, ως επουλωτικό του έλκους και κατά της χοληστερίνης. Θεωρείται επίσης άριστο τονωτικό .
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ:
Οι αντικαρκινικές ιδιότητες του φυτού μελετήθηκαν με θετικά αποτελέσματα από το Walker Cancer Research Institute, Florida, USA
Η ικανότητα του φυτού να μειώνει τον πόνο στους διαβητικούς μελετήθηκε από το Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
Η αντιφλεγμονώδεις και αντιβακτηριακές δράσεις του φυτού τεκμηριώθηκαν από το Πανεπιστήμιο University of Naples, Napoli, Ιταλία
Οι αντισπασμωδικές δράσεις του φυτού τεκμηριώθηκαν από το Πανεπιστήμιο Shiraz University of Medical Sciences, Iran
Σε σχετικές μελέτες του Πανεπιστημίου University of Tehran, Iran το εκχύλισμα του φυτού μπορει να μειώσει τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα μέσω της ενίσχυσης της έκκρισης ινσουλίνης από το πάγκρεας.
Σε άλλες μελέτες του ίδιου Πανεπιστημίου από το φυτό απομονώθηκαν τερπενοειδή και φλαβονοειδή που διαθέτουν ένα ευρύ φάσμα φαρμακολογικών αποτελεσμάτων ως αντιοξειδωτικό, αντικαρκινικό, αντιφλεγμονώδες, υπογλυκαιμικό, ηπατοπροστατευτικό, υπολιπιδαιμικό, αντιβακτηριακό και αντιμυκητιακό.
Walker Cancer Research Institute, Florida, USA
Department of Physiology, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αντισπασμωδικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντικαρκινικά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Δερματίτιδα, Δερματικές παθήσεις, Δηλητηριάσεις, Διαβήτης, Διουρητικά, Επούλωση πληγών, Ελκη, Ελκη στομάχου, ΛΕΥΚΟ, Στυπτικά, Σάκχαρο, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Τονωτικά, Χολαγωγά, Lamiaceae | Με ετικέτα της Κυράς το χόρτο, Ασπρόχορτο Στομαχοβότανο, Αγαποβότανο, Αντωναΐδα, Λαγοκοιμιθιά, Λιβανόχορτο, Παναγιόχορτο, Πολιό, Πολιόν του βουνού, Σπληνοβότανο, Τeucrium polium, Τεύκριο το πόλιο, Τεύκριον το πολιόν | 1 Comment »
Το φυτό Ballota acetabulosa L., γνωστό ως βαλλωτή, είναι πολυετής πόα με ξυλώδη βάση, ύψους έως 60 cm.της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, και χαρακτηρίζεται ως αρωματικό φυτό. Τα φύλλα του είναι καρδιόσχημα, χνουδωτά, αντίθετα, απαλά, με χρώμα ανοιχτό πράσινο, όμοια με εκείνα των άλλων ειδών που ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Τα άνθη του είναι κοκκινωπά με διάρκεια άνθισης από τον Ιούνιο έως τον Ιούλιο. Οι καρποί του είναι μαύροι, μικροσκοπικοί, κρυμμένοι στη βάση ενός κάλυκα που μοιάζει με χωνί. Ανήκει στην οικογένεια των Lamiaceae (ή κατ’ άλλους Labiatae) και άλλες ονομασίες του είναι: Φουφουλιά (Τήνος), Φάσσα (Αίγινα), Νεροβαμβακιά (Πελοπόννησος), Μαυρομάργο (Αττική), Μαυρομάρκος (Κύθνος), Αποπουλιά, Λυχναράκι, Οικονομία, Καντηλαναύτρα. Το φυτό παρουσιάζει αντισπασμωδικές ιδιότητες και χορηγείται, κυρίως, στις περιπτώσεις κοκκύτη των παιδιών και κατά των ψυχονευρώσεων. Φυτρώνει, κυρίως, σε σκιερά μέρη και μέσα σε βραχώδη εδάφη.
Τα φύλλα του φυτού καλύπτονται από ένα πλούσιο τρίχωμα που καλύπτει και τις δύο πλευρές των φύλλων και αποτελείται από πολυάριθμες αδενώδεις και μη αδενώδεις τρίχες. Ένας μεγάλος αριθμός μακριών πολυκύτταρων δενδρωδών μη αδενωδών τριχών συνιστούν ένα παχύ χνούδι που καλύπτει τα φύλλα, δημιουργεί ενιαίο φράγμα προστασίας και αποτελεί την εξωτερική στρώση, ενώ εκείνο που βρίσκεται κοντά στην επιφάνεια της επιδερμίδας και αποτελεί την εσωτερική στρώση σχηματίζεται από αδενώδη τριχίδια. Τα μη αδενώδη τριχώματα του φυτού ποικίλουν ως προς τη μορφολογία και την ανατομία τους και κατηγοριοποιούνται με βάση τα μορφολογικά χαρακτηριστικά τους σε πέντε τύπους. Τα αδενώδη τα οποία απαντώνται στα φύλλα του φυτού ανήκουν σε δύο κατηγορίες: τα ασπιδοειδή και τα κεφαλοειδή αδενώδη τριχώματα, που είναι κατανεμημένα στα φύλλα και τους βλαστούς. Οι ασπιδοειδείς αδένες συναντώνται στα φύλλα όλων των εποχών, όπου ανάλογα την εποχή και την επιφάνεια του φύλλου που βρίσκονται αλλάζει και η συχνότητα που συναντώνται. Οι κεφαλοειδείς αδένες οι οποίοι εντοπίστηκαν στα φύλλα του φυτού κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες κατά Werker (1985 a,b). Μοιάζουν όμως πολύ με τους τύπους των κεφαλοειδών τριχωμάτων, όπως περιγράφονται από τον Μποζαμπαλίδη (2008). Παρατηρούνται ακόμα και κάποιοι αδένες που δεν έχουν αναφερθεί σε αυτό ή σε άλλα συγγενικά φυτά. Η ανατομία των φύλλων του φυτού Β. αcetabulosa παρουσιάζει αρκετές εποχικές διαφορές. Αυτές οι διαφορές πιθανά αποτελούν ένα μέρος της αμυντικής αντίδρασης του φύλλου έναντι στο ξηρό, ζεστό και με υψηλή ακτινοβολία περιβάλλον της Μεσογείου.
Έτσι, τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες ενισχύονται χαρακτηριστικά που μπορούν να βοηθούν στον περιορισμό των απωλειών νερού. Τέτοια είναι η αύξηση του πάχους του ελάσματος των φύλλων, η αύξηση του πάχους των κυτταρικών τοιχωμάτων της εφυμενίδας, η μείωση της στρώσης του σπογγώδους παρεγχύματος. Οι εποχικές αυτές διαφορές συνοδεύονται και από αλλαγές της ανατομίας των κρυπτών ως προς το βάθος τους και τον αριθμό των τριχών στο εσωτερικό και το εξωτερικό τους. Επίσης, κατά τους ζεστούς μήνες παρατηρήθηκαν διαφορές όσον αφορά στο μέγεθος και το βάθος των κρυπτών καθώς και στο μέγεθος και το μήκος των μη αδενωδών και αδενωδών τριχωμάτων, εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την απώλεια νερού. Η αρχιτεκτονική του φύλλου με την ύπαρξη των κρυπτών συμβάλλει στη στήριξη του φύλλου υποκαθιστώντας την ανάγκη για την ανάπτυξη σκληρεγχυματικού ιστού. Τα κύτταρα του μεσόφυλλου φαίνεται να συσσωρεύουν ελαιοσταγονίδια των οποίων ο αριθμός αυξάνεται κατά τους θερινούς μήνες. Τα αποτελέσματα των ιστοχημικών μεθόδων έδειξαν ότι τα τερπένια και οι τανίνες παράγονται κυρίως στις αδενώδεις τρίχες, ενώ οι φλαβόνες και φλαβανόλες στα αδενώδη και μη αδενώδη τριχώματα. Η παραγωγή των ενώσεων αυτών φαίνεται ότι συμβάλλει στην άμυνα του φύλλου έναντι των καταπονήσεων που προκύπτουν λόγω του μεσογειακού οικοσυστήματος και εξηγεί και την ευρεία χρήση του φυτού για φαρμακευτικούς σκοπούς.
Ιστορικά Στοιχεία:
Είναι βότανο γνωστό από την αρχαιότητα και ο Διοσκουρίδης το αποκαλούσε «Γνωτέρα». Τόσο αυτός όσο και άλλοι γιατροί συνιστούσαν τα φύλλα του φυτού κοπανισμένα με αλάτι με μορφή καταπλάσματος ως αντίδοτο σε δαγκώματα σκύλων. Τη χρησιμοποιούσαν ακόμα για την αντιμετώπιση των κονδυλωμάτων και των ελκών κάθε είδους και μορφής. Μετά τα μέσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χρησιμοποιούσαν το βότανο στην εμπειρική ιατρική.
Επίσης, θεωρείται άριστο ανθελμινθικό φάρμακο και ιδίως κατά των ασκαρίδων και των οξυούρων κατά των οποίων μάλιστα χρησιμοποιήθηκε και ο πυκνός χυμός του φυτού σε υπόθετα.
Στον μεσαίωνα το θεωρούσαν ακόμα ως ένα από τα καλύτερα φάρμακα για την επούλωση των πληγών. Ο Λεκλέρκ, ένας φυτοθεραπευτής, χρησιμοποίησε με επιτυχία το φυτό κατά των νευρώσεων, των νευρασθενειών και των ψυχώσεων (απαθικών καταστάσεων κ.α.) καθώς επίσης το χρησιμοποιούσαν και κατά της εμμηνοπαύσεως και κατά του κοκίτη. Η οσμή του φυτού είναι εξαιρετικά δυσάρεστη. Αυτός ήταν ο λόγος που ο μεγάλος βοτανολόγος Μπαουχίν το αποκαλούσε «foetidum» δηλαδή, δύσοσμο.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Το φυτό παρουσιάζει αντισπασμωδικές ιδιότητες και χορηγείται κυρίως στις περιπτώσεις κοκίτη των παιδιών και κατά των ψυχονευρώσεων.Τα κυριότερα συστατικά του είναι φλαβονικά γλυκοσίδια, χλωρογενικό οξύ, ίχνη αιθέριου ελαίου και διτερπενλακτόνες και δρα ως αντιλυσσικό αντιβακτηριακό, τονωτικό, στυπτικό, διουρητικό, εμμηναγωγό, αποχρεμπτικό, αντιοξειδωτικό και αντισπασμωδικό. Χρησιμοποιείται στην κατάθλιψη, την ανησυχία και την υστερία ενώ είναι κατάλληλο ίαμα για την ναυτία και τον εμετό, όταν το αίτιο εντοπίζεται στο νευρικό σύστημα και όχι στο στομάχι. Ανακουφίζει ακόμα και τους εμετούς της εγκυμοσύνης.
Στην ομοιοπαθητική χρησιμοποιείται για βήχα, αϋπνία και διαταραχές του νευρικού συστήματος. Μειώνει και τα επίπεδα της χοληστερίνης και καθαρίζει το αίμα ενώ ταυτόχρονα ανακουφίζει τον κνησμό από τσιμπήματα κουνουπιών. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται συνήθως τα φύλλα και οι ανθισμένες κορυφές του φυτού και για τις αντισπασμωδικές ιδιότητες χορηγείται κυρίως στις περιπτώσεις κοκίτη των παιδιών και κατά των ψυχονευρώσεων.
Η αντιμικροβιακή δράση του φυτου τεκμηριώθηκε από το Πανεπιστήμιο :Çanakkale, Çanakkale, Turkey
Οι αντιμικροβιακές, αντιοξειδωτικές, αντι-ιικές, και κυτταροτοξικές ιδιότητες του φυτού μελετήθηκαν και τεκμηριώθηκαν από τα Πανεπιστήμια:
Université du Droit et de la Santé Lille της Γαλλίας και Catholic University of Louvain, Wallonia, του Βελγίου.
Η μεγάλη περιεκτικότητα του φυτού σε φλαβονοειδή τεκμηριώθηκε από το Πανεπιστήμιο Near East University της Κύπρου . Τα φλαβονοειδή έχουν σπασμολυτικές, αντιαλλεργικές, διουρητικές και ανθελμινθικές δράσεις . Η συμβολή τους στην ανθρώπινη υγεία έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις ευεργετική, καθώς ενεργοποιούν ένζυμα τα οποία μειώνουν την πιθανότητα εμφάνισης συγκεκριμένων τύπων καρκίνου, καρδιακών παθήσεων και εκφυλιστικών παθήσεων που σχετίζονται με τη γήρανση.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Οι αποξηραμένοι κάλυκες του φυτού, όπου έχουν σχήμα που μοιάζει με χωνάκι τοποθετούνται ανά δύο, αφού πρώτα αφαιρέσουμε το σπόρο από τον ένα, και τους τοποθετούσαν ανεστραμμένους μέσα σε λάδι και τους άναβαν. Η φλόγα κρατούσε αναμμένη όλη τη νύχτα και δεν δημιουργούσε κάπνα.
Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδακτορικό : Ζαχάκη, Σοφία Δ.
Université du Droit et de la Santé Lille ,Γαλλία και Catholic University of Louvain, Βέλγιο
Αναρτήθηκε στις Fabaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αδυνάτισμα, Αιμορραγία, Αντι-ιικά, Αντισπασμωδικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιαλλεργικά, Αντιβακτηριακά, Αντιβηχικά, Αντικαρκινικά, Αντιλιθικά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Ανθελμινθικά, Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ, Δηλητηριάσεις, Δικοτυλήδονα, Επιληψία, Επούλωση πληγών, Ερπητας, Ελκη, Ελκη στομάχου, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, Καρδιά, Καρκίνος μαστού, Κατάθλιψη, Καθαρισμός αίματος, Κοκίτης, Κολικός νεφρού, Κονδυλώματα, ΜΠΛΕ, Νευρολογικές παθήσεις, Νεφρά, Ομοιοπαθητική, Πυελίτιδα, Τριγλυκερίδια, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Ταινία, Τονωτικά, Υπολιπιδαιμική δράση, Υδρωπικία, Φαρυγγίτιδα, Χοληστερόλη HDL, Lamiaceae, Papaveraceae, Plantaginaceae | 1 Comment »
Είναι φυτό πολυετές της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, ποώδες (το ύψος του κυμαίνεται από 10 έως 40 εκατοστά) και αυτοφυές. Είναι τριχωτό, γκρίζου χρώματος και αρωματικό. Φυτρώνει σε ακαλλιέργητους τόπους, ανάμεσα στους βράχους και σε σχισμές των τοίχων. Το συναντούμε κατά δέσμες, σε τόπους ανατολικούς, γιατί το φυτό αγαπά τον ήλιο και αναπτύσσεται μόνο σε ηλιόλουστα μέρη. Είναι σαν στάχυς περίπου θαμνώδες. Τα φύλλα του έχουν μήκος από 3 έως 8 χιλιοστά, σχήμα γραμμοειδές – λογχοειδές, μέχρι προμήκη, ακέραια, όχι μυτερά, με άκρες αναδιπλωμένες. Στεφάνη 5 χιλιοστών, πορφυρή. Άνθη κατά σπονδυλώματα με 4 έως 20 μικρά άνθη. Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα και επικονιάζονται από τα έντομα.
Οι βλαστοί ειναι πολλοί μαζί, ίσιοι, όρθιοι. Ο Κάλυκας ειναι λευκός τριχωτός. Η Στεφάνη ρόδινη.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Το Πολύκομπο χρησιμοποιείται ως καρύκευμα στη μαγειρική όπως η ρίγανη ή το θρούμπι.
Αρωματίζουμε με αυτό ξύδι και ελιές θρούμπες. Συνδυάζεται με ψητά κρέατα, όσπρια, μαρινάδες, σάλτσες, ομελέτες, άσπρα τυριά, σαλάτες, νερόβραστα χλωρά κουκιά και ωμά λαχανικά. Χρησιμοποιείται και σαν υποκατάστατο της αλμυρής γεύσης.
Ιστορικά στοιχεία:
Το Πολύκομπο ήταν γνωστό χάρη στις έντονες αρωματικές του ιδιότητες από την αρχαιότητα. Οι Διοσκουρίδης (το συνιστούσε κατά της υπερχλωρυδρίας και κρυολογημάτων), Αέτιος, Παύλος Αιγινήτης και μεταγενέστερα ο Νικόλαος Μυρεψός αποδίδουν στο φυτό ένα σωρό θεραπευτικές ιδιότητες και τα κείμενά τους συμφωνούν απόλυτα με τις χρήσεις που είχε το βότανο στη λαϊκή ιατρική τις τελευταίες δεκαετίες.
Στις αγροτικές περιοχές θεωρούσαν πως το Πολύκομπο έχει τις ίδιες περίπου θεραπευτικές ιδιότητες με το Θρούμπι (Satureia thymbra).
Οι λαϊκοί θεραπευτές το χρησιμοποιούσαν υπό μορφή ροφήματος κατά της υπερχλωρυδρίας (ξινίλες), τα έλκη του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, για τους εντερικούς σκώληκες, τη ναυτία των ταξιδιωτών, τη γρίπη, τη βρογχίτιδα και γενικά τα κρυολογήματα.
Οι Richards και Bush το συνιστούσαν κατά των ίδιων παθήσεων όπως και οι Castor Durannte (1602) και Lamery (1760). Το συνιστούσαν ακόμη ο μεν Castor Durante κατά των χολεριοειδών διαρροιών, όπως και κατά της ναυτίας των ταξιδιωτών, ο δε Lamery για τις ίδιες αρρώστιες που το αναφέρει ο Διοσκουρίδης και η λαϊκή παράδοση, χρησιμοποιώντας το σε πολλές συνταγές του, που αναγράφει στο φαρμακοτεχνικό σύγγραμμα του ή μόνο του σαν αφέψημα ή έγχυμα ή με άλλες δρόγες ή με σιρόπι. Κατά τον Μεσαίωνα το φυτό ήταν γνωστό με την ονομασία Τραγορίγανος και ειδικά κατά την περίοδο της Σχολής του Σαλέρνο διατηρούσε αυτή την ονομασία.
Παλιά το πουλούσαν οι γυρολόγοι γιατί το θεωρούσαν πολύτιμο βότανο για το στομάχι. Χρησιμοποιούσαν τους ανθοφόρους αποξηραμένους βλαστούς του φυτού. Η ονομασία Πολύκομπο , οφείλεται στο γεγονός ότι τα φύλλα του φυτού είναι στο μίσχο κατά αποστάσεις, εν είδη χάντρας ή κόμπου.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα αέρια μέρη του φυτού τα οποία συλλέγουμε κατά την άνθισή του, τον Ιούνιο και Ιούλιο. Ξηραίνεται στη σκιά. Οι σπόροι του φυτού ωριμάζουν από τον Αύγουστο μέχρι τον Σεπτέμβρι
Το υπέργειο τμήμα θεωρείται διουρητικό, λιθοδιαλυτικό και αντιυπερχλωρυδριακό. Στην Κρήτη, θεωρείται ιδιαίτερα αποτελεσματικό βότανο για τις πέτρες στα νεφρά και την ουροδόχο κύστη και σήμερα χρησιμοποιείται πολύ σε βοτανικά μείγματα ή μόνο του για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.
Το αφέψημα του φυτού χρησιμοποιείται κατά της ξινίλας του στομάχου, πεπτικών ελκών, εντερικών σκουληκιών, κρυολογήματα και ναυτία ταξιδιωτών.
Δρα ως ορεκτικό και βοηθά στη χώνεψη εξουδετερώνοντας τα αέρια. Αυξάνει την εφίδρωση και έχει αποχρεμπτική δράση.
Διεγείρει και τονώνει τον οργανισμό και ωφελεί σε ζάλη.
Είναι χρήσιμο σε διαταραχές του οργανισμού λόγω υπερβολικής ζέστης. Το συμπυκνωμένο αφέψημα του φυτού είναι καλό υπακτικό. Βοηθά σε πονόλαιμο και πονόδοντο.
Σε επίθεμα (με κοπανισμένο το φυτό) βοηθά εναντίον των τσιμπημάτων μέλισσας. Οι κομπρέσες από φύλλα είναι ωφέλιμες για πρηξίματα και ναυτία. Διεγείρει τη μήτρα και το νευρικό σύστημα.
Το έλαιο του φυτού χρησιμοποιείται σε εξωτερικές πληγές ως επουλωτικό. Λίγες σταγόνες από αυτό στο μπάνιο, μας τονώνει και αναζωογονεί την λειτουργία των γενετικών αδένων.
Το αφέψημα σε γαργάρες δρα επουλωτικά σε πληγές του λάρυγγα και του στόματος.
H αντιμυκοβακτηριδιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε μετά από σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου Balikesir της Τουρκίας για αυτό χρησιμοποιείται στην θεραπευτική αγωγή της φυματίωσης.
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά απο πειράματα του Πανεπιστημίου Mugla .
Η δράση του φυτού ενάντια στους ιούς των φυτών αποδείχθηκε μετά από πειράματα του University of Split, Croatia
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Είναι έντονα αρωματικό και μελισσοτροφικό φυτό.
Από αυτό λαμβάνεται αιθέριο έλαιο με απόσταξη από τα άνθη, φύλλα και κλαδιά και την καλύτερη ποιότητα την δίνουν τα αποξηραμένα φυτά. Το αιθέριο έλαιο περιέχει βερβενόλη 11,8%, θυμόλη 10,8%, οξείδιο καρυοφυλίνης, βορνεόλη 9,3% και μυρτενάλη 7,1%.
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Βήχας, Γαστρεντερικό σύστημα, Δυσπεψία, Διεγερτικά, Δικοτυλήδονα, Επούλωση πληγών, Ελκη, Κρυολόγημα, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, Κολικός νεφρού, ΛΕΥΚΟ, Λαρυγγοτραχείτιδα, Μελισσοκομικό, Πεπτικό σύστημα, Πονόδοντος, Πονόλαιμος, Στομάχι, Στοματίτιδα, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Τονωτικά, Φυματίωση, Φαρυγγίτιδα, Lamiaceae | Με ετικέτα Κυπαρισσάκι, Μικρομέρια η ιουλιανή, Πολύκομπο, Τραγορίγανος, Micromeria juliana | Leave a Comment »
Πρόκειται για πολυετή πόα της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας (Αριοχώρι – Κόλυμπος) η οποία μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 50 εκ. έχει αντίθετα, ωοειδή-λογχοειδή, πριονωτά φύλλα, χνουδωτά στην κάτω επιφάνεια και ροδόχροα ή λευκά άνθη με ευχάριστο άρωμα, τα οποία σχηματίζουν επάκριους στάχεις. Ανθίζει από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο. Φυτρώνει σε υγρούς τόπους, κατά μήκος της όχθης του ποταμού Άρι και σε πηγές.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Οι αντιοξειδωτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες του φυτού οφείλονται στα σπάνια τερπένια που περιέχει που ήδη από το 1956 είχαν ανακαλυφθεί από το Denver Research Center, του Πανεπιστημίου του Denver.
Οι αναλγητικές ιδιότητες του φυτού μελετήθηκαν από το Bulletin of the Agricultural Chemical Society of Japan και το Πανεπιστήμιο Federal da Paraíba της Βραζιλίας
Η αγγειοχαλαρωτική δραστηριότητα του φυτού τεκμηριώθηκε από το Πανεπιστήμιο Federal da Paraíba, João Pessoa της Βραζιλίας.
Οι αντικαρκινικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά από σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου Federal University of Pelotas, της Βραζιλίας.
Χημικές αναλύσεις Κρατικού Φορέα αξιολόγησαν το απόσταγμα αγριοδυόσμου (της ορεινής Βλάστης) ως το ισχυρότερο σε θεραπευτικές-καταπραϋντικές ιδιότητες, μεταξύ πολλών άλλων φυσικών προϊόντων μας.
Άλλες επιστημονικές μελέτες (βλ. Βύρων Σκουμπρής) αναφέρουν ότι η οικογένεια του εν λόγω φυτού έχει «ευστόμαχες, αντισπασμωδικές και αντικεφαλαλγικές ιδιότητες».
KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA
Στην πρακτική χρήση, το φυτό αυτό αποδεικνύεται ως ένα από τα πλέον αποτελεσματικά φυσικά βότανα για ανακούφιση από πονοκεφάλους και ημικρανίες, για εισπνοές και εντριβές στους κροτάφους στη νωπή μορφή του.
Federal University of Pelotas, Pelotas, Rio Grande del Sul, Brazil
The Ohio Oil Company, Denver Research Center, University of Denver
Bulletin of the Agricultural Chemical Society of Japan
Universidade Federal da Paraíba,Brazil
Universidade Federal da Paraíba, João Pessoa, PB, Brasil
gev.gr
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αρτηριοσκλήρωση, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγχολυτικά, Αγγειοδιασταλτικά, Αντισπασμωδικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντικαρκινικά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Δικοτυλήδονα, Ηρεμιστικά, Κρυολόγημα, Κυκλοφορικό σύστημα, Καρκίνος οισοφάγου, Καρκινική θεραπεία, Κατασταλτικά, ΛΕΥΚΟ, Πεπτικό σύστημα, Στομάχι, Συνάχι, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Τονωτικά, Lamiaceae | Leave a Comment »
muscari comosum, Μούσκαρι το εύοσμον Αρχαία Θουρία ,’Αμφεια, Μπουφόραχη 19 Απρίλη 2016
Είναι μονοκοτυλήδονα πολυετής βολβώδης πόα της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, με χοντρό ροζ-κοκκινωπό βολβό.
Στη βάση του φυτού υπάρχουν 3 -7 παράρριζα φύλλα με φάρδος μέχρι 20 χιλιοστά, γραμμοειδή.
Ο όρθιος, σαρκώδης ανθοφόρος βλαστός που φτάνει σε ύψος 20-50 εκατοστά φέρει άνθη που έχουν μωβ, βαθύ μπλε χρώμα, διαταγμένα σε ταξιανθία βότρυ, κρεμαστά και πυκνά, ανθίζουν από Φεβρουάριο – Μάιο είναι ερμαφρόδιτα (έχουν και αρσενικά και θηλυκά όργανα) και γονιμοποιούνται από έντομα.
Τα γόνιμα άνθη βρίσκονται στο κάτω μέρος σε σχήμα καμπάνας, με πιο ανοιχτόχρωμο λοβούς. Οι καρποί είναι τριγωνικές κάψες που περιέχουν πολλά μικρά σπέρματα.
Θεωρείται ιδιαίτερα μελισσοκομικό φυτό.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Κρήτη θεωρείται πραγματική λιχουδιά και συλλέγονται σε άγρια κατάσταση. Τα άνθη και οι βλαστοί τρώγονται τσιγαριστά σε ομελέτες.
Οι βολβοί χαράζονται στη βάση τους και βράζονται, το λιγότερο τρεις φορές, για να ξεπικρίσουν. Όταν μαλακώσουν τους τοποθετούμε σε βάζο που συμπληρώνεται με ξύδι και νερό. Διατηρούνται στο ψυγείο για μικρό χρονικό διάστημα, σερβίρονται με λάδι και ξύδι ως σαλάτα παγωμένη. Συνοδεύουν θαυμάσια όσπρια και κρέατα.
Πολλές συνταγές υπάρχουν στο magirema. Στις παραδοσιακές συνταγές της Κατίνας από το Βασιλίτσι της Μεσσηνίας υπάρχει και η συνταγή βολβοί στιφάδο.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Ο βολβός είναι διουρητικός, τονωτικός και ορεκτικός, μειώνει τη χοληστερίνη, είναι πλούσιος σε βλέννες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κατάπλασμα για κοκκίνισμα του δέρματος, πρηξίματα, στραμπουλήγματα και ρευματισμούς.
Είναι ωφέλιμοι για τους εξασθενημένους οργανισμούς, δίνουν όρεξη στους φυματικούς και τους ραχιτικούς και θεραπεύουν φλεγμονές του συκωτιού.
Σε σχετικές μελέτες των Πανεπιστημίων Presidency College, West Bengal, India και
Department of Botany, Charuchandra College, Kolkata διαπιστωθικαν οι χρήσεις των φύλλων του φυτού για την αντιμετώοιση της «Snakebite» αρρώστιας που επακολουθεί μετά το δάγκωμα του φιδιού.
Presidency College, West Bengal, India – Charuchandra College, Kolkata
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ, ΜΠΛΕ, Μελισσοκομικό, Μονοκοτυλήδονα, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Liliaceae | Με ετικέτα Άγριος Βολβός, Μούσκαρι, Σταφυλουάκινθος, Muscari commutatum | Leave a Comment »
Coriandrum sativum, Αρχαία Θουρία, Άρις, 15 Απρίλη 2016
Το φυτό Κορίανδρον το ήμερον (Coriandrum sativum), επίσης γνωστό ως Κορίανδρος, Κόλιαντρο, κορίαντρος, κόλιαντρος, κολίανδρος, κοριός ή κουτβαράς, Κινέζικος μαϊντανός ή dhania, είναι ένα ετήσιο φυτό-βότανο της περιοχής της Αρχαίας Θουρίας. Ανήκει στην οικογένεια των Απιίδων (συν. Σκιαδοφόρων) (Apiaceae). Είναι ένα μαλακό φυτό που φτάνει σε ύψος έως τα 50 εκ. . Τα φύλλα του είναι μεταβλητά στο σχήμα, με φαρδιούς λοβούς στη βάση του φυτού και λεπτούς και φτερωτούς ψηλότερα στους ανθοφόρους βλαστούς. Τα άνθη είναι διατεταγμένα σε μικρά σκιάδια, λευκά ή πολύ απαλό ροζ, ασύμμετρα, με τα πέταλα να δείχνουν μακριά από το κέντρο των σκιαδίων μακρύτερα (5-6 χιλιοστά ή 0,20 έως 0,24 ίντσες) από εκείνα που δείχνουν προς αυτό (μόνο 1-3 χιλιοστά ή 0,039-0,118 ίντσες) μήκος. Ο καρπός είναι ένα σφαιρικό, ξηρό σχιζοκάρπιο με διάμετρο 3-5 χιλιοστά (0,12 έως 0,20 ίντσες). Αν και μερικές φορές τρώγονται μόνοι τους, οι σπόροι, συχνά χρησιμοποιούνται ως καρύκευμα ή ως ένα πρόσθετο συστατικό σε άλλα τρόφιμα.
Πρώτα βεβαιώνεται στα αγγλικά, κατά τα τέλη του δέκατου τέταρτου αιώνα, η λέξη «κόλιαντρο» προέρχεται από την παλαιά γαλλική: coriandre, η οποία προέρχεται από το Λατινικό: coriandrum, με τη σειρά του από το αρχαίο ελληνικό: κορίαννον. Η αρχαιότερη μορφή της λέξης πιστοποιείται στα Μυκηναϊκά Ελληνικά ‘ko-ri-ja-da-na'[5] (γραμμένη σε συλλαβική γραφή Γραμμική Β, ανακατασκευάστηκε ως ‘koriadnon’), παρόμοιο με το όνομα της κόρης του Μίνωα Αριάδνης, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε σε ‘koriannon’ ή ‘koriandron’.
ΕΓΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Όλα τα μέρη του φυτού είναι βρώσιμα, αλλά τα φρέσκα φύλλα και οι αποξηραμένοι σπόροι είναι τα μέρη τα οποία πιο παραδοσιακά χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα.
Άνθη του Κορίανδρου του ήμερου Coriandrum sativum.
Ωμά φύλλα κορίανδρου (κόλιαντρου).
Coriandrum sativum, Αρχαία Θουρία, Άρις, 15 Απρίλη 2016
Διατροφική αξία 100 g (3.5 oz)
Ενέργεια (Energy) 95 kJΘερμίδες (Calories) 23 kcal
Υδατάνθρακες (Carbohydrates) 3,67 g
Σάκχαρα (Sugars) 0,87 g
Φυτικές ίνες (Fiber crop) 2,8 g
Λιπαρά (Fat) 0,52 g
Πρωτεΐνες (Proteins) 2,13 g
Βιταμίνες (Vitamins)
Βιταμίνη Α ισοδ. (Vitamin A) equiv. 337 mg (42%)
βήτα-καροτένιο (beta-carotene) 3930 mg (36%)
λουτεΐνη ζεαξανθίνη (lutein zeaxanthin) 865 mg
Θειαμίνη (Β1) (Thiamin B1) 0,067 mg (6%)
Ριβοφλαβίνη (Β2) (Riboflavin B2) 0,162 mg (14%)
Νιασίνη (Β3) (Niacin B3) 1,114 mg (7%)
Παντοθενικό οξύ (Β5) (Pantothenic acid B5) 0,57 mg (11%)
Βιταμίνη Β6 (Vitamin B6) 0,149 mg (11%)
Φυλλικό οξύ (Β9) (Folic Acid B9) 62 mg (16%)
Βιταμίνη C (Vitamin C) 27 mg (33%)
Βιταμίνη E (Vitamin E) 2,5 mg (17%)
Βιταμίνη K (Vitamin K) 310 μg (295%)
Ίχνη μετάλλων (Trace metals)
Ασβέστιο (Calcium) 67 mg (7%)
Σίδηρος (Iron) 1,77 mg (14%)
Μαγνήσιο (Magnesium) 26 mg (7%)
Μαγγάνιο (Manganese) 0,426 mg (20%)
Φωσφόρος (Phosphorus) 48 mg (7%)
Κάλιο (Potassium) 521 mg (11%)
Νάτριο (Sodium) 46 mg (3%)
Ψευδάργυρος (Zinc) 0,5 mg (5%)
Άλλα συστατικά (Other constituents)
Νερό (Water) 92,21 g
Ο κορίανδρος όπως και πολλά μπαχαρικά, περιέχει φυτοχημικά που μπορούν να καθυστερήσουν ή να αποτρέψουν την αλλοίωση των τροφίμων που καρυκεύονται με αυτό το μπαχαρικό.Οι σπόροι του κόλιαντρου, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως συστατικό του μπαχαράτ.
Τα φύλλα έχουν διαφορετική γεύση από τους σπόρους, με χροιά εσπεριδοειδούς. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι βιώνουν μια δυσάρεστη γεύση σαπουνιού ή μια δυσοσμία και αποφεύγουν τα φύλλα.Τα κομμένα φύλλα του κόλιανδρου είναι μια γαρνιτούρα στα Ινδικά πιάτα, όπως το dal (ξηρό όσπριο (φακή, μπιζέλι ή ποικίλα είδη φασολιού) τα οποία έχουν χωρίσει). Καθώς η θερμότητα μειώνει τη γεύση τους, τα φύλλα του κόλιανδρου χρησιμοποιούνται συχνά ωμά ή προστίθενται στο πιάτο αμέσως πριν από το σερβίρισμα. Στις συνταγές της Ινδίας και της Κεντρικής Ασίας, τα φύλλα από κόλιανδρο, χρησιμοποιούνται σε μεγάλες ποσότητες και ψήνονται έως ότου μειωθεί η γεύση τους. Τα φύλλα χαλάνε γρήγορα όταν αφαιρούνται από το φυτό και χάνουν το άρωμά τους, όταν αποξηρανθούν ή καταψυχθούν.
Οι ξηροί καρποί είναι γνωστοί ως σπόροι κόλιαντρου. Στην Ινδική κουζίνα καλούνται dhania.
Οι ψημένοι σπόροι κόλιανδρου, που ονομάζονται dhana dal, τρώγονται ως σνακ. Είναι το κύριο συστατικό των δύο πιάτων στη νότια Ινδία: του sambhar (βραστό πιάτο με βάση τις φακές) και του rasam (σούπα της Νότιας Ινδίας, που παρασκευάζεται παραδοσιακά, χρησιμοποιώντας ως βάση, χυμό ταμαρίνδου (οξυφοίνιξ)).
Η φυλή των ερυθρόδερμων Ζούνι, το έχουν προσαρμόσει στη κουζίνα τους, αναμιγνύοντας τη σκόνη των σπόρων με το chile, χρησιμοποιώντας το ως καρύκευμα με το κρέας και τρώγοντας τα φύλλα ως σαλάτα.
Σπόροι κόλιανδρου χρησιμοποιούνται στη ζυθοποιία, σε ορισμένες μορφές μπύρας, ιδιαίτερα ορισμένες βελγικές μπύρες σιταριού. Σπόροι κόλιανδρου χρησιμοποιούνται με φλούδα πορτοκαλιού, για να προστεθεί μια νότα εσπεριδοειδούς.
Οι ρίζες του κορίανδρου έχουν μια βαθύτερη, πιο έντονη γεύση απ’ό,τι τα φύλλα. Χρησιμοποιούνται σε μια ποικιλία από Ασιατικές κουζίνες. Χρησιμοποιούνται συνήθως σε πιάτα της Ταϊλάνδης, μεταξύ των οποίων σούπες και πάστες κάρυ.
Το φυτό μπορεί να έχει ναρκωτική επίδραση εάν καταναλώνονται σε πολύ μεγάλες ποσότητες. Σε σκόνη κόλιανδρου και το λάδι μπορεί να προκαλέσει αλλεργικές αντιδράσεις και φωτοευαισθησία.
Ιστορία
Ο κορίανδρος φύεται σε μια ευρεία περιοχή της Εγγύς Ανατολής και της νότιας Ευρώπης, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να καθοριστεί ακριβώς πού το φυτό αυτοφύεται και πού έχει εγκατασταθεί πρόσφατα. Δεκαπέντε αφυδατωμένα mericarps βρέθηκαν στο Προ-κεραμικό Νεολιθικό Β επίπεδο του Nahal Hemar Σπήλαιο στο Ισραήλ, το οποίο μπορεί να είναι το αρχαιότερο αρχαιολογικό εύρημα κόλιανδρου. Περίπου μισό λίτρο mericarps βρέθηκαν στον τάφο του Τουταγχαμών και επειδή αυτό το φυτό δεν είναι αυτοφυές στην Αίγυπτο, οι Zohary και Hopf ερμηνεύουν το εύρημα ως απόδειξη ότι ο κόλιανδρος καλλιεργείτο από τους αρχαίους Αιγυπτίους.
Ο κορίανδρος φαίνεται ότι έχει καλλιεργηθεί στην Ελλάδα τουλάχιστον από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ.. Ένα από τα Γραμμικής Β δισκία, που ανακτήθηκε από την Πύλο αναφέρεται στα είδη που καλλιεργούνται για την παραγωγή αρωμάτων και φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε σε δύο μορφές: ως καρύκευμα για τους σπόρους του και ως βότανο για την γεύση των φύλλων του. Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα από την ίδια περίοδο: οι μεγάλες ποσότητες των ειδών που προέρχονται από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού στο στρώμα των Σιταγρών στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης θα μπορούσε να δείξει την καλλιέργεια του είδους εκείνη την εποχή.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Ο Κορίανδρος είναι μια ευρέως χρησιμοποιούμενο θεραπευτικό μέσο και εκτιμάται ιδιαίτερα για την επίδρασή του στο πεπτικό σύστημα, την αντιμετώπιση των μετεωρισμών, την διάρροια και τους κολικούς . Εξουδετερώνει τους σπασμούς στο έντερο και τις συνέπειες της νευρικής έντασης. Οι σπόροι του είναι αρωματικοί, διαλυτικοί, αποχρεμπτικοί, ναρκωτικοί, διεγερτικοί και στομαχικοί. Πιο συχνά χρησιμοποιείται με ενεργό καθαρτικά, προκειμένου να αποκρύψουν τη γεύση τους και την καταπολέμηση της τάσης τους να προκαλούν γκρίνια και δυσφορία.
Το μάσημα των σπόρων εξουδετερλωνει την δυσάρεστη μυρωδιά του σκόρδου. Εξωτερικά οι σπόροι έχουν χρησιμοποιηθεί ως λοσιόν ή ως κατάπλασμα για τη θεραπεία ρευματικών πόνων . Το αιθέριο έλαιο χρησιμοποιείται στην αρωματοθεραπεία. Λέξη-κλειδί του είναι «διεγερτικό της όρεξης». Η Γερμανική Επιτροπή Ε εγκρίνει το Coriandrum sativum (κορίανδρου – dhania) για την δυσπεψία και την απώλεια της όρεξης.
Οι αγχολυτικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από σχετικες μελέτες του University of Medical Sciences, Shiraz, Iran
Οι αντιβακτηριακές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από σχετικές έρευνες τριών ιταλικών Πανεπιστημίων: Università di Napoli “Federico II”, Università degli Studi della Basilicata, Potenza.
Οι αντιμικροβιακές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν με σχετικά πειράματα του Kahramanmaraß St Ümam University, TURKEY’
Οι αντιοξειδωτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από το University of British Columbia, Vancouver, Canada
Η ανθελμινθική δραστικότητατου φυτού τεκμηριώθηκε μετά από πειράματα του Addis Ababa University, Ethiopia
Η υπολιπιδαιμική δράση του φυτού τεκμηριώθηκε από το International Institute of Biotechnology and Toxicology,Padappai , India
Η απελευθέρωση ινσουλίνης και η ενεργότητα σαν παραδοσιακού αντιδιαβητικού φυτού τεκμηριώθηκαν από το University of Ulster, Coleraine, UK
University of Ulster, Coleraine, BT52 1SA, UK
Addis Ababa University, Faculty of Science, Department of Biology, Ethiopia
University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada
Kahramanmaraß St Ümam University, Kahramanmaraß – TURKEY
Università di Napoli “Federico II”, Napoli, Italy
Department of Pharmacology, University of Medical Sciences, Shiraz, Iran
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
International Institute of Biotechnology and Toxicology,Padappai , India
Αναρτήθηκε στις Apiaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγχολυτικά, Αντιβακτηριακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Ανθελμινθικά, Γαστρεντερικό σύστημα, Δυσπεψία, Δυσεντερία, Διάρροια, Δικοτυλήδονα, Κολικός νεφρού, ΛΕΥΚΟ, Ρευματισμοί, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Υπολιπιδαιμική δράση | Με ετικέτα Άρις, φαρμακευτικά φυτά, Αριοχώρι, Βότανα, αρχαία Θουρία | 1 Comment »
Conium maculatum κώνειο, Αρχαία Θουρία, Σουρεύλι, Άμφεια 20 Απρίλη 2015
Ποώδες φυτό ιδιαίτερα φαρμακευτικό και δηλητηριώδες της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναικής Άνθειας, λείο σχεδόν χωρίς τρίχες, μεγάλο, με ύψος από 50cm έως 2,5m, μονοετές ή διετές.
Ο βλαστός είναι ισχυρός, ορθός, διακλαδιζόμενος, συνήθως με ερυθροκαστανές κηλίδες προς το κάτω μέρος, κούφιος εσωτερικά, γραμμωτός κατά μήκος εξωτερικά.
Τα φύλλα του είναι έμμισχα, αντίθετα, τα κατώτερα μεγάλα μέχρι 50x40cm με το περίγραμμα τους τριγωνικό, σύνθετα, 2-4 φορές πτεροειδή, μαλακά, χωρίς τρίχες Με τμήματα λογχοειδή έως δελτοειδή, πτεροσχιδή, χνουδωτά.
Φύλλα περιβλήματος: μόνιμα βράκτεια, βραχέα κατανεύοντα 0-5-6 στενά τριγωνικά έως ωοειδή-λογχοειδή φύλλα, με άκρα που γυρνούν προς τα κάτω, ξηρής μεμβρανώδους υφής.
Περιβλημάτιο εκ 3-6 φυλλαρίων, μονόπλευρα προς το έξω μέρος του μερικού σκιαδίου που φαρδαίνουν και συμφύονται στην βάση.
Ταξιανθίες σύνθετα σκιάδια, με 10-20 ακτίνες, στην άκρη και σε μασχάλες του βλαστού, με άνθη μικρά, λευκά χωρίς σέπαλα, που αναπτύσσονται συνήθως τον δεύτερο χρόνο.
Πέταλα αντωοειδή, με κορυφή κυρτή προς τον άξονα.
Στύλοι βραχείς, παχείς, διεστώτες
Καρπός τεφροπράσινος, διαχαίνιο, ωοειδής, υποσφαιρικός σχεδόν σφαιρικός, πεπιεσμένος εκ των πλαγίων 2,5-3,5 mm,που διασπώνται σε δύο τεμάχια, με μεριστοκάρπια που είναι ωοειδή και φέρουν ανάγλυφες πλευρές κυματοειδείς επαλξωτές
Η ρίζα είναι διακλαδιζόμενη.
Το φυτό έχει βαριά και δυσάρεστη οσμή που γίνεται εντονότερη με την σύνθλιψη των φύλλων των βλαστών και των καρπών. Οσμή σαν από ούρα ποντικών.
Η γεύση των καρπών είναι πικρή και προκαλεί ναυτία.
Η ξηρά πόα είναι απαλή και υγροσκοπική, διαχέει οσμή αηδή και ναρκώδη, ιδιαίτερα όταν τριφτεί. Όταν την μασήσουμε έχει γεύση πικρή. Εάν δεν είναι μαύρη μπορεί να χρησιμοποιηθεί . Όταν σε ξερή δρόγα στάξουμε διάλυμα καυστικού νατρίου αναδίδει ζωηρή οσμή κώνειου και αμμωνίας.
Οι καρποί του φυτού βρίσκονται στα άκρα των σκιαδίων ανά δύο μεριστοκάρπια, που κακώς μερικές φορές ονομάζονται σπέρματα, διότι πρόκειται για αχαίνια, δηλαδή καρποί που δεν ανοίγουν.
Κάθε μεριστοκάρπιο μετά από εγκάρσια τομή έχει μία πεντάγωνη δομή. Στις κορυφές του πενταγώνου αντιστοιχούν οι αιχμές του μεριστοκάρπιου όπου ευρίσκονται οι ηθμαγγειώδεις δέσμες που μεταφέρουν τους χυμούς. Μεταξύ κάθε αιχμής σχηματίζεται μία μικρή κοιλάδα.
Στον καρπό του κώνειου δεν υπάρχουν εκκριματοφόροι αγωγοί ούτε αιθέριο έλαιο αλλά μία στιβάδα σκληρεγχυματική με ειδικά κύτταρα με παχύνσεις σαν πέταλο αλόγου όπου ευρίσκεται η κωνειίνη.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
Γνωστό από πολύ παλιά, φημολογείται ότι χρησιμοποιήθηκε πριν από τους ιστορικούς χρόνους για την θανάτωση των γερόντων των ανικάνων προς εργασία, των αναπήρων και των αρρώστων Κείων (νήσος Κέα = Τζιά).
Το κώνειο της Αττικής και ιδιαίτερα των Μεγάρων θεωρείτο δραστικότερο. Επίσης προτιμούσαν το φυόμενο σε μέρη ψυχρά και σκιερά όπως αυτό της Λούσσης πλησίον της Μαντινείας.
Ο Άτταλος ο Γ’ βασιλεύς της Περγάμου καλλιεργούσε το κώνειο μαζί με πολλά άλλα δηλητηριώδη φυτά στον κήπο του. Στην Αθήνα χρησιμοποιείτο γιά τις ναρκωτικές του ιδιότητες από τους ιεροφάντες, ως αναφροδισιακό.
Ο Ιπποκράτης σε πολλά σημεία των συγγραμμάτων του αναφέρει το σπέρμα του κώνειου ως ναρκωτικό, σε καταπλάσματα, υπόθετα και υποκαπνισμούς.
Τον 3ον π.Χ. αιώνα ο Νίκανδρος το περιγράφει ως εξής στα «Αλεξιφάρμακα»: το δηλητήριο φέρνει σκοτεινή νύκτα «σκοτόεσσαν νύκτα», οι άνθρωποι παραλύουν και έρπουν στα χέρια, η αναπνοή τους πιάνεται καθώς φράζει ο λαιμός, τα άκρα παγώνουν και τέλος η ψυχή τους πηγαίνει στον άλλο κόσμο από έλλειψη αέρα λόγω παράλυση της αναπνοής.
Με κώνειο θανατώθηκε και ο μέγας φιλόσοφος Σωκράτης.
Ο Πλάτων στον Φαίδωνα μας δίνει με λαμπρό τρόπο την εικόνα της δηλητηριάσεως.
«Όταν ένοιωσε ο Σωκράτης να βαραίνουν τα σκέλη του ξάπλωσε, στη πλάτη. Έτσι του σύστησε ο δήμιος. Συγχρόνως αγγίζοντας τον, αφού πέρασε λίγος χρόνος, παρατηρούσε τα πέλματα και τα σκέλη. Κατόπιν πίεσε δυνατά το πόδι και τον ρώτησε αν αισθάνεται. Ό δε ουκ Εύη. (Είχε ήδη αρχίσει η νέκρωση των αισθητικών νεύρων από την περιφέρεια) και μετά από αυτό πίεσε πάλι, τις κνήμες και αφού ξαναήρθε μας έδειχνε ότι παγώνει και παραλύει. Τον άγγιξε και είπε ότι όταν φθάσει (η παράλυση ) στην καρδιά τότε θα πεθάνει. Ήδη σχεδόν το πάγωμα είχε φθάσει στο επιγάστριο. Ξεσκεπάστηκε, γιατί ήταν σκεπασμένος και είπε αυτό που ήταν τα τελευταία λόγια «ώ, Κρίτων, τω Ασκληπιώ οφείλομεν αλετρυόνα απόδοτε και μη αμελήσετε.» Έτσι θα γίνουν είπε ο Κρίτων. Μήπως θέλεις κάτι άλλο να μας πεις, τον ρώτησε. Αλλά ο Σωκράτης δεν απάντησε τίποτα…. και τα όμματα έστησεν. Ιδών δε ο Κρίτων συνέλαβε το στόμα και τους οφθαλμούς.
Ο Αριστοφάνης στους «Βάτραχους» στιχ. 186 την ψύξη των άκρων παρομοιάζει με χιόνι.
Ο Θεόφραστος γράφει πως εκχύλισμα από τη ρίζα του κώνειου είναι το ισχυρότερο δηλητήριο και η απαλλαγή (δηλ. ο θάνατος) είναι εύκολη ακόμα και αν δοθεί μικρό καταπότιο. Ο ίδιος επισημαίνει και την συνέργεια με την μήκωνα την υπνοφόρο σε ένα ταχύ και ανώδυνο θάνατο, με μικρή σε όγκο ποσότητα φαρμάκου, παρατήρηση που αποδίδει στον βοτανικό Θρασύα, του 5ουπ.Χ αιώνα εκ Μαντινείας «ραδίαν ποιείν και άπονον την επόλυσιν τοις οποίς χρώμενος κωνείου τε και μήκωνος και ετέρων τοιούτων ώστε εύογκον είναι και μικρόν όσον δραχμής ολκήν».
Ο Διοσκουρίδης αναφέρει: «Το κώνειο όταν το πιείς προκαλεί σκοτοδίνες και θαμπώματα, ώστε να μη βλέπει κανείς ούτε λίγο, λόξιγκα και παράκρουση του νου και πάγωμα των άκρων. Στο τέλος παθαίνουν ασφυξία με σπασμούς καθώς σταματά ο αέρας στην τραχεία. Αρχικά λοιπόν, όπως και στα υπόλοιπα, θα το αποβάλλουμε με τους εμέτους, έπειτα αφού χρησιμοποιήσουμε καθαρτικό θα αποβάλλουμε αυτό που έχει διολισθήσει στα έντερα και τότε φτάνουμε στην πόση ανέρωτου κρασιού, σαν το καλλίτερο βοηθητικό μέσο, αφήνοντας ενδιάμεσα διαστήματα κατά τα οποία βοηθάει θα δοθεί για πόση, το γαϊδουρίσιο γάλα ή η αψιθιά μαζί με πιπέρι, κρασί και καστόριο. Επίσης ο απήγανος και ο δυόσμος μαζί με κρασί ή μία δραχμή καρδάμωμο ή στύρακα ή πιπέρι μαζί με σπόρο τσουκνίδας και κρασί ή τα φύλλα της δάφνης. Εξίσου και το γαλάκτωμα του σίλφιου με λάδι ή γλυκό κρασί. Και το γλυκό κρασί αν πίνεται σκέτο σε μεγάλη ποσότητα ενδείκνυνται αρκετά.»
Ο Διοσκουρίδης αναφέρει για τις θεραπευτικές ενδείξεις του κωνείου. Γράφει λοιπόν ότι, αφού ξηρανθεί έχει πολλές χρήσεις αναμειγνυόμενο για παυσίπονα κολλύρια , το εκχύλισμα του αν χρησιμοποιηθεί σε κατάπλασμα βοηθάει στον έρπητα και το ερυσίπελας. Βοηθάει επίσης αυτούς που παθαίνουν ονειρώξεις, ενώ αν το κατάπλασμα τοποθετηθεί στα γεννητικά όργανα περιορίζει την επιθυμία. Το κώνειο σταματά το γάλα στους μαστούς, περιορίζει την ανάπτυξη των μαστών στις κοπέλες, ενώ στα αγόρια προκαλεί ατροφία των όρχεων « ..μαστούς τε εν παρθενία κωλύει αυξάνεσθαι και διδύμοις ατρόφοις ποιεί επί παίδων»
Ο Γαληνός αναφέρει το κώνειο σε πολλά σημεία, το συγκαταλέγει δε στα ψυχρά δηλητήρια, τα φονεύοντα δια καταψύξεως της καρδιάς (ΧΙ,596). Μνημονεύει δε «γραία Αθηναίαν η οποία από ελαχίστης δόσεως αρξαμένη ειθίσθη τω φαρμάκω» (ΧΙ, 601)
Ο Πλίνιος (ΧΧV,55) περιγράφων το φυτό σημειώνει το δηλητηριώδες του σπέρματος. Και ο Κέλσος αναφέρει το φυτό ως δηλητήριο και ως αντίδοτο αυτού αναφέρει άφθονο άκρατο οίνο μετά πηγάνου (απήγανου) και κένωση του στομάχου δι’ εμέτου.(V, 27,12).
Ο Σκριβώνιος Λάργος (κεφ.179) περιγράφων τα συμπτώματα της δηλητηριάσεως, συνιστά καθαρτικά κλύσματα και γάλα όνου.
Πρώτος στη Ελλάδα που ήπιε το κώνειο αναφέρεται ο στρατηγός και πολιτικός Θηραμένης, κατά την εποχή των 30 τυράννων, όταν καταδικάστηκε σε θάνατο (404 π.Χ). Ο Θηραμένης ήταν από την Κέα και ήπιε με θάρρος το δηλητήριο. Όταν έχυσε τις τελευταίες σταγόνες κατά γης είπε ότι ήσαν για τον αντίπαλο του Κριτία. Οι λέξεις του ήταν προφητικές, γιατί πράγματι μετ’ ολίγον φονεύθηκε ο αντίπαλος του και καταλύθηκε η τυραννία των τριάκοντα.
Δεύτερος θανατωθείς αναφέρεται ο Πολέμαρχος, χωρίς μάλιστα να γνωσθεί η αιτία της καταδίκης του, καθώς αναφέρει ο Λυσίας (κατα Ερατοσθ.Χ1,5).
Παρότι η δηλητηριώδης δύναμι του κωνείου ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων, η χρήση του για την θανάτωση των καταδίκων εισήχθη το 404-403 πΧ. επί 30 τυράννων. Έτσι ο τρόπος του θανάτου κατέστη «πάτριον έθος» (πατροπαράδοτη τακτική) το δε φυτόν μυσαρόν (Πλίνιος ΧΧV,13)
Προς θανάτωση χρησιμοποιούσαν τον οπόν τον λαμβανόμενον δι’εκθλίψεως των σπερμάτων, κυρίως, διότι περιείχε το μεγαλύτερο ποσοστό δραστικής ουσίας (1% κωνειίνη) ενώ ο οπός των βλαστών και των ριζών 0,5%. Η δόση ήταν καθορισμένη και γνωστή στον δήμιο. Συνήθως η δόση ήταν μία ολκή 4,5g. περίπου.
Συχνά όμως αναγκαζόταν να χορηγούν και δεύτερη και τρίτη δόση. Αυτό συμπεραίνεται από τους λόγους του δεσμοφύλακα προς τον Σωκράτη. Αυτός συνιστά προς τον κατάδικο να μην ομιλεί πολύ ζωηρά για να μην θερμανθεί και χρειασθεί να πιει διπλή ή τριπλή δόση. Με κώνειο θανατώθηκαν επίσης ο Φωκίων (318 π.Χ) και 4 πολιτικοί του φίλοι, τότε ο δήμιος αρνιόταν να παρασκευάσει την δόση του Φωκίωνα αν δεν ελάμβανε 12 αττικάς δραχμάς, την τιμήν της μίας δόσης. Τότε κάποιος από τους παριστάμενους φίλους έδωσε τα χρήματα παρατηρήσας με πικρία ότι «οι Αθηναίοι ουδέ δωρεάν να αποθάνει επιτρέπωσι αυτώ». Στην πραγματικότητα όμως το φάρμακο χορηγείτο δωρεάν στους καταδίκους, απλώς στην συγκεκριμένη περίπτωση ο δήμιος αρνιόταν με δικά του έξοδα, να πάει στην αγορά να πάρει το κώνειον.
Θανατοθέντες με κώνειο αναφέρονται ο ρήτωρ Αισχίνης (323 π.Χ) διαφθείρας τους δικαστάς σε κάποια δίκη, ο Φιλοποίμων (197 π.Χ.), ο Βρετανικός θανατωθείς από τον Νέρωνα με μείγμα κωνείου και μήκωνος και κατά τους Χριστιανικούς χρόνους ο μάρτυρας Ιουστίνος (167 μ.Χ).
Οι Ρωμαίοι το ονόμαζαν cicuta χρησιμοποιώντας αυτό το όνομα για διάφορα δηλητηριώδη φυτά της ιδίας οικογένειας. Το 1541 το όνομα cicuta δόθηκε σε άλλο φυτό Cicuta virosa και από τον Λινναίο η αρχαία λέξη Κώνειο στο φυτό Conium maculatum.Οι Αγγλοσάξονες το γνώριζαν σαν ένα χρήσιμο φάρμακο.
Στο ισλανδικό χειρόγραφο του Biornsson 1475 μ.Χ που βασίζεται στην λαϊκή γνώση και την χρήση των φυτών της Ευρώπης από τον ΧΙ ‘έως τον ΧΙV αιώνα αλλά γραμμένο για τους Σκανδιναβούς (Larsen 48) αναφέρονται τα εξής:
« Η Cicuta ….κρύο σαν δηλητήριο. Εάν κάποιος το φάει θα πεθάνει σαν από δηλητήριο. Αλλά όποιος το πιει θα έχει λευκά στίγματα. Και όποιος πάθει κακό πίνοντας το θα πρέπει να πιει γρήγορα ζεστό, δυνατό κρασί. Τα φύλλα όταν συνθλίβονται και ο χυμός θα βοηθήσουν τα μάτια που τρέχουν και το ερυσίπελας. Αν ένα κορίτσι τρίψει τα στήθη της με τον χυμό θα σταματήσει η ανάπτυξη, και αν πάει πάνω στις θηλές τότε θα ξηραθεί το γάλα σε αυτά.Το 1597 ο John Gerard Βοτανολόγος παρουσιάζει το φυτό Origanum σαν αντίδοτο στις δηλητηριάσεις με το κώνειο. Συνεχίζει λέγοντας ότι ο χυμός του κωνείου με κρασί θεραπεύει τα δήγματα των δηλητηριωδών ζώων.
Το 1633 ο Gerarde-Johnson από το Λονδίνο χειρουργός βοτανικός που καλλιεργούσε φαρμακευτικά φυτά αναφέρει την ομοιότητα του κωνείου με το φυτό Murrhis odorata, όπως προηγουμένως την δράση του κωνείου στο στήθος των γυναικών και τα γεννητικά όργανα των αγοριών , τις απόψεις του Διοσκουρίδη και του Πλίνιου.
Το 1657 ο William Cole στο βιβλίο του “Art of Simpling” αναφέρει ότι, εάν οι όνοι καταναλώσουν μεγάλες ποσότητες κωνείου σύντομα πέφτουν σε ύπνο που θα φαίνονται σαν νεκροί, τόσο πολύ που θεωρήθηκαν πράγματι νεκροί και τους έγδαραν χωρίς να συμβαίνει.
Τοξικές δόσεις για το άλογο και το βόδι είναι περίπου 2kg νωπό φυτό και 200-250g ξηρού φυτό.
Το 1681 ο Nicolas Culperer στο πρώτο ιατρικό βιβλίο που κυκλοφορούσε στην Αμερική αναφέρει τους κινδύνους της εσωτερικής χρήσης του κώνειου και ότι όταν χρησιμοποιείται εξωτερικώς μπορεί με ασφάλεια να δίδεται σε ερεθισμούς, όγκους και πρηξίματα σε κάθε μέρος του σώματος. Τα φύλλα συντεθλιμένα τοποθετούμενα στο φρύδι και στο μέτωπο κάνουν καλό στα κόκκινα και πρησμένα μάτια.
Το 1817-20 ο Bigelow στην ιατρική βοτανολογία του που περιλαμβάνει φυτά όπου φύονται στις ΗΠΑ αναφέρει ότι σε μερικές περιπτώσεις το κώνειο είναι χρήσιμο σε συφιλιδικές παθήσεις. Εχει προταθεί σε κοκίτη αλλά θεωρεί ότι δεν είναι ασφαλές φάρμακο για τα παιδιά. Το θεωρεί όμως σπουδαίο για ημικρανίες που δεν είναι κανονικά διαλείπουσες.
Το 1820 στο χειρόγραφο Νο2 της Φυσικής Ιατρικής Edinbourgh- Toronto αναφέρονται τα αποξηραμένα φύλλα για ιατρική χρήση, ότι είναι πολύ ισχυρό ναρκωτικό, ότι προάγει την δράση του υδραργύρου σε καταπλάσματα βοηθά οδυνηρά έλκη. Η δόση είναι 2-3 grains.
To 1828 ο Rafinesque αναφέρει ότι: υπάρχουν διάφορα θεραπευτικά φυτά στην οικογένεια αυτή το κώνειο είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο. Η δύναμη του φυτού ποικίλει πολύ ανάλογα με το που φύεται, το κλίμα, τον χρόνο της συλλογής και τον τρόπο της παρασκευής του φαρμάκου.
Είναι πιο ισχυρό στα ζεστά κλίματα, το καλοκαίρι και όταν είναι σε πλήρη ανάπτυξη.
Τα άτομα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητα σε αυτό. Προκαλεί ζάλη, ναυτία, ενόχληση στην όραση, λιποθυμία τα οποία συμπτώματα εμφανίζονται μετά από μισή ώρα και παραμένουν μισή ημέρα ή περισσότερο.
Σε μεγαλύτερες δόσεις προκαλεί χειρότερα συμπτώματα ίλιγγο, παράλυση, σπασμούς και θάνατο. Είναι δύσκολα να δηλητηριαστεί κανείς από αυτό το φυτό γιατί έχει πολύ άσχημη οσμή. Παρόλα αυτά έχουν καταγραφεί περιπτώσεις παιδιών που νόμιζαν ότι ήταν μαϊντανός ή η ρίζα καρώτο, οπότε και αρρώστησαν η απέθαναν.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Την δύναμη την έχει λόγω της κωνειίνης που ευρίσκεται στα σπέρματα του κωνείου. Στην ξηρά πόα άλλοτε είναι πολλή και άλλοτε ολίγη. Από τα εκχυλίσματα ελλείπει σχεδόν παντελώς διότι εξατμίζεται εύκολα.
Η δράση της κωνειίνης: Η κωνειίνη μαζί με το υδροκυανικό οξύ και την νικοτίνη είναι το δραστικότερο των φυτικών δηλητηρίων. Παρ’όλο που είναι πολύ δραστική αναπτύσσει ενέργεια που ποικίλει, διότι είναι πολύ πτητική και ότι μένει και αυτό εξατμίζεται χάνοντας έτσι ένα μέρος της δύναμης της.
537 Πανεπιστημιακές έρευνες εχουν καταχωρηθεί στο NCBI (US National Library of Medicin) και αφορούν το φυτό:
Σε σχετικές έρευνες του University of Kalyani, India, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι Conium έχει τη δυνατότητα να αλληλεπιδρά με το DNA και έτσι να παρεμποδίζει στη διαδικασία του πολλαπλασιασμού των καρκινικών κυττάρων.
Οι αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά από πειράματα του Chitkara University, India
Σε σχετικά πειράματα του Georgetown University Medical Center, Washington, USA τεκμηριώθηκε η δράση του φυτού ενάντια στον καρκίνο του προστάτη.
Η χρήση του φυτού στην αντιμετώπιση του καρκίνου του στομάχου, παγκρέατος και σικωτιού τεκμηριώνεται από το Chittaranjan National Cancer Institute, Kolkata , India
Η ικανότητα του φυτού στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης τεκμηριώθηκε από το Πανεπιστήμιο Instituto Politécnico Nacional, Mexico
Georgetown University Medical Center, Washington, USA
University of Kalyani, India
Αναρτήθηκε στις Apiaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αντιφλεγμονώδη, Αντικαρκινικά, Αναλγητικά, Δ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ, Δικοτυλήδονα, Καρκίνος οισοφάγου, ΛΕΥΚΟ, Προστάτης, Πάγκρεας, Σικώτι, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | Με ετικέτα Άμφεια, Αριοχώρι, Θουρία, καρκίνος | Leave a Comment »
Τορδύλιον το Άπουλον , καυκαλήθρα, Αρχαία Θουρία, Αγιος Φλώρος 2 Μάρτη 2014
Το Τορδύλιον το Άπουλον (Tordylium apulum), ή κοινώς καυκαλήθρα, είναι ετήσιο ποώδες φυτό και βότανο. Κατατάσσεται στην οικογένεια των Σελινοειδών (Apiaceae) ή Σκιαδοφόρων (Umbelliferae), την οικογένεια του καρότου. Εκτείνεται στην ευρύτερη περιοχή της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας.
Η καυκαλήθρα αναπτύσσεται συνήθως σε ύψος 20-50 εκατοστών. Έχει ένα στέλεχος που είναι όρθιο διακλαδισμένο με μαλακές, τρίχες που εξαπλώνονται στη βάση και διάσπαρτες τρίχες κατά μήκος του υπόλοιπου στελέχους. Τα φύλλα είναι μαλακά τριχωτά και πτεροειδή, με τα χαμηλότερα φύλλα να είναι ωοειδή με οδοντωτά τμήματα και τα ανώτερα φύλλα να έχουν γραμμικά τμήματα. Έχει 2-8 πρωτογενείς ακτίνες. Τα οριακά άνθη διαθέτουν 1 λευκό πέταλο, διευρυμένα και ομοιόμορφου βάθους 2-λοβωτά. Τα βράκτια (bracts) και τα βρακτίδια είναι γραμμικά, μακρά, αιχμηρά με απλωμένες τρίχες. Ο καρπός είναι στρογγυλός, πεπλατυσμένος και συνήθως έχει μέγεθος 5-8 χιλιοστά.
Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα και γονιμοποιούνται από έντομα. Το φυτό είναι αυτογονιμοποιούμενο.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Η καυκαλίδα είναι άγριο χόρτο εξαιρετικής ποιότητας, με ευχάριστο άρωμα. Χρησιμοποιείται περισσότερο στην παρασκευή χορτοπιτών και ως μυρωδικό αλλά τρώγεται και μόνο του ή βρασμένο μαζί με άλλα άγρια χόρτα όπως σκατζίκια, αλευρίδες, ζοχούς κ.ά.
Οι μεσογειακές καυκαλήθρες έχουν βρώσιμα φύλλα. Στην Ιταλία χρησιμοποιούνται ως καρύκευμα. Σε ανάλυση της σύνθεσης του αιθέριου ελαίου των υπέργειων μερών καυκαλήθρας από την Ιταλία ταυτοποιήθηκαν εξήντα επτά ενώσεις που αντιπροσώπευαν το 96,5% του ελαίου. Οι πιο άφθονες ενώσεις ήταν (Ε)-β-οκιμένιο (ocimene) (17,3), α-humulene (11,4%) και οκτύλιο οκτανοϊκό (octyl octanoate) (8,8%). Αιθέριο έλαιο από υπέργεια μέρη του Τ. του Άπουλου από την Ελλάδα έχει αναφερθεί ότι περιέχει α-humulene (28,7%) και οκτύλιο εξανοϊκό (octyl hexanoate) (11,7%) ως κύρια συστατικά.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Σε σχετικές έρευνες του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών επτά κουμαρίνες απομονώθηκαν από τα εναέρια τμήματα του φυτού και οι δομές τους καθορίστηκαν με φασματοσκοπικά μέσα. Όλες οι ενώσεις εξετάστηκαν in vitro για κυτταροτοξικότητα εναντίον δύο συστημαάτων κυτταρικής γραμμής. Τα αντιπολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για τρεις από αυτούς μελετήθηκαν σε επίπεδο του κυτταρικού κύκλου σε ασύγχρονη κύτταρα του NSCLC-Ν6 γραμμή με μια συσκευή κυτταρομετρίας ροής και βρέθηκαν κατάλληλα για την χρήση στη θεραπεία του καρκίνου.
Σε σχετικές έρευνες των Πανεπιστημίων King Abdulaziz University, Saudi Arabia
Cairo University, Egypt απεμονώθηκε η ουσία cnidiadin από το φυτό που είναι ένας κυτταροτοξικός παράγοντας ικανός να αναστείλει τον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων του νεφρού (MDCK-MDR1).
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών: Cytotoxic coumarins from the aerial parts of Tordylium apulum
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
King Abdulaziz University, Saudi Arabia Cairo University, Egypt
Αναρτήθηκε στις Apiaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αντικαρκινικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Δικοτυλήδονα, ΛΕΥΚΟ, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | 2 Σχόλια »
Μάραθον το κοινόν, Αρχαία Θουρία, Αριοχώρι, Άμμοι, 20 Ιούνη 2015
Το Μάραθον το κοινόν ή Φοινίκουλον το κοινόν (Foeniculum vulgare) είναι πόα διετής ή πολυετής της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, που ανήκει στην Οικογένεια των Σκιαδοφόρων (Apiaceae ή Umbelliferae), αγγειοσπέρμων, δικοτυληδόνων φυτών. Στην ίδια Οικογένεια ανήκουν επίσης : ο Μαϊντανός, ο ΄Ανηθος, το Καρότο, το Κύμινο, κλπ.
Το μάραθο απαντά ως αυτοφυές στις άκρες αγρών, κήπων, αμπελώνων, γηπέδων, οικοπέδων, δρόμων κλπ. Αγαπά εδάφη εύφορα και υγρά. Επίσης καλλιεργείται στους κήπους ως λαχανικό.
Το μάραθο έχει φύλλα λεία, τρις ή πολλαπλά πτεροσχιδή, με νηματοειδείς καταλήξεις. Από την ρίζα του φυτού φύονται περισσότεροι βλαστοί ( ύψους 1,50-2,00 μ. περίπου).
Τα άνθη αυτού είναι μικρού σχήματος, χρώματος κιτρίνου και είναι διατεταγμένα κατά τρόπον, ώστε να σχηματίζουν σκιάδια.
Μάραθον το κοινόν, Αρχαία Θουρία, Πλατύ, Ανεμόμυλος, Λυγιές, 20 Ιούνη 2015
Υπάρχει επίσης η ποικιλία: Μάραθον το κοινόν, ποικιλία αζορικόν ( Foeniculum vulgare, var. Azoricum , var. Dulce), το οποίον είναι γνωστό με το ιταλικόν όνομα «Φοινόκιον». Αυτό διαφέρει από το γνωστό μάραθο, διότι έχει χονδροτέρους και χαμηλοτέρους, σαρκώδεις, σωληνοειδείς βλαστούς, με βάσεις διατεταγμένες η μία επάνω στην άλλη, οι οποίες σχηματίζουν ένα είδος χονδρού βολβού, που αποτελεί το εδώδιμο τμήμα του φυτού. Οι σαρκώδεις αυτοί βλαστοί του φυτού τρώγονται ωμοί ή μαγειρευτοί.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Από το μάραθο χρησιμοποιούνται κυρίως τα τρυφερά φύλλα ως μυριστικά ή λαχανικά και τα σπέρματα αυτού, για τον αρωματισμό φαγητών ή για την παρασκευή αιθερίου ελαίου. Επίσης χρησιμοποιούνται οι βλαστοί, οι οποίοι αναμειγνύονται με τα στρέμφυλα ή τσίκουδα, κατά την απόσταξη αυτών και τον αρωματισμό της ρακής. Από τους σπόρουςτου μαράθου εξάγεται το μαραθέλαιον. Τα φύλλα ή οι σπόροι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κάνουν μια ευχάριστη γεύση τσαγιού βοτάνων. Οι καρποί έχουν γεύση ευχάριστη, αρωματική, καυστική, μισογλυκεία, που ομοιάζει με εκείνην του ανήθου.
Επαφή του δέρματος με τους χυμούς ή το αιθέριο έλαιο του φυτού μπορεί να προκαλέσει φωτοευαισθησία ή και δερματίτιδα σε μερικούς ανθρώπους . Κατάποση του ελαίου μπορεί να προκαλέσει εμετό, σπασμούς και πνευμονικό οίδημα.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
Ο άνθρωπος από πολύ ενωρίς εγνώριζε το μάραθο και πιθανώς η ονομασία του φυτού είναι προελληνική, όπως συμβαίνει με τις ονομασίες και πολλών άλλων φυτών. Ενδεικτικά αναφέρονται τα επόμενα παραδείγματα φυτών, η ονομασία των οποίων θεωρείται προελληνική : άμπελος, άνηθος, άνθος, ασπάλανθος, ασπάραγγος, δίανθος, κάππαρις, κορίαννον, κύμινον, κυπάρισσος, νάρκισσος, ρόδον κλπ.
Ο άνθρωπος εχρησιμοποιούσε το μάραθον και εξακολουθεί να το χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα, ως λαχανικό, ως καρύκευμα και ως φάρμακο.
Ο Θεόφραστος ο Ερέσιος (372-287 π. Χ.), αναφέρει συχνά το μάραθον, ήτοι :
1) « Γυμνοσπέρματα δε των τε λαχάνων πολλά, καθάπερ άνηθον, κορίαννον, άνησον, κύμινον, μάραθον και έτερα πλείω». (Θεόφραστος, Περί φυτών ιστορίας 1, 11, 2 ).
2) «΄Εχει δε και η των δένδρων αυτών υγρότης, ώσπερ ελέχθη, διάφορα είδη και των λαχανωδών δε, αι δε και ευωδίαν, ώσπερ αι του σελήνου, ανήθου, μαράθου και των τοιούτων».(Θεόφραστος, Περί φυτών ιστορίας 1, 12, 2 ).
3) « Εν δε τοις ανακάνθοις ουκ έστιν ούτως διαλαβείν τοις γένεσιν προς τούτοις έτι τα ναρθηκώδη και εννυρόκαυλα, καθάπερ μάραθον, ιππομάραθον, ναρθηκία, νάρθηξ».(Θεόφραστος, Περί φυτών ιστορίας 6, 1, 4 ) Ο Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος ή Αναζαρβεύς ( περίπου 9-79 μ. Χ.), αναφερόμενος στο μάραθο, σημειώνει τα ακόλουθα :
«Μάραθον. Τούτου εσθιομένη η πόα δύναται γάλα κατασπάν και το σπέρμα δε πινόμενον ή συνεψόμενον πτισάνη. Το δε αφέψημα της κόμης ποθέν νεφριτικοίς και τοις περί κύστιν πάθεσιν αρμόζει, διουρητικόν υπάρχον, ερπετοδήκτοις δε δίδοται συν οίνω και κασταμήνια άγει, εν πυρετοίς τε ναυσίαν και καύσον στομάχου παραιτείται μετά ψυχρού ύδατος πινόμενον.
Αι δε ρίζαι λείαι συν μέλιτι καταπλασθείσαι κυνοδήκτοις θεραπεύουσιν. Ο δε χυλός εκθλιβέντων των καυλών και των φύλλων εν ηλίω ξηρανθείς εις τα οφθαλμικά, όσα προς οξυδερκίαν, σκευάζεται χρησίμως. Χυλίζεται δε προς τα αυτά και το σπέρμα χλωρόν έτι ον συν τοις φύλλοις και τοις ακρεμόσι και η ρίζα κατά την πρώτην εκβλάστησιν.
Εν δε τη προς εσπέραν Ιβηρία και οπόν ανίησιν όμοιον κόμμει, αποθεριζόντων εν τη ανθήσει μέσον τον καυλόν των επιχωρίων και πυρί παρατιθέντων, ίνα υπό της θερμασίας οίον αφιδρώσαν εξιπώση το κόμμι. ΄Εστι δε ενεργέστερον του χυλού προς τα οφθαλμικά τούτο».Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής 3, 70).
Ο αυτός συγγραφέας αναφέρεται και στο Ιππομάραθον, γράφων τα ακόλουθα :
«Ιππομάραθον. Μάραθόν εστιν άγριον μέγα. Φέρει δε το σπέρμα καχρυί όμοιον, ρίζα δε ύπεστιν ευώδης, ήτις πινομένη στραγγουρίαν ιάται και έμμηνα άγει προστιθεμένη. Το δε σπέρμα και η ρίζα κοιλίαν ίστησι πινόμενα, θηριοδήκτοις τε βοηθεί και λίθους θρύπτει και ίκτερον αποκαθαίρει. Των δε φύλλων το αφέψημα πινόμενον γάλα άγει και τας εκ τοκετών γυναίκας αποκαθαίρει.
Καλείται και έτερον ιππομάραθον, φύλλα έχον μικρά, στενά, προμήκη, καρπόν δε στρογγύλον προς τον του κορίου, δριμύν, θερμαντικόν. Αναλογεί δε αυτού η δύναμις τω προειρημένω, ασθενέστερον ενεργούσα».
(Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής 3, 71).
Ο αυτός συγγραφέας αναφέρει και τον «μαραθίτην οίνον», γράφων τα εξής :
«Και μαραθίτης δε (οίνος) και ανήθινος και πετροσελινίτης ομοίως σκευάζονται, προς τα αυτά ποιούντες».(Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής 5, 65).
Συνιστάται δε ο μαραθίτης οίνος στις επόμενες περιπτώσεις:
«ποιεί δε όρεξιν και στομαχικοίς δε αρμόζει και δυσουρούσιν. ΄Εστι δε και εύπνους».(Διοσκουρίδης, Περί ύλης ιατρικής 5, 64).
Ο Μέγας Βασίλειος, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας (329/330-379 μ.Χ.) αναφερόμενος στις φαρμακευτικές ιδιότητες του μαράθου και στις θραπευτικές αυτού χρήσεις, γράφει τα επόμενα :
«Και όφις την εν τοις οφθαλμοίς βλάβην εξιάται βοσκηθείς μάραθρον».
Είναι αξιοσημείωτον, ότι και σήμερα, οι ακολουθούντες την Λαϊκή Ιατρική, θεωρούν το μάραθον ως κατάλληλον φάρμακον για την αντιμετώπιση των οφθαλμολογικών παθήσεων γενικώς. Λέγεται δε, ότι οι όφεις τρίβουν το κεφάλι των και ειδικότερα τους οφθαλμούς των στα μάραθα, για να θεραπεύσουν οφθαλμικές παθήσεις και να είναι σε θέση να βλέπουν καλύτερα, γεγονός, το οποίον ήδη, ως προανεφέρθη, σημειώνει και ο Μέγας Βασίλειος.
Σε Κρητικόν Ιατροσόφιον του 19ου αι. αναφέρονται τα επόμενα σχετικά με την χρήση του μαράθου:
1) «Εις το κοινήσαι την κοιλίαν ανόδυνος ( αντιμετώπιση δυσκοιλιότητας). Ει δε και θέλεις πλεάν θερμότερον.(Λάβε και βράσε ) Μάραθα, τίλην κρασίου, απιστίαν, φλισκούνι, άνιθον, χαμόμιλα, αγριαγούρας ρίζαν, ορνιθόξιγκον, χινόξυγκον, κάμε ως άνωθεν».
2) « Εις άνθρωπον οπού ξερνά (κάνει έμετον) πολλά. Μαραθόσπορον και πλατί κίμινον ας τρώγι ( και ιαθήσεται)».
3) « Εις σπλήνας πόνον.Μαράθου ρίζες και περισύμπουλου (πετροσέλινου, ήτοι μαϊντανού) και αγριοελέας και ετέας και σελίνου, βάλε διό λαίνια νερό να ψυθούν έως να φυράσει το μισόν και να είναι με το ζύγι ήσια όλλα και κατέβασέ τζι, σούροσον και όταν διψά, δίδε του να πίνει».
4) « ΄Οταν πονεί το υπογάστριον, πίνε του μαράθου το ζουμί με ζάχαριν».
Σημειωτέον, ότι το μάραθον ως θερμαντικόν χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις. ( Βλ. και. Παύλου Αιγινήτου, Επιτομαί ιατρικαί, 7, 3, 12, 9).
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Ο Μάραθος έχει μια μακρά ιστορία στη θεραπεία μιας ποικιλίας προβλημάτων, ειδικά εκείνων του πεπτικού συστήματος. Οι σπόροι, τα φύλλα και οι ρίζες μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά οι σπόροι είναι πιο ενεργές ιατρικά και είναι το τμήμα που χρησιμοποιείται κανονικά. Το φυτό είναι αναλγητικό, αντιφλεγμονώδες, αντισπασμωδικό, αρωματικό, άφυσο, διουρητικό, εμμηναγωγό, αποχρεμπτικό, παραισθησιογόνο, καθαρτικό, τονωτικό και δραστικό στην θεραπεία της στοματίτιδας. Μια έγχυση χρησιμοποιείται στη θεραπεία της δυσπεψίας, την κοιλιακή διάταση, πόνους στο στομάχι κλπ.
Βοηθά στην αντιμετώπιση των λίθων των νεφρών και, όταν συνδυάζεται με ένα απολυμαντικό του ουροποιητικού κάνει μια αποτελεσματική θεραπεία για την κυστίτιδα. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως γαργάρα για τον πονόλαιμο και ως πλύσιμο των ματιών, για πόνο στα μάτια και επιπεφυκίτιδα. Μια έγχυση της ρίζας χρησιμοποιείται για τη θεραπεία προβλημάτων του ουροποιητικού συστήματος. Η German Commission E Monographs, ενας θεραπευτικός οδηγός για φυτικά φάρμακα, εγκρίνει το Foeniculum vulgare για το βήχα, βρογχίτιδα, δυσπεψία.
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά από σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου :Atatürk University, Turkey
Οι ηπατοπροστατευτικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά από σχετικά πειράματα του Πανεπιστημίου Yüzüncü Yıl University, Turkey
Η αντιμικροβιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε με σχετικά πειράματα δύο Ιταλικών Πανεπιστημίων:Università degli Studi della Basilicata, Potenza και Università di Napoli “Federico II”,Italy
Η η αντιοξειδωτική και αντιμικροβιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε με σχετικά πειράματα του Πανεπιστημίου Universidade do Algarve, Portugal.
Οι αντιμυκητιακές ιδιοτητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά από σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου: DMIMS University, Sawangi, India
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Οι σπόροι περιέχουν μέχρι 5% αιθέριο έλαιο. Αυτό χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς, ως αρωματική ύλη τροφίμων, σε οδοντόκρεμες, σαπούνια, αρώματα, αποσμητικά χώρου, κλπ . Η γεύση του ελαίου μάραθου εξαρτάται από δύο κύρια συστατικά του: «Φενχόνη» που είναι πικρή , ενώ η «ανηθόλη» ειναι γλυκιά. Οι αναλογίες αυτών των δύο συστατικών ποικίλει ανάλογα με το μέρος του φυτού και την περιοχή. Η ποιότητα του λαδιού εξαρτάται επίσης από το πόσο καλά έχει ξηρανθεί ο σπόρος. Το λάδι από την ατελή ωρίμανση και αποξηραμένους σπόρου είναι πολύ γλυκό και πιο αρωματικό. Το αποξηραμένο φυτό δρα εντομοαπωθητικά. Τα θρυμματισμένα φύλλα είναι αποτελεσματικά για τη διατήρηση των σκύλων χωρίς ψύλλους. Κίτρινες και καφέ χρωστικές ουσίες παράγονται από το φυτό.
Department of Chemistry Education, Atatürk University,Turkey
Università degli Studi della Basilicata, Potenza και Università di Napoli “Federico II”,Italy
Duke. J. A. and Ayensu. E. S. Medicinal Plants of China
Foster. S. & Duke. J. A. A Field Guide to Medicinal Plants
Ν. Ε. Παπαδογιαννάκης Κρητικό ιατροσόφιον του 19ου αιώνα
Universidade do Algarve, Faculdade de Engenharia, Portugal.
Yüzüncü Yıl University, Faculty of Medicine, Turkey
plantsystematics
DMIMS University, Sawangi , India
Αναρτήθηκε στις Apiaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αποχρεμπτικά, Αρωματικά, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αντισπασμωδικά, Αντιβακτηριακά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Βρογχίτιδα, Βήχας, Δυσπεψία, Δυσκοιλιότητα, Δικοτυλήδονα, Διουρητικά, Επιπεφυκίτιδα, Ελκη στομάχου, Κυστίτιδα, ΚΙΤΡΙΝΟ, Καθαρτικά, Νεφρά, Ουρική αρθρίτιδα, Ουρολειμώξεις, Ουλίτιδα, Πεπτικό σύστημα, Στομάχι, Στοματίτιδα, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | Με ετικέτα Άμμοι, Αριοχώρι, Μάραθον το κοινόν, αρχαία Θουρία | 1 Comment »
Equisetum arvense , Αρχαία Θουρία, Ποταμός Άρις, Αριοχώρι, Κόλυμπος
Το Equisetum arvense (Ιπουρίς η αρουραία) ειναι φυτό της ευρύτερης πεδινής περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας. Άλλες ονομασίες με τις οποίες το συναντούμε είναι κοντυλόχορτο, πολυτρίχι, πολυκόμπι, ουρά του αλόγου. Ανήκει στην οικογένεια των Ιππουροειδών. Είναι ποώδες, πολυετές φυτό με όρθια στελέχη. Το ύψος του φτάνει τα 60 εκατοστά. Οι σπόνδυλοι των κλάδων είναι αδύνατοι, ανοιχτοπράσινοι με μαύρες οδοντώσεις στην κορυφή. Το φυτό παράγει στείρα και γόνιμα στελέχη. Τα γόνιμα στερούνται σπονδύλων και χλωροφύλλης, εμφανίζονται πριν από τα στείρα και φέρουν ένα σποραγγειοφόρο στάχυ ύψους 3 εκατοστών.
Equisetum arvense, Αρχαία Θουρία, Ποταμός Άριος, Άνθεια, Λουτρά 5 Ιούνη 2015
Ένα προϊστορικό βοτανικό απολίθωμα , το πολυκόμπι είναι στενός συγγενής των δέντρων που υπήρχαν πριν από 270 εκατομμύρια χρόνια, την εποχή της Λιθανθρακοφόρου περιόδου και είναι σήμερα η πηγή των σύγχρωνων φλεβών άνθρακα. Οι αρθρωτοί βλαστοί του εκουϊζέτο είναι πλούσιοι σε επουλωτικό πυρίτιο και για τον λόγο αυτό οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία των πληγών. Ο Πλίνιος έγραφε για αυτό το 77 μ.Χ. «Τόσο θαυματουργές είναι οι ιδιότητες του, που κι ένα άγγιγμα του μόνο, φτάνει για να σταματήσει την αιμορραγία».
Την άνοιξη φυτρώνουν οι καφετιοί γόνιμοι βλαστοί του φυτού. Χρησιμοποιούμε για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες τους ξηρούς μίσχους του βοτάνου που συλλέγουμε αρχές καλοκαιριού και καθ’ όλη την περίοδο αύξησης.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Το εκουϊζέτο είναι κυριολεκτικά αποθήκη μετάλλων. Περιέχει πυριτικό οξύ, σαπωνίνη, γλυκοσιδικές φλαβόνες, οργανικά οξέα, νικοτίνη και παλουστρίνη. Είναι δροσερό, ξηρό και ελαφρώς πικρό. Οι τρυφεροί βλαστοί την άνοιξη τρώγονται βρασμένοι και χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατο των σπαραγγιών. Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται όταν είναι τρυφεροί κααι πρέπει να «ξενερίζονται» ίσως 3-4 φορές λόγω της τοξικότητάς τους. Μια έκθεση αναφέρει ότι μπορούν να καταναλωθούν και ωμοί, αφου ξεφλουδίστούν και απορριφτεί η άκρη βλαστού. Είναι μια πολύ κουραστική εργασία και δεν θα πρέπει να τρώγονται ωμά σε οποιαδήποτε ποσότητα.
Μερικές φυλές κόβουν τα νεαρά βλαστάρια πριν γίνουν τοξικά και τα αποξηρένουν για αργότερα. Οι ρίζες τρώγονται ωμές. Οι κονδυλώδεις αυξήσεις στα ριζώματα τρώγονται την άνοιξη. Τα μαύρα οζίδια που συνδέονται με τις ρίζες είναι βρώσιμα . Χρειάζονται σημαντικές προσπάθειες για τη συλλογή αυτών των οζιδίων έτσι ώστε να γίνεται κανονικά μόνο σε καιρούς απελπισίας.
Μεγάλες ποσότητες του φυτού μπορεί να είναι τοξικές. Αυτό επειδή περιέχει το ένζυμο θειαμινάση, μια ουσία που μπορεί να στερήσει το σώμα της βιταμίνες του συμπλέγματος Β. Σε μικρές ποσότητες το ένζυμο αυτό δεν κάνει κακό στους ανθρώπους που τρώγουν τροφές πλούσιες σε βιταμίνη Β, αν και μεγάλες ποσότητες μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Το ένζυμο καταστρέφεται από τη θερμότητα ή την αφυδάτωση, έτσι ώστε μετά το μαγείρεμα στο φυτό εχει διασπαστει η θειαμινάση . Το φυτό περιέχει εκουιζετικό οξύ, το οποίο πιστεύεται ότι είναι ταυτόσημο με το ακονιτικό οξύ (aconitic acid). Αυτή η ουσία είναι ισχυρό ηρεμιστικό για τα νεύρα και την καρδιά. Σε κάθε περίπτωση η εσωτερική χρήση του βοτάνου καλό είναι να γίνεται με μέτρο και για ελεγχόμενα χρονικά διαστήματα.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
Το πολυκόμπι περιέχει μεγάλες ποσότητες πυριτικού οξέος και αλάτων, φλαβονοειδή, φαινολικά οξέα, αλκαλοειδή, σαπωνίνες, στερόλες, τανίνη, μαγγάνιο, μαγνήσιο, κάλιο, θείο. Μεγάλο μέρος της θεραπευτικής αποτελεσματικότητας αυτού του βοτάνου οφείλεται στη μεγάλη περιεκτικότητα του σε πυρίτιο, το οποίο είναι ευδιάλυτο και μπορεί να απορροφηθεί.
Σύμφωνα με το The University of Maryland Medical Center, το φυτό θεωρείται αντιρευματικό, αντιοξειδωτικό (πολλοί ερευνητές επισημαίνουν την ισχυρή προστατευτική δράση του βοτάνου ενάντια στις ελεύθερες ρίζες στην υπεροξείδωση των λιπιδίων και στους οξειδωτικούς παράγοντες), διουρητικό (το πολυκόμπι είναι ένα από τα σπουδαιότερα διουρητικά βότανα χάρη στη μεγάλη ικανότητα απομάκρυνσης του νερού από το σώμα που έχει), αντιφλεγμονώδες,αναλγητικό, καταπραϋντικό, ηπατοπροστατευτικό, αντιμικροβιακό, αντιικό, αντικαρκινικό, αιμοστατικό, αντισηπτικό, τονωτικό των ιστών και ανθελμινθικό.
Με σχετικά πειράματα του Universitat Rovira i Virgili, Tarragona, España και άλλων ερευνητικών κέντρων τεκμηριώθηκε η δράση του φυτού ενάντια στην νεφρολιθίαση.
Η επουλωτική δράση του φυτού τεκμηριώθηκε με πειράματα του Tabriz University of Medical Sciences, Tabriz, IR Iran
Η αντιφλεγμονώδης δράση του φυτού τεκμηριώθηκε μετά από πειράματα του Πανεπιστημίου University of Freiburg, Germany
Η ικανότητα του φυτού να επουλώνει τις πληγές των διαβητικών τεκμηριώθηκε μετά από σχετικά πειράματα πολλών Πανεπιστημίων της Τουρκίας Adiyaman University, Adiyaman, Turkey κλπ.
Η αντιβακτηριακή και αντιμυκητιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε μετά από πειράματα του Lleida University,Spain.
Το διοξείδιο του πυριτίου που περιέχει το πολυκόμπι βοηθάει στην απορρόφηση του ασβεστίου και εμποδίζει την εναπόθεση λιπιδίων στις αρτηρίες και πολλοί ερευνητές το θεωρούν ωφέλιμο σε περιπτώσεις
αρτηριοσκλήρυνσης
Η αναστολή από το φυτό της ανθρώπινης in vitro οστεοκλαστογένεσης τεκμηριώθηκε μετά από πειράματα του Πανεπιστημίου University of Porto,Portugal.
Τα αγχολυτικά αποτελέσματα του φυτού τεκμηριώθηκαν με σχετικά πειράματα του Guru Nanak Dev University, Amritsar, India
Οι Αντιοξειδωτικές και αντιπολλαπλασιαστικές δραστηριότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν με σχετικά πειράματα του Oncology Institute of Vojvodina, Serbia
Η αντιδιαβητική δράση του φυτού τεκμηριώθηκε από το Faculty of Science, Urmia University, Iran
Η αντιμικροβιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε από το University of Nis, Department of Chemistry,Nis, Serbia and Montenegro
Οι ηρεμιστικές και αντισπασμωδικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από το Federal University of São Paulo, Brazil
Οι ηπατοπροστατευτικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από το Korea Research Institute of Bioscience and Biotechnology, South Korea
H αντιπροσληπτικές και αντι-φλεγμονώδεις ιδιότητες του υδροαλκοολικού εκχυλίσματος των βλαστών τεκμηριώθηκε από το State University of Santa Catarina,Fortaleza, Brazil
Το φυτό συντελεί στην επιτάχυνση της αποκατάστασης του κατεστραμμένου συνδετικού ιστού καθιστώντας το ένα από τα αποτελεσματικότερα βότανα για τους πόνους και την θεραπεία των ρευματικών παθήσεων.
Μια άλλη ακόμα κύρια χρήση του είναι στις βαριές βλάβες των πνευμόνων και στις αναπνευστικές παθήσεις όπως τη χρόνια βρογχίτιδα και φυματίωση
Ακόμη βοηθάει στη γρηγορότερη θεραπεία σπασμένων οστών και
καταγμάτων, στην αναιμία και είναι ιδιαίτερα σημαντικό βότανο στην τόνωση του εξασθενημένου οργανισμού σταματά την αιμορραγία των πληγών καθώς επιταχύνει την επούλωσή τους, σταματά τη ρινορραγία, τις αιμοπτύσεις και βοηθά στις βαριές μορφές εμμηνόρροιας.
Η ευεργετική του επίδραση στο ουροποιητικό σύστημα το καθιστά ένα από τα καλύτερα και αποτελεσματικότερα βότανα στη θεραπεία των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος, της κυστίτιδας, της ουρηθρίτιδας, στις παθήσεις και φλεγμονές των νεφρών και της ουροδόχου κύστεως,στη φλεγμονή του προστάτη,στην κατακράτηση υγρών ( οίδημα ) και στην ποδάγρα, βοηθά στον έλεγχο τις νυχτερινής ακράτειας, βοηθά σε περιπτώσεις που υπάρχουν πέτρες στα νεφρά και στην ουροδόχο κύστη, θεραπεύει τη διάρροια και τις δυσεντερίες, απαλλάσσει από τα σκουλήκια και τα παράσιτα των εντέρων, ωφέλιμο σε περιπτώσεις ελκών του στομαχιού χάρη στην αιμοστατική -στυπτική -του δράση, ευεργετικότατο στα δερματικά προβλήματα,αποτελεσματικότατη η βοήθειά του σε περιπτώσεις εύθραυστων σπασμένων και μαλακών νυχιών γιατί τα σκληραίνει
Παρασκευή και δοσολογία
Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε 2 κουταλιές του τσαγιού ξηρό βότανο και το αφήνουμε 15-20 λεπτά. Το ρόφημα αυτό πρέπει να πίνεται 3 φορές την ημέρα.
Μπορούμε επίσης να κάνουμε με Εκουϊζέτο ένα λουτρό που έχει καλά αποτελέσματα για τον ρευματικό πόνο και τις χιονίστρες.
Μουλιάζουμε 100 γραμμάρια βοτάνου σε καυτό νερό για μία ώρα και ρίχνουμε το νερό αυτό στο νερό του μπάνιου.
Αν χρησιμοποιούμε το βάμμα τότε παίρνουμε 2-4 ml βάμματος τρεις φορές την ημέρα.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
Είναι καλό λίπασμα για τα φυτά και χρησιμοποιείτε σαν έγχυμα για την προστασία τους γιατί σκληραίνει την εξωτερική επιφάνεια των φυτών βοηθώντας τα έτσι στην αντιμετώπιση των εχθρών.
Guru Nanak Dev University, Amritsar, India
Federal University of São Paulo, São Paulo, Brazil
Oncology Institute of Vojvodina, Sremska Kamenica, Serbia
Laboratory of Pharmacology and Cellular Biocompatibility, University of Porto, Portugal.
University of Nis, Department of Chemistry, Nis, Serbia and Montenegro
Lleida University, Spain
Adiyaman University, Adiyaman, Turkey
University of Freiburg, Germany
Faculty of Science, Urmia University, Iran
Tabriz University of Medical Sciences, Tabriz, IR Iran
University of Santa Catarina,Fortaleza, Brazil
Universitat Rovira i Virgili, Tarragona, España
The University of Maryland Medical Center
ftiaxno.gr
ΔΙΑΝΘΟΣ
Korea Research Institute of Bioscience and Biotechnology, South Korea
aphotoflora
commons.wikimedia
backwaterbotanics
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
Αναρτήθηκε στις Equisetaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αποχρεμπτικά, Αγχολυτικά, Αθρίτιδα, Αιμοστατικά, Αντι-ιικά, Αντιπροσληπτικό, Αντισηπτικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντικαρκινικά, Αντιλευχαιμικά, Αντιλιθικά, Αντιμυκητιακά, Αντιμεταλλαξιογόνο, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Αναλγητικά, Ανθελμινθικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γαστρεντερικό σύστημα, Δυσουρία, Διαβήτης, Διουρητικά, Επούλωση πληγών, Εγκαύματα, Ελκη, Ελκη στομάχου, Εμμηναγωγά, Ηπατίτιδα, Ηρεμιστικά, Κολικός νεφρού, Μυϊκή αδυναμία, Νεφρά, Νεφρολιθίαση, Οστεοπόρωση, Οστεοκλαστογένεση, Ουρικό οξύ, Ουρική αρθρίτιδα, Ουρολειμώξεις, Προστάτης, ΠΤΕΡΙΔΟΦΥΤΑ, Πεπτικό σύστημα, Στομάχι, Σάκχαρο, Σικώτι | Με ετικέτα Equisetum arvense, Άρις, Αριοχώρι, Ιπουρίς η αρουραία, αρχαία Θουρία | 1 Comment »
κολλητσίδα, Αρχαία Θουρία, Παραλία Αριοχωρίου, Λίμνες, 10 Ιούλη 2015
Το γάλιο ή galium aparine ή και κολλιτσίδα για το Διοσκουρίδη απαρίνη ή και
βέβαια «φιλάνθρωπον» που απορρέει από την ιδιότητα του να κολλάει πάνω σε όποιον και σε ότι απλά και μόνο το αγγίζει για να δείξει την αγάπη του για την ανθρωπότητα: «ἀπαρίνη,οἱ δέ ἀμπελόκαρπον,οι δέ ὀμφαλόκαρπον καλοῦσιν ,οἱ δέ φιλάνθρωπον» μας λέει ο Διοσκουρίδης αλλά και «aparine» χάρη σε αυτήν του την συνήθεια ενώ οι Γάλλοι το ονομάζουν «caillelait» δηλαδή το φυτό πού «πήζει το γάλα» διότι το χρησιμοποιούν για να πήξουν το γάλα κατά την παραγωγή τυριού.
galium aparine, κολλητσίδα, Αρχαία Θουρία, Πήδημα, 20 Ιούνη 2015
Το γάλιο είναι ποώδες φυτό της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας. Είναι δικοτυλήδονο της οικογένειας των Ρουβιιδών- rubiaceae. Προτιμά τα υγρά μέρη και έχει ύψος 20 – 50 εκ. Είναι ένα από τα αγαπημένα φυτά των ζώων -τα άλογα οι αγελάδες και τα πρόβατα το τρώνε με μεγάλη ευχαρίστηση όπως επίσης οι χήνες και οι πάπιες.
Έχει βλαστό τριχωτό και φύλλα γραμμοειδή. Τα λουλούδια του βγαίνουν από την άνοιξη μέχρι το τέλος του καλοκαιριού έχουν λευκό χρώμα και τα συλλέγουμε από το Μάιο μέχρι και τον Ιούνιο για να τα χρησιμοποιήσουμε φρέσκα ή για να τα αποξηράνουμε για μελλοντική χρήση.
Οι σπόροι του είναι σκληροί στρογγυλοί ελαφρώς κοίλοι στη μέση σαν να έχουν αφαλό.Ειναι ανα τρεις συγκεντρωμένοι και καλύπτονται με τρίχες που προσκολλώνται στο τρίχωμα των ζώων, βοηθώντας στη διασπορά των σπερμάτων.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Είναι εξαιρετικό σαν λαχανικό. Οι φρέσκοι του βλαστοί τα φρέσκα φύλλα και οι ανθοκορφές βράζονται και τρώγονται όπως το σπανάκι ή προστίθενται σε σαλάτες και σούπες. Επίσης μπορεί να γίνει και φρέσκος χυμός.
Το φυτό βρίσκεται στην ίδια οικογένεια με τον καφέ. Οι καρποί του συχνά ξηραίνονται,καβουρδίζονται και στη συνέχεια χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατο του καφέ, το οποίο περιέχει λιγότερη καφεΐνη.
Ένα αφέψημα από όλo τo αποξηραμένο φυτό δίνει ένα ποτό ισοδύναμο με το τσάι.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Στη λαϊκή ιατρική το γάλιο έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και αιώνες για τη θεραπεία των δερματοπαθειών και των προβλημάτων του λεμφικού συστήματος. Ο Διοσκουρίδης στο τρίτο βιβλίο του «του περί ύλης ιατρικής» αναφέρει πως αν το βότανο γίνει κατάπλασμα με λαρδί- ὀξιγγίῳ – διαλύει τα οιδήματα των αδένων του λαιμού.
Παραδοσιακά στην χώρα μας η κολλητσίδα ήταν το βότανο που ο λαός χρησιμοποιούσε για την περιποίηση και την επούλωση των πληγών των ελκών και των όγκων.
Το γάλιο περιέχει
ιριδοειδή – βιοχημικές ουσίες οι οποίες
-αποβάλλουν τις βλαβερές ελεύθερες ρίζες
-ελέγχουν την χοληστερίνη
-αυξάνουν την ενέργεια
-βοηθούν την υγεία της καρδιάς
-ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα
-μειώνουν τις φλεγμονές
-αποτρέπουν την μετάλλαξη κυττάρων και
-βοηθούν την υγιή λειτουργία του μυαλού
πολυφαινολικά οξέα
ανθρακινόνες οι οποίες είναι
– ισχυρά παυσίπονα ενώ
– διαθέτουν και ισχυρή αντιβακτηριδιακή δράση
σαπωνίνες
γλυκοζίτες όπως asperulosidic acid και 10-deacetylasperulosidicacid
φαινόλες όπως τανίνες οι οποίες έχουν
– ισχυρές στυπτικές
-αντισηπτικές και
-αντιοξειδωτικές ιδιότητες
σημαντική αντικαρκινική δράση
γαλακτικό οξύ
φλαβονοειδή και κουμαρίνες οι οποίες έχουν
– αντιμυκητιακή και
– αντιπηκτική δράση
– αναλγητικές και
– αντιφλεγμονώδεις δράσεις
-ισχυρές αντικαρκινικές ιδιότητες
– ισχυρές ιοκτόνες ιδιότητες κατά του ιού του έρπητα
χλωροφύλλη με ισχυρές αποτοξινωτικές ιδιότητες
άμυλο και οξέα κιτρικό οξύ ταννικό οξύ
όλα τα παραπάνω συστατικά καθιστούν την κολλητσίδα-γάλιο ισχυρό φαρμακευτικό φυτό με όλα του τα μέρη χρήσιμα.
Το γάλλιο έχει:
αποτοξινωτικές,αντιφλογιστικές,αντιφλεγμονώδεις,αντικαρκινικές,αντιοξειδωτικές,καθαρτικές,αντισηπτικές, στυπτικές, εφιδρωτικές, διουρητικές, αντιπυρετικές, τονωτικές, επουλωτικές, διουρητικές, αντισπασμωδικές, εξομαλυντικές,αντιρευματικές και αντιπυρετικές ιδιότητες.
Οι παραπάνω ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν μετά την απομόνωση 6 φαινολικών ενώσεων από την Ακαδημία Επιστημών της Κίνας. Chinese Academy of Sciences, Guiyang , China
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού αποδείχθηκαν μετά από σχετικές έρευνες του Πανεπιστημίου Quaid-i-Azam University, Islamabad, Pakistan.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Ο Διοσκουρίδης ανέφερε ότι οι αρχαίοι Έλληνες βοσκοί χρησιμοποιούσαν τα αγκαθωτά στελέχη του φυτού για να κάνουν ένα «τραχύ κόσκινο», το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να στραγγίσουν το γάλα. Ο Linnaeus αργότερα ανέφερε την ίδια χρήση στη Σουηδία, μια παράδοση που εξακολουθεί να εφαρμόζεται στη σύγχρονη εποχή.
Στην Ευρώπη, το αποξηραμένο, μπερδεμένο φύλλωμα του φυτού ήταν κάποτε πρώτη ύλη για τα στρώματα. Αρκετές από τις κατασκευάστριες εταιρείες στρωμάτων χρησιμοποίησαν το φυτό σαν πρώτη ύλη για το σκοπό αυτό, επειδή οι τρίχες προκαλούν τα κλαδιά να κολλούν μεταξύ τους ούτως ώστε το στρώμα διατηρεί ένα ομοιόμορφο πάχος. Οι ρίζες του φυτού μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να παρασκευαστεί μια μόνιμη κόκκινη βαφή.
Chinese Academy of Sciences, Guiyang, China
Quaid-i-Azam University, Islamabad , Pakistan
kulakbiocampus/lage planten
wikipedia
ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αποχρεμπτικά, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αιμοκαθαριστικά, Αντιπυρετικά, Αντισπασμωδικά, Αντισηπτικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Δικοτυλήδονα, Κυκλοφορικό σύστημα, Καρδιά, Καρδιοκινητικά, Καρκινική θεραπεία, Rubiaceae | Με ετικέτα ancient thouria, Galium Aparine, πήδημα, Αριοχώρι, Γάλιο, Κολλητσίδα, αρχαία Θουρία, thuria | Leave a Comment »
Capparis spinosa, Αρχαία Θουρία, Αμφεια, Σουρεύλι, 25 Ιούνη 2015
Η κάπαρη ή κάππαρη (Capparis spinosa ή Flinders rose) είναι θάμνος της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, πολυετής και φυλλοβόλος, που έχει στρογγυλεμένα, σαρκώδη φύλλα και μεγάλα λευκά με ροζλευκά λουλούδια. Το φυτό είναι περισσότερο γνωστό για τα βρώσιμα μπουμπούκια των ανθέων (κάπαρη), που συχνά χρησιμοποιούνται ως καρύκευμα, καθώς και του καρπού (καρπός κάππαρης), που και τα δύο καταναλώνονται συνήθως ως τουρσί. Άλλα είδη Capparis συλλέγονται επίσης μαζί με την C. spinosa για τα μπουμπούκια ή τους καρπούς τους. Τα άλλα τμήματα του φυτού της κάπαρης χρησιμοποιούνται για την παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών.
Η Capparis spinosa είναι παρούσα σε όλες σχεδόν τις χώρες στην περιοχή της Μεσογείου, και συμπεριλαμβάνεται στις ανθικές συνθέσεις των περισσότερων χωρών, αλλά είναι αβέβαιο, αν το φυτό είναι ενδημικό στην περιοχή αυτή. Αν και η χλωρίδα της περιοχής της Μεσογείου έχει σημαντικά ενδημικά στοιχεία, ο θάμνος της κάπαρης θα μπορούσε να έχει τις ρίζες του στις τροπικές περιοχές ή στις ξηρές περιοχές της Δυτικής και Κεντρικής Ασίας, και αργότερα να εγκλιματίστηκε στη λεκάνη της Μεσογείου. Η κάππαρη μπορεί σήμερα να βρεθεί άγρια σε όλη την Μεσόγειο, και συχνά καλλιεργούμενη (π.χ. στη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία και την Αλγερία. Επιπλέον, το Ιράν, η Κύπρος και η Ελλάδα παράγουν σημαντικές ποσότητες).
Η κάπαρη και οι σχετικές με αυτήν λέξεις σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες μπορούν να αναχθούν στην κλασική λατινική capparis «caper». Η λατινική capparis, με τη σειρά της, έχει δανειστεί το όνομα από την ελληνική κάππαρις (kapparis), της οποίας η προέλευση (όπως και αυτή του φυτού) είναι άγνωστη, αλλά πιθανόν κατάγεται από την δυτική ή την κεντρική Ασία. Μια άλλη θεώρηση συνδέσει την κάππαρη με το όνομα του νησιού Κύπρος (Cyprus, Kypros), όπου φυτρώνουν άφθονα φυτά κάπαρης.
Ο θάμνος κάπαρη (Capparis spinosa) έχει ενταχθεί ως ένα ιδιαίτερο στοιχείο πολιτισμού σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Η οικονομική σπουδαιότητα του φυτού οδήγησε σε σημαντική αύξηση τόσο στην καλλιεργούμενη έκταση όσο και στα επίπεδα παραγωγής του από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Οι κυριότερες περιοχές παραγωγής της κάππαρης είναι σε άγρια και τραχιά περιβάλλοντα, όπως αυτά που υπάρχουν στο Μαρόκο, στη νοτιοανατολική Ιβηρική Χερσόνησο, την Τουρκία και τα ιταλικά νησιά Pantelleria και Salina. Αυτό το είδος έχει αναπτύξει ειδικούς μηχανισμούς για να επιβιώνει στις μεσογειακές συνθήκες, και η εισαγωγή του σε ημιξερικά εδάφη μπορεί να βοηθήσει να αποφευχθεί η διατάραξη της ισορροπίας αυτών των ευαίσθητων οικοσυστημάτων.
Ξηρή θερμότητα και έντονη ηλιοφάνεια είναι το προτιμώμενο περιβάλλον για τα φυτά κάπαρης. Είναι παραγωγικά σε ζώνες που έχουν 350 χιλιοστά ετήσιας βροχόπτωσης (ως επί το πλείστον μήνες του χειμώνα και της άνοιξης) και επιβιώνουν εύκολα σε θερμοκρασίες που το καλοκαίρι φθάνουν πάνω από 40° C. Ωστόσο, αν και η κάππαρη είναι φυτό ευαίσθητο στο κρύο, έχει ανθεκτικότητα σε θερμοκρασίες παρόμοιες με την ελιά (-8° C)
Τα φυτά που βρίσκονται ελεύθερα στη φύση, μεγαλώνουν ανάμεσα σε χαραμάδες και σχισμές των βράχων και σε πέτρινους τοίχους. Αναπτύσσονται καλά σε φτωχά από θρεπτικές ουσίες εδάφη, γρήγορα στραγγιζόμενα και χαλικώδη. Τα πλήρως αναπτυγμένα φυτά σχηματίζουν μεγάλο ριζικό σύστημα, που διεισδύει βαθιά μέσα στη γη. Η κάπαρη είναι ανθεκτική στο αλάτι και ανθίζει κατά μήκος των ακτών της θάλασσας και μέσα σε ζώνες που βρέχονται από κύματα.
Τα φυτά είναι μικροί θάμνοι και μπορούν να φθάσουν περίπου το ένα μέτρο ύψος, σε όρθια θέση. Ωστόσο, τα μη καλλιεργούμενα φυτά κάπαρης πιο συχνά γέρνουν μπροστά και κρέμονται, ενώ εξαπλώνονται καλύπτοντας ακατάστατα το έδαφος, καθώς αγωνίζονται πάνω στο χώμα και τις πέτρες. Η βλάστηση της κάππαρης καλύπτει σαν τέντα την επιφάνεια του εδάφους και αυτό βοηθά στη διατήρηση αποθέματος νερού στο εδάφους. Οι προεκτάσεις στη βάση των φύλλων μπορεί να μετασχηματιστούν σε αγκάθια. Τα λουλούδια γεννιούνται στα πρωτοετή κλαδιά.
Το θαμνώδες φυτό σχηματίζει πολλές διακλαδώσεις με εναλλασσόμενα φύλλα, τα οποία είναι παχιά και λαμπερά και έχουν σχήμα στρογγυλό, ωοειδές. Τα λουλούδια είναι πλήρη, γλυκά αρωματικά, εντυπωσιακά, με τέσσερα σέπαλα, τέσσερα λευκά – λευκοροζέ πέταλα, πολύ μεγάλους βιολετί χρώματος στήμονες, και ένα στίγμα που συνήθως αναπτύσσεται πολύ πιο πάνω από τους στήμονες.
Η ομορφιά των λουλουδιών της κάππαρης είναι τόσο εύθραυστη και βραχύβια, όπως και των λουλουδιών της παπαρούνας, που είναι παροιμιώδης για το γρήγορη μαρασμό τους: τα ντελικάτα, άσπρο-κρεμ πέταλα και οι έντονα μωβ στήμονες παραμένουν μόνο λίγες ώρες. Επιπλέον, τα λουλούδια σπάνια γίνονται ορατά στους κήπους κάπαρης, καθώς τα μπουμπούκια της πρέπει να συλλέγονται πριν ανοίξουν. Παρ’ όλα αυτά, τα λουλούδια των άγριων θάμνων κάπαρης είναι μια κοινή εικόνα σε όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα, φτάνοντας μέχρι τη Σαχάρα της Βόρειας Αφρικής και τις ξηρές περιοχές της Κεντρικής Ασίας, όπου το φυτό πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του.
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Αλατισμένα ή τουρσί τα βλαστάρια και τα μπουμπούκια της κάπαρης χρησιμοποιούνται συχνά ως καρύκευμα ή γαρνιτούρα. Η κάπαρη είναι ένα κοινό συστατικό στη μεσογειακή κουζίνα, ιδιαίτερα της Κύπρου, της Ιταλίας και της Μάλτας. Ο ώριμος καρπός του θάμνου κάππαρη προετοιμάζεται με παρόμοιο τρόπο και διατίθενται στο εμπόριο ως καρπός κάπαρης.
Η κάπαρη έχει μια έντονη πικάντικη γεύση και με την προσθήκη οξύτητας προσδίδει ένα περίεργο άρωμα και αλμυρότητα σε φαγητά, όπως σάλτσες για ζυμαρικά, πίτσα, ψάρια, κρέατα και σαλάτες. Η γεύση της κάπαρης μπορεί να περιγραφεί ως παρόμοια με εκείνη της μουστάρδας και του μαύρου πιπεριού. Στην πραγματικότητα, η έντονη γεύση της κάπαρης προέρχεται από το σιναπέλαιο (έλαιο μουστάρδας).
Τα μπουμπούκια πρέπει να συλλέγονται το πρωί, αμέσως πριν από την ανθοφορία. Τα μπουμπούκια, όταν είναι έτοιμα για συλλογή, έχουν ένα σκούρο πράσινο χρώμα σαν της ελιάς και περίπου το μέγεθος ενός φρέσκου σπυριού καλαμποκιού. Αφού συλλεχθούν, στη συνέχεια, γίνονται τουρσί είτε σε άλμη είτε σε διάλυμα αλατιού με ξύδι, και στραγγίζονται. Δεν γίνονται ποτέ αποξηραμένα. Λιγότερο συχνά, η κάπαρη συντηρείται συσκευασμένη με χοντρό αλάτι, που πρέπει να ξεπλυθεί πριν από τη χρήση. Η έντονη γεύση τους αναπτύσσεται καθώς απελευθερώνεται σιναπέλαιο (glucocapparin) από κάθε μπουμπούκι κάπαρης. Αυτή η ενζυματική αντίδραση οδηγεί επίσης στο σχηματισμό της ρουτίνης, που συχνά εμφανίζεται σαν κρυσταλλώδεις λευκές κηλίδες στην επιφάνεια κάθε μεμονωμένου μπουμπουκιού κάπαρης.
Η κάπαρη είναι ένα ξεχωριστό συστατικό στην ιταλική κουζίνα, κυρίως στη μαγειρική της Σικελίας και της νότιας Ιταλίας. Χρησιμοποιείται συνήθως σε σαλάτες, σαλάτες ζυμαρικών, πίτσες, πιάτα με βάση το κρέας και σάλτσες ζυμαρικών. Παραδείγματα χρήσης της στην ιταλική κουζίνα είναι το κοτόπουλο και η μακαρονάδα πουτανέσκα. Η κάπαρη είναι επίσης γνωστή σαν ένα από τα συστατικά της σως ταρτάρ. Σερβίρεται συχνά με κρύο καπνιστό σολομό ή συνοδεύει πιάτα σολομού (ειδικά τον lox με τυρί κρέμα). Η κάπαρη μερικές φορές υποκαθιστά τις ελιές σαν γαρνιτούρα στο μαρτίνι. Αν τα μπουμπούκια της κάπαρης δεν συλλεχθούν, τότε ανθίζουν και παράγουν τον καρπό της κάπαρης. Ο καρπός μπορεί να γίνει τουρσί και στη συνέχεια σερβίρεται ως ελληνικός μεζές. Τα φύλλα της κάπαρης, τα οποία είναι δύσκολο να βρεθούν έξω από την Ελλάδα, χρησιμοποιούνται κυρίως σε σαλάτες και πιάτα με ψάρι. Γίνονται τουρσί ή βραστά και διατηρούνται σε βάζα με άλμη – όπως και τα μπουμπούκια της κάππαρης. Τα αποξηραμένα καπαρόφυλλα χρησιμοποιούνται επίσης ως ένα υποκατάστατο της πυτίας (ένζυμο πήξης) στην κατασκευή υψηλής ποιότητας τυριού.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Σύμφωνα με ανακοινώσεις της Chinese Academy of Sciences και άλλων επιστημονικών ιδρυμάτων (Academia Turfanica of Xinjiang Uygur ,Institute of Palaeontology, University of Vienna, Austria , Beijing Museum of Natural History) οι σπόροι του φυτού αφού βρέθηκαν σε τάφο (Yanghai Tombs, 2800 years b.p.) διαπιστώθηκε ότι ειχαν χρησιμοποιηθεί για φαρμακευτικούς σκοπούς.
Η ρίζα και ο φλοιός του φυτού έχουν αναλγητικές, αντι αιμορροϊδικές, καθαρτικές, αποφρακτικέςς, εμμηναγωγές, αποχρεμπτικές, τονωτικές και αγγειοσυσπαστικές ιδιότητες. Χρησιμοποιείται εσωτερικά στη θεραπεία των γαστρεντερικών λοιμώξεων, διάρροια, ουρική αρθρίτιδα και ρευματισμούς. Εξωτερικά, χρησιμοποιείται για τη θεραπεία παθήσεων του δέρματος, αδυναμία των τριχοειδών και εκχυμώσεις στο δέρμα. Τα μη ανοιγμένα μπουμπούκια των ανθέων είναι καθαρτικά. Χρησιμοποιούνται εσωτερικά για τη θεραπεία του βήχα, και εξωτερικά για τη θεραπεία λοιμώξεων του ματιού. Οι οφθαλμοί του φυτού είναι μια πλούσια πηγή ενώσεων γνωστών ως αναστολείς αλδοζο-ρεδουκτάσης – έχει αποδειχθεί ότι οι ενώσεις αυτές είναι αποτελεσματικές στην πρόληψη του σχηματισμού του καταρράκτη. Ένα αφέψημα του φυτού χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της κολπικής άφθας. Τα φύλλα εφαρμόζονται ως κατάπλασμα στην θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδας.
Σε σχετικές έρευνες του College of Pharmacy, King Saud University αποδείχθηκαν οι αντιφλεγμονώδεις και αντιπυρετικές ιδιότητες του φυτού.
Σε σχετικές έρευνες του Department of Biological Sciences, University of Jordan, Amman, Jordan τεκμηριώθηκαν οι αντιμικροβιακές , οι αντιβακτηριδιακές και αντιμυκητικές ιδιότητες.
Σχετικές έρευνες του Institut national de la santé et de la recherche médicale και του Unité de formation et de recherche κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το υδατικό εκχύλισμα του φυτού (20 mg / kg) εμφανίζει μια ισχυρή δράση ελάττωσης των λιπιδίων σε φυσιολογικά και σοβαρή υπεργλυκαιμικά πειραματόζωα μετά από επαναλαμβανόμενη από του στόματος χορήγηση του υδατικού εκχυλίσματος.
Οι αντιαλλεργικές και αντιισταμινικές ιδιότητες του φυτού τεκμηριώθηκαν από Department Farmaco-Biologico, University of Messina, Messina, Italy
Η χρήση του φυτού στην διαχείριση του Σακχάρου κρίθηκε σπουδαία από το Institute of Evolution, Haifa University, Haifa 31999 Israel.
Ο φλοιός της ρίζας της κάπαρης και τα φύλλα της μπορεί να έχουν κάποια αντικαρκινική δράση. Στην πραγματικότητα, τα προϊόντα υδρόλυσης του ινδολο-3-υλομεθυλο γλυκοζινολιτών έχουν αντικαρκινική δράση. Παρόλο που η κατανάλωση κάπαρης είναι χαμηλή σε σύγκριση με την πρόσληψη άλλων μεγάλων διαιτητικών πηγών γλυκοσινολιτών (άσπρο λάχανο, μπρόκολο και κουνουπίδι), μπορεί να συμβάλλει στην ημερήσια δόση των φυσικών αντικαρκινογόνων που μειώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου. Οι γλυκοζινολίτες είναι επίσης γνωστοί για τον έλεγχο σε προκληθείσα βρογχοκήλη (αντι-θυρεοειδική δραστικότητα). Επίσης, η ρουτίνη και η κερκετίνη μπορούν να συμβάλλουν στην πρόληψη του καρκίνου. Το σελήνιο, που υπάρχει στην κάπαρη σε υψηλές συγκεντρώσεις σε σύγκριση με άλλα φυτικά προϊόντα, έχει επίσης συσχετιστεί με την πρόληψη ορισμένων μορφών καρκίνου.
Η αντιμικροβιακή δράση του φυτού τεκμηριώθηκε με σχετικά πειράματα του An-Najah National University, Nablus, Palestinian area.
Η Ηπατοπροστατευτική ικανότητα του φυτού αποδείχθηκε μετά από πειράματα του Medical Sciences University, Ahwaz, Iran.
Οι αντιμικροβιακές και οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού αποδείχθηκαν μετά από σχετικέ πειράματα του Πανεπιστημίου Faculty of Pharmacy, University of Catania, Italy
Για την κάπαρη λέγεται ότι μειώνει το φούσκωμα και έχει αντιρευματικές ιδιότητες. Στην αγιουβέρδα ιατρική η κάπαρη (Κάππαρη = Capers=Himsra) καταγράφεται ως ηπατικό διεγερτικό και προστατευτικό, που βελτιώνει τη λειτουργία του ήπατος. Επίσης, έχει αναφερθεί η χρήση της για αρτηριοσκλήρωση, ως διουρητικό, απολυμαντικό νεφρών, ανθελμινθικό (για καταπολέμηση παρασιτικών σκουληκιών) και τονωτικό. Εγχύματα και αφεψήματα από φλοιό ρίζας κάπαρης έχουν παραδοσιακά χρησιμοποιηθεί για την υδρωπικία, αναιμία, αρθρίτιδα και ουρική αρθρίτιδα. Η κάππαρη περιέχει σημαντικές ποσότητες από την αντι-οξειδωτική βιοφλαβίνη (bioflavinoid) ρουτίνη. Εκχυλίσματα κάπαρης και πολτός έχουν χρησιμοποιηθεί σε καλλυντικά, αλλά έχει αναφερθεί δερματίτιδα εξ επαφής και ευαισθησία από τη χρήση τους.
Στην ελληνική λαϊκή ιατρική, ένα τσάι βοτάνων που γίνεται από ρίζα και νεαρούς βλαστούς κάπαρης θεωρείται ευεργετικό κατά των ρευματισμών. Ο Διοσκουρίδης (MM 2.204t) παρέχει επίσης οδηγίες για τη χρήση των νεαρών βλαστών, της ρίζας, των φύλλων και των σπόρων προς θεραπεία της δυσουρίας και της φλεγμονής.
Η κάππαρη χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, για να διευκολύνει την εξαγωγή αερίων, όπως το ρέψιμο και ο αερισμός. Συναντάται σε αρχαιολογικά ευρήματα, με τη μορφή απανθρακωμένων σπόρων και σπάνια σαν μπουμπούκια ανθέων και καρπών από την αρχαϊκή εποχή και στην περίοδο της κλασικής αρχαιότητας. Ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές (εγκυκλοπαίδεια γαστρονομίας) δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην κάπαρη, όπως και ο Πλίνιος (NH XIX, XLVIII.163) και ο Θεόφραστος.
Institut national de la santé et de la recherche médicale
Institute of Palaeontology, University of Vienna
Chiej. R. Encyclopaedia of Medicinal Plants
valentine
Bown. D. Encyclopaedia of Herbs and their Uses
hort.purdue.edu
Chopra. R. N., Nayar. S. L. and Chopra. I. C. Glossary of Indian Medicinal Plants
Plants For A Future
An-Najah National University, Nablus, Palestinian area
Medical Sciences University, Ahwaz, Iran
Institute of Evolution, Haifa University, Haifa 31999 Israel
College of Pharmacy, King Saud University
Department of Biological Sciences, University of Jordan, Amman, Jordan
Faculty of Pharmacy, University of Catania, Italy
Department Farmaco-Biologico, University of Messina, Messina, Italy
Αναρτήθηκε στις Capparaceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αποχρεμπτικά, Αρτηριοσκλήρωση, Αρθριτικά, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Αγγειοδιασταλτικά, Αθρίτιδα, Αιμορροϊδες, Αιμοκαθαριστικά, Αντιπυρετικά, Αντιφλεγμονώδη, Αντιβακτηριακά, Αντιισταμινικά, Αντικαρκινικά, Αντιλιπιδιακά, Αντιμυκητιακά, Αντιμικροβιακά, Αντιοξειδωτικά, Αναιμία, Ανθελμινθικά, Β ΕΔΩΔΙΜΑ, Γαστρεντερικό σύστημα, Δυσπεψία, Δικοτυλήδονα, Διουρητικά, Εμμηναγωγά, Καρκίνος μαστού, Καρκίνος οισοφάγου, Καρκινική θεραπεία, ΛΕΥΚΟ, Μώλωπες, Νεφρά, Νεφρολιθίαση, Οραση, Ουρική αρθρίτιδα, Πεπτικό σύστημα, Ρευματισμοί, Σικώτι, Τριγλυκερίδια, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Υδρωπικία, Χοληστερόλη HDL | Leave a Comment »
Valeriana dioscoridis , Αρχαία Θουρία, Άμφεια, Σουρεύλη. 15 Μάρτη 2015
Η Βαλεριάνα του Διοσκουρίδη συναντάται σε βραχώδης τοποθεσίες με ασβεστολιθικό υπόβαθρο της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας. Άλλες ονομασίες, συνώνυμο Valeriana italica, και κατά τόπους, Ζαμπούκος, Νάρδος.
Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετά είδη βαλεριάνας με μικρές διαφορές συνήθως ως προς τη διάταξη των φύλλων, και το άνθος.
Τα επίγεια μέρη της βαλεριάνας αποτελούνται από τα σύνθετα φύλλα στη βάση με αντικριστά φυλλάρια και ένα μεγαλύτερο στη κορυφή κάθε διακλάδωσης. Στο μέσο κάθε φυτού αναπτύσσεται ο βλαστός της που μπορεί να φθάσει το ένα μέτρο καί εσωτερικά είναι κούφιος.
Καθύψος του βλαστού τα φύλλα είναι λιγότερα φύονται ανα κόμβους και έχουν σχήμα πτεροσχιδή.
Στην κορυφή κάθε βλαστού δημιουργείται σφαιρικό άνθος εύοσμο από πολλά μικρά λευκορόδινα ανθίδια με πέντε πέταλα που καταλήγουν σε λευκό σωλήνα.
Η βαλεριάνα είναι ανθεκτική στις καιρικές συνθήκες και τις ασθένειες. Ειναι θάμνος με μέγιστο ύψος που δεν ξεπερνά το 1,5 μέτρο. Τα άνθη της είναι μικρά ροζ έως λευκά ανάλογα από την ποικιλία, σε σχηματισμό «ομπρέλας» στην κορυφή του φυτού, ενώ ο βλαστός σωληνοειδής και χνουδωτός. Η ρίζα, το μέρος του φυτού με τις κυριότερες και σημαντικότερες θεραπευτικές ιδιότητες, είναι ινώδης με έντονο άρωμα.
Η άνθιση της βαλεριάνα διαρκεί από το Μάιο έως τον Αύγουστο. Οι ανθισμένες κορυφές συλλέγονται το καλοκαίρι, ενώ η ρίζα συλλέγεται το φθινόπωρο από Σεπτέμβριο μέχρι Οκτώβριο. Τα κυρίως συστατικά και δραστικές ουσίες είναι, σάκχαρα, άμυλο, ρητίνες, αιθέριο έλαιο, οργανικά οξέα, αζωτούχες ενώσεις, βαλεριανικό οξύ, πτητικό έλαιο, ρετσίνι και γόμμα. Η γεύση της είναι έντονη, ξηρή και ελαφρώς πικρή.
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ:
Ο Ιπποκράτης, (460-370 π.Χ.) χρησιμοποίησε ένα είδος βαλεριάνα ως φάρμακο. Ο Θεόφραστος , φυσιοδίφης και μαθητής του Αριστοτέλη (370-286 π.Χ.) αναφέρει γισ την Βαλεριάνα του Διοσκουρίδη : «η οποία έχει μια μυρωδιά σαν νάρδος», όπως χρησιμοποιείται για τα αρώματα. Ο νάρδος των αρχαίων είναι ένα άλλο μέλος της οικογένειας , Nardostachys jatamansi.
Ο Διοσκουρίδης, ιατρός στο στρατό του Νέρωνα και ο δημιουργός του Materia Medica (54-68 μ.Χ.) αναφέρει πολλά μέλη της οικογένειας βαλεριάνα – Ινδίας, της Συρίας, Σέλτικ και βουνό Nard (Nardostachys jatamansi ή Βαλεριάνα hardwickii, Patrinia scabiosaefolia, Βαλεριάνα και Celtica Valeriana tuberosa) και «Phou» (που ονομάζεται επίσης phu ή fu), η οποία θεωρείται ότι είναι Valeriana dioscoridis και όχι V. officinalis όπως μερικοί συγγραφείς στο παρελθόν έχουν δηλώσει.
Valeriana dioscoridis ,Αρχαία Θουρία, Άμφεια, Σουρεύλη 15 Μάρτη 2015
Παρά το γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή, η βαλεριάνα είναι πιο γνωστή ως καταπραϋντικό, αντιυστερικό και βοηθειτικό ύπνου, οι αρχαίοι την χρησιμοποιούσαν για πολλές άλλες χρήσεις. Ο Διοσκουρίδης συνιστά τις πικρές και αρωματικές ρίζες στα πεπτικά προβλήματα, όπως μετεωρισμός, ναυτία, παθήσεις ήπατος (νόσος hepaticus) και ως θεραπεία στα προβλήματα του ουροποιητικού συστήματος. Ακόμη το φυτο, συνιστάται ως εμμηναγωγό, για κολπικές μολύνσεις, ως αντιεφιδρωτικό και ως αντίδοτο στα δηλητήρια.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Με αναλυτικές πειραματικές έρευνες του Πανεπιστημίου Αθηνών τεκμηριώθηκε η αντιμυκητιασική δραστικότητα του φυτού από την εναέρια τμήματα και τις ρίζες του.
Συστηματικές έρευνες των Πανεπιστημίων Burdur και Antalya , Turkey τεκμηρίωσαν τις αντιοξειδωτικές ιδιότητες του φυτού.
Η βαλεριάνα λέγεται ότι έχει ιδιότητες ως υπνωτικού, αγχολυτικού και κατευναστικού, με την υπόθεση ότι τα έλαια που περιέχει έχουν παρόμοια δράση με τις βενζοδιαζεπίνες. Σειρά επιστημονικών εργασιών για το αποτέλεσμα της βαλεριάνας στην ποιότητα και τη διάρκεια του ύπνου έδωσαν ανάμικτα αποτελέσματα, με τις περισσότερες έρευνες να είναι αρνητικές και ορισμένες να δείχνουν μέτρια θετική επίδραση σε άτομα που πάσχουν από αϋπνία. Στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν και σε ασθενείς με επιληψία.
ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ:
Πέραν των θεραπευτικών χρήσεων της, η βαλεριάνα χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία αλλά και για καλλωπιστικούς λόγους λόγω των όμορφων ανθέων της και της αντοχής της σε ακραίες καιρικές συνθήκες.
University Burdur και Antalya , Turkey
wikipedia
Πανεπιστήμιο Αθηνών
healthy.net
Η χλωρίδα μας
Αναρτήθηκε στις Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, Αρωματικά, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Ανθιδρωτικό, Γαστρίτιδα, Γαστρεντερικό σύστημα, Δυσπεψία, Δικοτυλήδονα, Εμμηναγωγά, Ηπατίτιδα, Ηρεμιστικά, ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ, Καθαρισμός ήπατος, ΛΕΥΚΟ, Νευρολογικές παθήσεις, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ:, Υπνωτικά, Valerianaceae | Με ετικέτα Άμφεια, Βαλεριάνα του Διοσκουρίδη, Θουρία, Valeriana dioscoridis | Leave a Comment »
Ptilostemon gnaphaloides Αρχαία Θουρία Αμφεια Σουρεύλι 17 Μάη 2014
Το Ptilostemon gnaphaloides subsp. pseudofruticosus (Pamp.) Greuter 1969 είναι ένας θάμνος της ευρύτερης περιοχής της Αρχαίας Θουρίας – Μυκηναϊκής Άνθειας, που φτάνει από 30 έως 100 εκατοστά. Στους βλαστούς ανθοφορίας, τα φύλλα της βάσης είναι ελαφρώς διευρυμένα, μυτερά και μικρότερα από τα υπόλοιπα φύλλα. Έχουν και στις δύο πλευρές 1 έως 2 κρόσσια, που φθάνουν 1 έως 5 και πολύ σπάνια έως 9 χιλιοστά. Ο κορμός έχει διάμετρο 18-26 mm. Τα κεντρικά βράκτια φύλλα δεν είναι δεσμοί, έχουν μήκος 1-3 mm και είναι ακανθώδη.
Η περίοδος ανθοφορίας εκτείνεται από Απρίλιο έως Ιούνιο
Ptilostemon gnaphaloides Αρχαία Θουρία Αμφεια Σουρεύλι 17 Μάη 2014
Το φυτό προστατεύται από το Πρόγραμμα ARCHI-MED, Δράση2.1 «ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΑ ΕΝΔΗΜΙΚΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΧΛΩΡΙΔΑΣ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΕΛΛΑΔΑ»
Το φυτό συναντάται και στον Ελικώνα: Ρέμα Κλεισούρας, απόκρημνα ασβεστολιθικά βράχια στην έξοδο φαραγγιού αλλά και εσωτερικό του, υψ. 100-200 μ, 22/4/1998, (Κοκμ. 5853). Πριν την παραλία
Προδρόμου, θέση Κοκκκινιές, προσήλια κάθετα ασβεστολιθικά βράχια, υψ. 200 μ,
21/5/1997, (Κοκμ. 2032).
Το Ptilostemon gnaphaloides μοιάζει μορφολογικά με το περισσότερο διαδεδομένο στον
Ελλαδικό χώρο P. chamaepeuce. Τοtaxon αυτό διακρίνεται από την παρουσία δύο
μικρών σε μέγεθος, βελονόμορφων αγκαθιών στη βάση των πάνω διακλαδώσεων του
βλαστού. Πέραν του μοναδικού αυτού μορφολογικού γνωρίσματος τα P. chamaepeuce και
P. gnaphaloidessubsp. speudofruticosus εμφανίζουν παρόμοιες οικολογικές απαιτήσεις
αφού τα δύο παραπάνω φύονται σε κάθετα βράχια. Το μεν πρώτο φαίνεται να
προτιμάει βραχώδεις θέσεις που βρίσκονται κοντά σε θάλασσα, ενώ το δεύτερο μπορεί να
αναπτυχθεί και σε ηπειρωτικότερες περιοχές. Σε αρκετές περιπτώσεις, τα δύο είδη
συνυπάρχουν στην ίδια θέση όπως τούτο παρατηρήθηκε στον Ελικώνα. Σε γενικές
γραμμές η διάκριση τους στο πεδίο παρουσιάζει πρακτικές δυσκολίες που έχουν να κάνουν
με τις μορφολογικές ομοιότητες τους αλλά και με τη δυσκολία προσεγγίσεως των θέσεων
που αυτά φύονται.Σύμφωνα με τον Greuter (1973) το υποείδος speudofruticosus εμφανίζεται
αποκλειστικά στην χώρα μας, ενώ το άλλο περιορίζεται στην κάτω Ιταλία, Λιβύη και Κέρκυρα.
Ptilostemon gnaphaloides Αρχαία Θουρία Αμφεια Σουρεύλι 17 Μάη 2014
Το φυτό σύμφωνα με την «Π 5.5. Έκθεση» του Τομέας 5: Παρακολούθηση της κατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος στην Ελλάδα, του Προγράμματος Συνεργασίας ΥΠΕΧΩΔΕ – ΕΚΒΥ 1997-1998 καταγράφεται σαν προστατευόμενο ενδημικό.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Υπάρχουν αρκετές ενδείεις για την αντιμικροβιακή και αντιβακτηριακή ιδιότητα του φυτού δεδομένου οτι οι Πανεπιστημιακές έρευνες ειναι σε εξέλιξη.
H σύνθεση του αιθέριου ελαίου του φυτού μελετήθηκε από το Πανεπιστημιο University of Belgrade ,Serbia
naturagraeca
University of Belgrade, Faculty for Veterinary Medicine, Serbia
Αναρτήθηκε στις Asteraceae, Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ, ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ, Δικοτυλήδονα, ΛΕΥΚΟ, ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: | Με ετικέτα Άμφεια, Θουρία, Ptilostemon | Leave a Comment »
ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ
- Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ (154)
- AIDS HIY1 (1)
- Έρπης Ζωστήρας (2)
- Αποστήματα (3)
- Αποχρεμπτικά (22)
- Αρτηριοσκλήρωση (10)
- Αρωματικά (17)
- Αρθριτικά (14)
- Ασθμα (18)
- Αφροδισιακά (6)
- Αϋπνία (10)
- Αγχολυτικά (14)
- Αγγειοδιασταλτικά (18)
- Αδυνάτισμα (7)
- Αδένες (2)
- Αθρίτιδα (15)
- Αιμορραγία (8)
- Αιμορροϊδες (11)
- Αιμοστατικά (15)
- Αιμοκαθαριστικά (6)
- Ακμή (8)
- Αλεργική ρινίτιδα (5)
- Αλλεργίες (2)
- Αμυγδαλές (3)
- Αμυγδαλίτιδα (2)
- Αντι-ιικά (9)
- Αντιπροσληπτικό (2)
- Αντιπυρετικά (23)
- Αντιρυτιδικά (1)
- Αντισπασμωδικά (23)
- Αντισηπτικά (20)
- Αντισκορβουτικά (2)
- Αντιφλεγμονώδη (56)
- Αντιαιμοπεταλιακό (2)
- Αντιαιμορραγικά (3)
- Αντιαλλεργικά (9)
- Αντιβακτηριακά (39)
- Αντιβηχικά (16)
- Αντιεπιληπτικά (1)
- Αντιεφιδρωτικά (5)
- Αντιισταμινικά (1)
- Αντικαρκινικά (38)
- Αντιλευχαιμικά (5)
- Αντιλιπιδιακά (8)
- Αντιλιθικά (8)
- Αντιμυκητιακά (31)
- Αντιμεταλλαξιογόνο (3)
- Αντιμικροβιακά (48)
- Αντιοξειδωτικά (55)
- Αναπνευστικό (9)
- Αναιμία (6)
- Αναλγητικά (12)
- Ανδρογονικά (2)
- Ανεμοβλογιά (1)
- Ανθελμινθικά (20)
- Ανθιδρωτικό (8)
- Ανοσοποιητικό (9)
- Ανοσορρυθμιστικό (1)
- Βραχνάδα (7)
- Βρογχίτιδα (10)
- Βρογχοκήλη (1)
- Βήχας (12)
- Γάγγραινα (1)
- Γαστρίτιδα (8)
- Γαστρεντερικό σύστημα (26)
- Γεροντική άνοια (2)
- Γονόρροια (1)
- Δυσπεψία (12)
- Δυσεντερία (6)
- Δυσκοιλιότητα (10)
- Δυσμηνόρροια (6)
- Δυσουρία (7)
- Δυναμωτικά (5)
- Δέρμα (8)
- Δερματίτιδα (7)
- Δερματικές παθήσεις (19)
- Δηλητηριάσεις (7)
- Διάρροια (17)
- Διαβήτης (22)
- Διεγερτικά (9)
- Διουρητικά (45)
- Επιπεφυκίτιδα (2)
- Επιληψία (5)
- Επούλωση πληγών (40)
- Ερπητας (4)
- Ερπητας ζωστήρας (1)
- Εφιδρωτικά (11)
- Εγκαύματα (10)
- Ελεφαντίαση (1)
- Ελκη (30)
- Ελκη στομάχου (29)
- Ελονοσία (4)
- Εμετικό (2)
- Εμμηναγωγά (24)
- Ηπατίτιδα (11)
- Ηρεμιστικά (17)
- Θηλασμός (5)
- Ισχιαλγία (1)
- Ιγμορίτιδα (2)
- Ικτερος (11)
- Ιλαρά (1)
- Κρυολόγημα (11)
- Κράμπες (1)
- Κυστίτιδα (5)
- Κυκλοφορικό σύστημα (24)
- Κάλοι (1)
- Καρδιά (27)
- Καρδιοκινητικά (30)
- Καρκίνος μαστού (7)
- Καρκίνος οισοφάγου (8)
- Καρκινική θεραπεία (29)
- Κατάθλιψη (12)
- Καταρροή (5)
- Κατασταλτικά (10)
- Καθαρτικά (29)
- Καθαρισμός ήπατος (20)
- Καθαρισμός αίματος (9)
- Κιρσοί (1)
- Κοκίτης (5)
- Κολικός νεφρού (14)
- Κονδυλώματα (5)
- Λόξιγκας (1)
- Λύκος (1)
- Λέπρα (4)
- Λήθαργος (1)
- Λαρυγγοτραχείτιδα (2)
- Λευκόρροια (5)
- Λευκόδερμα (1)
- Λειχήνες (1)
- Λεμφαδενίτιδα (1)
- Λουμπάγκο (1)
- Μυϊκή αδυναμία (4)
- Μώλωπες (5)
- Μαλακτικά (10)
- Μνήμη (2)
- Ναρκωτικά (2)
- Νευρολογικές παθήσεις (5)
- Νεφρά (23)
- Νεφρίτιδα (3)
- Νεφρολιθίαση (12)
- Οραση (12)
- Ορεκτικά (5)
- Οστεοπόρωση (4)
- Οστεοκλαστογένεση (1)
- Οσφυαλγία (1)
- Ουρικό οξύ (2)
- Ουρική αρθρίτιδα (17)
- Ουρολειμώξεις (15)
- Ουλίτιδα (6)
- Οισοφαγική παλινδρόμηση (4)
- Ομοιοπαθητική (5)
- Προστάτης (8)
- Πυελίτιδα (2)
- Πυοδερμία (2)
- Πάγκρεας (2)
- Πίεση (6)
- Παρωτίτιδα (1)
- Παράλυση (1)
- Παχυσαρκία (4)
- Πεπτικό σύστημα (29)
- Πιτυρίτιδα (2)
- Πνευμονία (1)
- Ποδάγρα (4)
- Πολύποδες μύτης (1)
- Πονόδοντος (6)
- Πονόλαιμος (4)
- Πονοκέφαλος (3)
- Ρυτίδες (2)
- Ρευματισμοί (19)
- Ρινοκολπίτιδα (1)
- Σπαστική κολίτιδα (1)
- Σπασμοί (6)
- Σπλήνα (9)
- Στυπτικά (15)
- Στύση (5)
- Στειρότητα (3)
- Στηθάγχη (3)
- Στομάχι (33)
- Στοματίτιδα (9)
- Συρίγγια (1)
- Συνάχι (5)
- Σύφιλη (1)
- Σάκχαρο (18)
- Σιελόρροια (2)
- Σικώτι (20)
- Σκορβούτο (5)
- Σμηγματόρροια (1)
- Τριγλυκερίδια (7)
- Τσιμπήματα εντόμων (10)
- Τυφοειδής πυρετός (1)
- Ταινία (3)
- Τονωτικά (24)
- Υπέρταση (8)
- Υπνωτικά (8)
- Υπολιπιδαιμική δράση (2)
- Υστερία (1)
- Υδρωπικία (7)
- Φρενίτιδα (2)
- Φυματίωση (6)
- Φαρυγγίτιδα (4)
- Φλεβίτιδα (2)
- Φουσκάλες (1)
- Χρόνιες λοιμώξεις (1)
- Χωνευτικά (8)
- Χιονίστρες (2)
- Χοιράδες (2)
- Χολέρα (1)
- Χολή (14)
- Χολαγωγά (18)
- Χοληστερόλη HDL (13)
- Ψωρίαση (4)
- Ωτίτιδα (2)
- Polygonaceae (1)
- ΑΓΓΕΙΟΣΠΕΡΜΑ (152)
- Δικοτυλήδονα (127)
- Amaranthaceae (3)
- Apiaceae (7)
- Asteraceae (33)
- Boraginaceae (10)
- Brassicaceae (7)
- Campanulaceae (2)
- Capparaceae (1)
- Caryophyllales (2)
- Cistaceae (3)
- Clusiaceae (1)
- Convolvulaceae (1)
- Cucurbitaceae (1)
- Dipsacaceae (1)
- Euphorbiaceae (2)
- Fabaceae (9)
- Gentianaceae (2)
- Geraniaceae (2)
- Lamiaceae (12)
- Linaceae (1)
- Malvaceae (2)
- Myrsinaceae (1)
- Oxalidaceae (1)
- Papaveraceae (2)
- Pistaciaceae (1)
- Plantaginaceae (5)
- Plumbaginaceae (1)
- Polygonaceae (1)
- Ranunculaceae (4)
- Rosaceae (2)
- Rubiaceae (2)
- Scrophulariaceae (2)
- Urticaceae (1)
- Valerianaceae (2)
- Zygophyllaceae (1)
- Μονοκοτυλήδονα (24)
- Amaryllidaceae (1)
- Araceae (1)
- Asparagaceae (3)
- Colchicaceae (1)
- Iridaceae (3)
- Liliaceae (3)
- Orchidaceae (5)
- Poaceae (2)
- Smilacaceae (1)
- Xanthorrhoeaceae (1)
- Δικοτυλήδονα (127)
- Β ΕΔΩΔΙΜΑ (77)
- Γ ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ (66)
- Μελισσοκομικό (38)
- Δ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ (14)
- Ε ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (7)
- ΠΤΕΡΙΔΟΦΥΤΑ (2)
- Aspleniaceae (1)
- Equisetaceae (1)
- ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΟΥΣ: (127)
- ΧΛΩΡΙΔΑ (6)
- ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ (6)
- ΒΑΣΙΔΙΟΜΥΚΗΤΕΣ (6)
- Pluteaceae (6)
- Agaricaceae (5)
- Hymenochaetales (1)
- Agaricaceae (5)
- Pluteaceae (6)
- ΒΑΣΙΔΙΟΜΥΚΗΤΕΣ (6)
- ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ (6)
- Α ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ (154)
ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΕΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΟΥΡΙΑΣΔρ Θεοδώρα Σκούρα
Αρχαία Θουρία
Ανθειατών Θουριατών
Μυκηναϊκή Άνθεια
- ΑΥΤΟΦΥΕΙΣ ΕΛΙΕΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΟΥΡΙΑΣ
- ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΟΥΡΙΑΣ